Χωρίς τίτλο ρε φίλε

Σε μια στιγμή επιφοίτησης, ενός φωτεινού διαλείμματος, τα κατάλαβα όλα. Ακούγοντας τους να μιλούν, όλοι τους έπασχαν από το ίδιο σύνδρομο: θα ήθελαν να είναι κάποιοι άλλοι. Ο Πρόεδρος ως Αναστασιάδης, ο Αναστασιάδης ως Ομήρου, ο Ομήρου ως παπάς του 50, ο Αρχιεπισκοπος ως Πρόεδρος, ο Πρόεδρος ως Αναστασιάδης, ο Αναστασιάδης ως Ομήρου, ο Ομήρου ως παπάς του 50, ο Αρχιεπισκοπος ως Πρόεδρος. Και ξανά από την αρχή, σαν το "a rose is a rose is a rose". Τρέχα γύρευε όμως να εξηγήσεις Γερτρούδη Στάϊν στην πολιτική ελίτ μας... A propos, αναζητήστε στην (απαρχαιωμένη) ιστοσελίδα της Βουλής, που από τα πολλά χρώματα που έχει είτε ο σχεδιαστής της είχε πάρει LSD όταν την έφτιαχνε είτε άφησε το 3χρονο παιδάκι του να την ετοιμάσει, τα βιογραφικά σημειώματα των 56 εθνοπατέρων μας για να ανακαλύψετε τις τρομερές σπουδές τους. Εντάξει, ντιαρ αναγνώστες, ίσως να είμαι ελιτιστής κάποιες φορές, αλλά με το χέρι στην καρδιά: θα έδινε κανείς σας μερικές χιλιάδες ζεστά ευρωπουλάκια ως μισθό σε μερικούς από αυτούς;  

Λοιπόν, γνωρίζω και λίγο από αλάνα. Αν θέλετε απλά και μεστά νοήματα, ας πούμε κάτι άλλο: αυτή την παπαριά με το νεο-οθωμανισμό και τους νεο-σουλτάνους ποιος την πρωτοείπε και την επαναλαμβάνουν όλοι; Μια ματιά να ρίξει κανείς στο χώρο επέκεινα της Δεξιάς, θα δει ότι οι φράσεις αυτές είναι το νέο τρεντάκι της εποχής, ωστόσο τόσο κοινότυπες όσο ένα τατουάζ  κινέζικου ιδεογράμματος. Ο Πρόεδρος, πάλι, πως στοδιάλο την ψώνισε; Όποιος κι αν είναι ο εμπνευστής τους πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι τα κατάφερε καλά. Ο νεο-οθωμανισμός έχει στογγυλοκαθίσει στο πολιτικό μας λεξιλόγιο, κι αμφιβάλλω αν υπάρχει εκεί έξω έστω κι ένας που να ‘ναι καλά στα μυαλά του να μας πει πως ήταν και τι σημαίνει ο παλαιο-οθωμανισμός για να βγάλουμε άκρη, τι κατά συνέπεια, δηλώνει ο επίγονός του. 

Συνέπεια είπα, και για κάποιο λόγο όποτε σκέφτομαι αυτή τη λέξη, μου έρχεται στο νου ο τιτάνας του πολιτικού μας συστήματος, ο ακλόνητος βράχος, ο απαρασάλευτος ογκόλιθος πατριωτικής υπευθυνότητας και ακάματης αντίστασης (eat my dust, Πιτσιλλίδη) που ακούει στο όνομα ΔΗΚΟ. Τις τελευταίες μέρες πρέπει να έχω ακούσει από τα χείλη των εκπροσώπων του τόσες πολλές φορές τις λέξεις ευθύνη, υπευθυνότητα, δικαιοσύνη, ανάληψη που στο τέλος θα πειστώ ακόμα κι εγώ, ο  ορκισμένος εχθρός τους, για τις ειλικρινείς τους προθέσεις. Η μεταφυσική αλήθεια όμως είναι μια, ενιαία, αδιαίρετη και ελληνική, σαν την Κύπρο την οποία φαντασιώνεται ο αρχιεπίσκοπός μας και ακόμα 600 χιλιάδες συμπατριώτες μας: κάθε φορά που ένας δηκοϊκός λέει τη λέξη συνέπεια, ένα τασάκι απογειώνεται από τον τέταρτο της Πινδάρου.

Είμαι σίγουρος το πιάσατε το υπονοούμενο, την τινάξατε την αχλαδιά, το αντιληφθήκατε το καλολογικό στοιχείο που προοιωνίζεται το επόμενο θέμα.  Θα έγραφα για την αδηφάγο Δεξιά που έχει βαλθεί να εξηγήσει το οθωμανικό επί της πράξεως στο ΑΚΕΛ, χωρίς αναισθητικό και σίγουρα χωρίς αιδώ, αλλά και μόνο στη σκέψη ότι θα συμφωνήσει μαζί μου όλη η μπετόν-αρμέ ιντελιγκέντσια του κόμματος και δη ο καμαρωτός, ευθυτενής και αγέλαστος, σαν σοβιετικός φρουρός στο μαυσωλείο του Λενιν, εκπρόσωπος του, είναι η αλήθεια, ξενερώνω. Άντε μετά να περιμένεις αποκατάσταση, 70 χρόνια μετά. Προτιμώ το εδώ και τώρα και ναι ρε πούστη μου, το παραδέχομαι αλήθεια, γουστάρω να βλέπω Πέτρα, Χριστοφίδη και Γεωργιάδη σε τρυφερά ενσταντανέ στο πλατώ της TV με βρωμόλογα που αναφέρονται σε φασίστες και κομμουνισμό, κάτι σαν το Goodbye Lenin, αλλά στο πιο τσοντέ. Πουτάνα εφηβεία, μου γάμησες την αισθητική. 

Τέσπα, καληνύχτα...