Α-ΚΚΕ-Λ

-->

Η πρόσφατη δήλωση του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ για το ενδεχόμενο εξέτασης της εξόδου της Κύπρου από το ευρώ ήταν αντάξια του μονολιθικού πείσματος στο οποίο μας έχει συνηθίσει το ΚΚΕ. Βγαλμένη από το βιβλίο με τις πιο βαρετές κομουνιστικές ατάκες, η δήλωση αυτή μαζί με την υπενθύμιση της πάγιας θέσης του ΑΚΕΛ για την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα διεκδικήσει επάξια το βραβείο της πολιτικής πατάτας της χρονιάς.

Στο ουσιαστικό κομμάτι της, το ΑΚΕΛ μας υπενθύμισε ότι πρέπει να το θεωρούμε ακόμα κόμμα αντιευρωπαϊκό ή έστω ευρωσκεπτικιστικό και ότι η αναθεώρηση της θέσης του υπόκειτο σε δύο όρους: την προώθηση της λύσης του κυπριακού προβλήματος και την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η ειρωνεία (ή ο εμπαιγμός της νοημοσύνης μας) ωστόσο βρίσκεται στο ότι το 2004 το ΑΚΕΛ κοιμήθηκε με το ΝΑΙ και ξύπνησε με το ΟΧΙ και ετοιμάζεται να παραδώσει την κυπριακή οικονομία σε κατάσταση 1974.

Ειδικά για το θέμα του ευρώ, το ΑΚΕΛ κουβαλά ήδη μια πρόσφατη λανθασμένη εκτίμηση αναφορικά με τη χρονιά ένταξης σε αυτό και τη διαφωνία που είχε με τον Τ. Παπαδόπουλο. Η προειδοποίηση περί της εξόδου από το ευρώ αν το μνημόνιο μας πέσει βαρύ, προδίδει έναν ασυγχώρητο παιδαριώδη εγωισμό και μια έλλειψη υπευθυνότητας για τη διαχείριση σοβαρών προβλημάτων. Απέναντι στην κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας, το ΑΚΕΛ αντί να αρθρώσει πειστικό λόγο όχι για το νόμισμα και την παραμονή σε αυτό, αλλά για τις νομισματικές και οικονομικές πολιτικές που το συνοδεύουν, επέλεξε την απόδραση από την πραγματικότητα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, δυστυχώς, για το κόμμα που υπό το βάρος των κρίσιμων διλημμάτων και συγκυριών έχει κάνει λάθος σε όλες του τις επιλογές τα τελευταία δέκα χρόνια, χαντακώνοντας τον τόπο χάριν της κομματικής ακεραιότητας.

Η σημερινή κατάσταση της Κύπρου οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος της στην ανεπάρκεια του ΑΚΕΛ και του πολιτικού του προσωπικού να αναλάβουν την ευθύνη για τη σοβαρή δουλειά που ονομάζεται διακυβέρνηση. Το χειρότερο είναι ότι διανύει τους τελευταίους μήνες του προτιμώντας να ασκεί αντιπολίτευση στον ίδιο του τον εαυτό, παρά να προβεί σε μια ύστατη θετική πράξη. Αντ’ αυτού διακινεί καθημερινά τις ανοησίες για τον απλό άνθρωπο, τον απλό εργαζόμενο, τον κοσμάκη, τις μεταλλάξεις, τις διαστρεβλώσεις και άλλους συμπαθητικούς βερμπαλισμούς.

Κι αν ακόμα διαφωνεί κανείς με την ουσία αυτής της κριτικής, προκαλεί απορία η έλλειψη πολιτικού αισθητηρίου. Μόνο ένα πολιτικό βλίτο δεν θα ανέμενε αντιδράσεις σε αυτή τη δήλωση, που θα πρέπει να καταγραφεί ως ένας μνημειώδης ορισμός του πολιτικού timing. Ο Σταύρος Μαλάς θα χρεωθεί αναπόφευκτα, μαζί με όλα τα άλλα κυβερνητικά βαρίδια, και αυτή τη δήλωση. Πολιτική αυτοχειρία ή ασύγγνωστο lapsus linguae; Λίγη σημασία έχει. Το ΑΚΕΛ ετοιμάζεται να πάει εκεί που του αξίζει, δηλαδή στην αντιπολίτευση και να μας παραδώσει εκεί που δεν μας αξίζει, δηλαδή στα κρατικοδίαιτα λαμόγια του ΔΗΚΟ. Θα μου πείτε ότι αυτό φαντάζει πταίσμα μπροστά στο ότι δεν δίστασε να νεκραναστήσει τον γιωρκατζισμό...