Μέτρημα

Άσπρες τρίχες: στους κροτάφους. Πτυχία: τέσσερα. Παραπανίσια κιλά: γύρω στα εφτά. (Θα είναι οι βαριές ελληνικές κοκάλες μου...). Παλιοί έρωτες κι αγάπες: ένας και μία. Σημείωση για το μέλλον: οι κακοθαμμένοι έρωτες βρικολακιάζουν. Τατουάζ: στην ωμοπλάτη, μια επιπολαιότητα έναν Δεκέμβριο στην Ολλανδία. Φίλοι: πολλοί, παλιοί και καινούργιοι. Κάποιος κακεντρεχής ετοιμάζει τριάντα τρία κεριά για την τούρτα μου. Ένα email παλιά: στα 33, ή παντρεύεσαι ή σταυρώνεσαι. Το πρώτο σίγουρα όχι. Το δεύτερο, χμ, ας μην γίνω υπερβολικός. Αδιάβαστα βιβλία στα ράφια: απόδειξη ότι ο χρόνος έχει συσταλεί. Κάτι ποιητικές συλλογές μελαγχολικών αγοριών. Εκείνα τα κείμενα που σου στέλνουν με λινκ. 6 μπίρες στο ψυγείο. Τα μηνύματα: «Έλα ευρωαλήτη, πάμε για καφέ». Το προχθεσινό σούρουπο: μπλε, μωβ, μια γραμμή χρυσοπορτοκαλιού κι ένα μισό φεγγάρι με τον Έσπερο. Ο μέσα μου συναισθηματικός τοίχος και το μονοπάτι για τον παλιό κήπο. Κάτι βλέμματα αγωνίας που νιώθω πίσω μου - μην ανησυχείς, εγώ θα βγαίνω πάντα νικητής, όπως κι ο Πύρρος. Η Θεσσαλονίκη είναι πια προϊστορία. Κάτι ισπανικά φιλμ που σε άρπαξαν και σε κοπάνησαν στον τοίχο. Τα αλλαγμένα πρόσωπα των συμμαθητών. Η αυταπάτη ότι εγώ δεν έχω αλλάξει. Η βεβαιότητα περί του αντιθέτου. Ο τρόπος που κάποια λέει το όνομά σου. Κι η αίσθηση που σε επισκέπτεται συχνά από τον τρόπο που την φίλησες μια νύχτα στην πλατεία. Εκείνα τα μαγικά δεκαπέντε δευτερόλεπτα πριν πέσουν οι εξωτερικές πανοπλίες. Και οι στιγμές που αποκαλύπτεσαι στον άλλον: διαστολή του σύμπαντος, μια μεγάλη έκρηξη. Τα πρωινά με το πρώτο φως και την κουρτίνα να παίζει. Οι φορές που η συνείδηση ελαφραίνει. Μια εκπληκτική ντρίπλα που έκανα προχθές. Μα και τα γυάλινα, πια, γόνατά μου. Τα γλυκά απογεύματα της Λευκωσίας που περιμένουν να τα κοιτάξεις. Και τα γράμματα “we regret to inform you that…”. Τα όνειρα με τα διαφορετικά πρόσωπα, στα λάθος μέρη, σε λάθος ώρες. Το ξύπνημα, με λάθος πρόσωπα, στα ίδια μέρη και να είναι ήδη αργά. Κάτι αστείες ιστορίες. Και Σαββατοκύριακα με μπάλα. Η πλήρης συλλογή από ηλεκτρονικά μαραφέτια. Οι πίνακες αναχωρήσεων και οι ενδιάμεσες πτήσεις. Στις 7.30 για τρέξιμο – το απόγευμα, μην τρελαθούμε. Τα αραιά τηλεφωνήματα. Οι φίλοι που επισκέπτονται. Οι γάμοι στα νησιά και κάτι νέα τραγούδια. Τα αναπάντεχα συναπαντήματα με ευφυείς ανθρώπους. Η στιγμή που γυρνάς για να πεις κάτι, αλλά δεν είναι κανείς εκεί. Ένα φορτίο απογοητεύσεων που θέλεις να σβήσεις. Κάτι σαχλά φλερτ, ένα κάρο ανοησίες και άλλη σαβούρα που δεν τα χωράει καμιά χωματερή. Η ανάγκη να κατασταλάξεις και ο δαίμονας που σου κυριεύει ξανά το μυαλό. 34.

Η πρόοδος - Η συντήρηση

Με αφορμή 10 ταμπού

Ήταν Φεβρουάριος του 2008 κι είχε αλλάξει το κλίμα. Το θανατερό χέρι που μας είχε αρπάξει απ’ τον λαιμό είχε κοπεί κι οι βδέλλες, που είχαν τραφεί απομυζώντας το, κείτονταν μαζεμένες και ελεεινές στο έδαφος, μη έχοντας πού να κρυφτούν. Ήταν το πρόγραμμα. Κι ήταν και το σύνθημα. Κι ήταν νεκροί ανώνυμοι μέσα στα χρόνια και το χώμα. Κι η δικαιοσύνη για τους λίγους, τους καταφρονεμένους, τους αδικημένους θα ερχόταν. Τα όνειρα θα λάβαιναν την εκδίκησή τους. Θα χτιζόταν από το μηδέν. Κομμάτι-κομμάτι, πέτρα-πέτρα. Θα ορθώναμε τα μάτια στο κατεστημένο – για πρώτη φορά. Θα σηκωνόμασταν στα πόδια και δεν θα μας φαίνονταν πια γίγαντες. Είχαμε χρόνο μπροστά μας.

Κι όμως. Όχι. Δεν είχαμε. Γιατί ο χρόνος όλος δεν φθάνει για να διαβάσει κανείς όλα τα βιβλία, να αγωνιστεί κανείς όλους τους αγώνες, να ελπίσει όλες τις ελπίδες, να ιστορίσει όλες τις ιστορίες. Θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχει αύριο, που ο χρόνος θα έχει πια εξαντληθεί. Ξέχνα τον Λένιν, τον Μπρεχτ, τον Τρότσκι, άσε τον Τσε, τον Μαρξ, τον Ιονέσκο. Κι γι’ αυτούς θα έφτασε κάποτε η στιγμή που ένιωσαν τη ματαιότητα, μα δεν θα το μάθουμε ποτέ – μόνο μια ανηλεής υποψία θα μας ζώνει. Ίσως τότε να αντάλλασσαν όλη τη θέλησή τους, όλους τους αγώνες για ένα ακόμη φιλί, μία ακόμη προσπάθεια. Μα ίσως και όχι, είναι περίεργο το μυαλό των ανθρώπων κι είναι καλύτερα έτσι, μα ξέρω ότι έχω δίκιο: κάθε τραγούδι έχει άλλο στίχο, μα όλα λένε το ίδιο πράγμα, ότι δεν αξίζει να τα ακούς μόνος σου.

Άσε, λοιπόν, τις εμμονές σου που σε κρατούν καθηλωμένο, την εξουσία και την προστυχιά της που σε εκπορνεύει, σ’ αυτό τον τόπο τώρα, σ’ αυτόν τον κόσμο για πάντα, δύο θα είναι οι καταστάσεις, η πρόοδος και η συντήρηση, αυτοί που κάνουν τον κόσμο να προχωράει μπροστά και ονειρεύονται δυνατά κι αυτοί που υποτάσσονται στην οπισθοδρόμηση και προσκυνούν στους ναούς του πειθήνιου ερέβους. Και τώρα που ο χρόνος στέρεψε, που όλα τα διλήμματα συμπυκνώνονται σε ένα, τώρα που δεν θα σου συγχωρεθούν άλλες αναβολές και υπεκφυγές, τώρα είναι εσύ που πρέπει πια να διαλέξεις, γιατί το ξέρεις πια καλά πως το αύριο δεν έρχεται πάντοτε...

Ο Νικόλας Κυριάκου έχει πρόσωπο – όχι για τις εφημερίδες.

(μέρη του κειμένου είναι παρμένα από κάπου αλλού, δεν θυμάμαι που, αλλά ήταν ένα εξαιρετικό κείμενο κι εγώ ένας ταπεινός λογοκλέπτης)

Κατά ριπάς

·               Το κλείσιμο των οδοφραγμάτων υποστήριξε και το Κίνημα Σοσιαλφασιστών ΕΔΕΚ, μετά από τη μεγαλειώδη δήλωση του Γ. Λιλλήκα.

·               Περίεργο: νόμιζα ότι όταν η πόρτα του τρελοκομείου ανοίγει, τρέχεις για να φύγεις κι όχι για να μπεις.

·               Από το «Κάθε σπίτι και κάστρο, κάθε πατριώτης και στρατιώτης» στο «κάθε οδόφραγμα και μπλόκο, κάθε υποψήφιος με τον λαϊκισμό του».

·               Τώρα κατάλαβα γιατί ο Δημήτρης είναι Δημήτρης, ο Νίκος είναι Νίκος, ο Γιώργος είναι Γιώργος, αλλά ο Γιάννης είναι Γιαννάκης...

·               Κάτι τέτοια διαβάζω και μου έρχεται να βγάλω εκείνο το εισιτήριο μονής διαδρομής.

·               Αλλά δεν είμαι ο πρώτος ή ο μόνος που το σκέφτηκε! Την εκκένωση μικρών νησιών φέρεται να πρότεινε η τρόικα στην Ελλάδα επειδή επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό.

·               Εφαρμόζοντας την ιδέα στην Κύπρο, θα μπορούσαμε να κάνουμε το χρυσοπράσινο φύλλο έναν μικρό παράδεισο που θα κατοικείται από τα αγαθά κτηνά του και μόνον.

·               Σκεφτείτε την Κύπρο άδεια για μια στιγμή, για να αντιληφθείτε τον παραλογισμό των υπερτροφικών εθνικών συνειδήσεων των Κυπρίων.

·               Είπα «κτηνά», είπα «Κύπριοι» και συνειρμικά (ένας θεός ξέρει γιατί) θυμήθηκα την είδηση που έλεγε ότι το τρίχωμα των ελεφάντων ενισχύει την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τις υψηλές θερμοκρασίες τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας όσο και της νύχτας.

·               Αυτό ίσως να εξηγεί και το Greek lover look του μέσου Κύπριου. Σίγουρα θα υπάρχει και κάποια σύνδεση με την παχυδερμία, αλλά φιλόζωος ων, δεν θα ήθελα να επεκταθώ.

·               Τι λέει η οικονομία, σύντροφοι; Θα τη σώσουμε την παρτίδα ή θα προσγειωθεί στο κεφάλι μας κανένας περιστρεφόμενος γερανός;

·               Εξαιρετικά εύστοχη η παρατήρηση του Στ. Στεφάνου: «Ελπίζω να μην βρεθεί κανείς να πει ότι για την πτώση του γερανού φταίει ο Πρόεδρος Χριστόφιας διότι έπρεπε να ξέρει».

·               Η προληπτική πολιτική στα καλύτερά της.

·               Τι να κάνει εκείνη η ψυχή, η ενσάρκωση των δημοκρατικών μαθηματικών, η σεπτή μορφή, ο Ηρόδοτος Δημητρίου, άλλως αρχιεπίσκοπος;

·               Ούτε μια δήλωση για τα οικονομικά, την Τουρκία, την ΚΕΟ, τις εκλογές. Με αυτές τις παραλείψεις είναι που διαλύεται ο πνευματικός αγών της θεοφιλεστάτης εκκλησίας. Α, με τον καθεδρικό στη Λευκωσία, τι γίνεται;

·               Θρησκευτικές οργανώσεις αλλά και μέλη της Χρυσής Αυγής προσπάθησαν να διακόψουν τη θεατρική παράσταση Corpus Christi σε θέατρο στην Αθήνα, φωνάζοντας ότι προσβάλλει τον Ιησού.

·               Πρώτα οι Εβραίοι, μετά οι κομουνιστές, μετά οι ομοφυλόφιλοι. Τα πράγματα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.

·               Καλέ μου συμπολίτη, θυμήσου το εξής: απλώς δεν είσαι προτεραιότητα για αυτούς. Σήμερα. Αύριο μπορεί και να είσαι.

·               Ελλάδα: η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Μόνο που μετά πήγε να σπουδάσει στο εξωτερικό και έμεινε εκεί.

·               Εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Βουλή για τους πάσχοντες από ψυχικές νόσους. Ποιος είπε ότι οι βουλευτές δεν αυτοσαρκάζονται;

Το κατά Λιλλήκαν δίκαιον

Πριν λίγες μέρες, ο κ. Λιλλήκας έριξε την ιδέα χωρίς χρονοτριβή: να κλείσουν τα οδοφράγματα! Εκείνη τη στιγμή, οι Paul Craig και Grainne de Burca μάζεψαν όλα τα αντίτυπα του έργου-αναφοράς τους στο ευρωπαϊκό δίκαιο και σε ένδειξη μεταμέλειας για τη λειψή παρουσίαση και ανάλυση του αντικειμένου, απέσυραν από την κυκλοφορία το βιβλίο τους. Την ίδια ώρα, σε κάποια από τα πολλά νεκροταφεία της Κύπρου, τα κόκαλα των κυπρίων συνταγματολόγων έτριξαν για μερικά δευτερόλεπτα. Τι κι αν μία από τις πιο θεμελιώδεις ελευθερίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτή της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων; Τι κι αν ο Κανονισμός 866/2004, ο επονομαζόμενος και Κανονισμός της Πράσινης Γραμμής, αναφέρει στο προοίμιό του ως νομιμοποιητική βάση για την έκδοσή του ότι: «επιβάλλεται η θέσπιση ειδικών κανόνων για τη διέλευση των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των προσώπων από τη γραμμή”; Τι κι αν το άρθρο 13 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας προβλέπει ότι: “έκαστος έχει το δικαίωμα ελευθέρας μετακινήσεως εντός του εδάφους της Δημοκρατίας”; Τι κι αν ο διαχωρισμός επιβλήθηκε από τη στρατιωτική κατοχή και αποτέλεσε εμβληματική πολιτική του Ντενκτάς; Τι κι αν το κλείσιμο των οδοφραγμάτων αυτή την περίοδο θα είχε πολιτικό κόστος για τη Δημοκρατία; Όχι, τίποτα από αυτά δεν στάθηκε ικανό για να σταματήσει τον Μέγα Μάγιστρο της εξωτερικής πολιτικής, τον σωτήρα της αξιοπρέπειας της Ευρώπης, τον “ήρθα στην Πολωνία and I don’t know why”, τον εξωσυστημικό και αυτοδημιούργητο πολιτικό παράγοντα της Κύπρου από το να εισηγηθεί την επιστροφή στις παλιές καλές μέρες που έβλεπες συχνότερα Αρειανό παρά Τουρκοκύπριο.

Διαβάζω στα κοινωνικά δίκτυα και μέσα για τον προβληματισμό που προκαλεί η τακτικότητα των αλλαγών θέσεων που ακούει κανείς από τον κ. Λιλλήκα. Άλλοι προβληματίζονται για τη διαφορετική υφή, και τον κάποτε ασύμβατο μεταξύ τους χαρακτήρα, των θέσεών του. Άλλοι ιχνηλατούν την πολιτική του διαδρομή και δεν ενθουσιάζονται από την πληθώρα των χρωμάτων και των ονομάτων που περιέχει το πολιτικό του βιογραφικό. Θα μπορούσε, επίσης, να πει κανείς ότι οι θέσεις του φλερτάρουν με τον λαϊκισμό και τον οπορτουνισμό, επιδιώκοντας να τζογάρει πάνω στο κοινό αίσθημα, στην οργή της στιγμής, στην απογοήτευση από τις δυσλειτουργίες του πολιτικού μας συστήματος για να παίξει τον μεσσιανικό, άσπιλο και σωτήριο ρόλο του. Η λίστα των αντιφάσεων, των λαθών και της κριτικής θα μπορούσε να επεκταθεί κι άλλο. Ωστόσο, αυτό που με απασχολεί ως πολίτη, δεν είναι το καθένα από αυτά τα ζητήματα μεμονωμένα, αλλά το σύνολο της πρόσθεσής τους. Έχοντας ενώπιόν μου τις δηλώσεις του, τα γραφόμενά του, το στίγμα της δημόσιας παρουσίας του δεν είμαι βέβαιος ποιον Λιλλήκα να πιστέψω και με ποιον να συνδιαλεχθώ. Το ζήτημα, λοιπόν, με τον κ. Λιλλήκα δεν είναι να εντοπίζονται οι αντιφάσεις, οι μεταστροφές και οι ακροβατισμοί. Αντίθετα, το ζήτημα είναι απλούστερο και μπορεί να συνοψιστεί σε επτά λέξεις: δεν ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε.

Προειδοποίηση:

Περιεχόμενο αυστηρώς ακατάλληλο για ηλίθιους που 

νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά από ανάρτηση κειμένου 

αντίθετου με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη.

Δεν υποχρεούστε να διαβάζετε το περιεχόμενο του ιστολογίου.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς, φιλάκια κι αέρα στα πανιά σας!

(ευχαριστώ κ. Ροΐδη)