Μέρες αδιέξοδες

"Σενάριο χωρίς πλοκή, της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς,
με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια, τώρα πια, να μαρτυρήσεις"

«Στο ίδιο έργο θεατές», Αντώνης Ανδρικάκης


Τι απομένει να γράψει κανείς για το μικρό βασίλειό μας; Για τα ρουσφέτια, το Κυπριακό και τη διαφθορά στην Αστυνομία; Για τους κυριακάτικους ποδοσφαιρικούς εμφυλίους, τα λόγια των πολιτικών που φαίνονται να εξατμίζονται στον αέρα την ίδια ώρα που εκφέρονται... Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ρωτάει όλες τις ενοχλητικές ερωτήσεις. Για το ποιοι είμαστε ως κοινωνία, πού πάμε, ποιες ιδέες μάς συνεπαίρνουν και τι κινητοποιεί το συλλογικό θυμικό μας. Κι η ενόχληση πηγάζει από την ένταση των ερωτήσεων, την αμφισβήτηση των θεμελιακών κατευθύνσεων, αλλά και από τη φτώχεια ή ακόμα κι αυτήν την ανυπαρξία απαντήσεων.


Οι κρίσεις με καταλαμβάνουν συχνότερα όταν ταξιδεύω. Όταν συναντώ ανθρώπους αισιόδοξους, με ενέργεια, όνειρα και μια θετική στάση έναντι της καθημερινότητας, του μέλλοντός τους, με μάτια, καρδιά και μυαλό ανοικτά σε νέες προκλήσεις, ιδέες κι αναζητήσεις. Σε κραυγαλέα αντίστιξη με την κοινωνία μας, που επιμένει σε μια αυτιστική ομφαλοσκόπηση, όπου όλα λαμβάνουν χώρα με φόντο ανούσιες προσωπικές κόντρες και στον απόηχο των συνθημάτων της κερκίδας, για ένα παρελθόν που ο καθένας το θυμάται διαφορετικά.


Τι θα μπορούσε να μας βγάλει από εδώ; Μια κίνηση πολιτών, ένα ρεύμα νέων ανθρώπων που θα φέρουν την αλλαγή μέσα από τη δική τους ατομική προσπάθεια στην εργασία και στον τομέα δραστηριότητάς τους; Ένα νέο κόμμα, ίσως; Και η περίφημη κοινωνία των πολιτών, που μοιάζει όλο και πιο λιπόθυμη μέρα με τη μέρα; Ρίξτε μια ματιά στη μικρή απήχηση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Ακολουθήστε τη βαρετή γραμμή που μας οδηγεί σε πρωτοβουλίες όπως ο Ραδιομαραθώνιος, που η μοναδικότητα του μεγέθους και της συλλογικότητάς του αποτελεί ηχηρή απόδειξη της ανυπαρξίας μας.


Και τα όνειρα; Α! Εδώ βουλιάζουμε στα βαθιά και σκοτεινά νερά του γρήγορου διορισμού ή της πνιγηρής αγκαλιάς του ιδιωτικού τομέα, που μεταλάσσει τις δυναμικές στο δίπολο της μεγέθυνσης του κέρδους σε αντάλλαγμα με μισθούς που σε κάνουν να σιγείς. Οι στρατιές αναλώσιμων δικηγόρων, λογιστών, τραπεζικών και άλλων εργατικών δυνάμεων δίνουν καθημερινά βροντερό παρών στην ημερήσια αναφορά. Ένα έθνος developers, συν τα δάνεια, ο αγωνιώδης διαγκωνισμός σε κομματικές ιεραρχίες, η νεκρική σιγή από το πανεπιστήμιο, μια αφόρητη ιδιωτεία, ένας sms σεξουαλισμός, δεν θες και πολύ για να μελαγχολήσεις, είναι η αλήθεια...

Μ' αυτά και μ' αυτά, η προσδοκία χαμηλώνει και αρπάζεσαι από ό,τι μπορείς να βρεις για να σωθείς: να μιλήσεις στις παρέες, να εμπλακείς σε ένα σκοπό, που απασχολεί έστω αυτούς τους λίγους, να κυνηγήσεις ένα όνειρο που θα σε φέρει κάποτε μαζί με άλλους κάπου αλλού. Τόσο απροσδιόριστα, θολά και αψηλάφητα. Κι αυτό μεγαλώνει κι άλλο την αίσθηση του κενού που σου κάνει έφοδο κάθε Οκτώβρη.