Πάμε (;)

Οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν ήδη εναποτεθεί στην προϊστορία του δημοσιογραφικού χρόνου. Η Ελλάδα βιώνει μια ιδιότυπη κληρονομική δημοκρατία από τη μεταπολίτευση και μετά, που η ιστορική της προέκταση αγγίζει τη δεκαετία του Ά50 και η μελλοντική της δυνατότητα εξικνούται σε άγνωστο χρόνο. Η Ελλάδα είχε και έχει ανάγκη την αλλαγή. Το πολιτικό της σύστημα έπιασε πάτο και για χρόνια μπορούσε κάποιος να πιάσει τη θανατερή μυρωδιά μιας ενδοκοινωνικής μάχης όλων εναντίον όλων, πολιτών, θεσμών, δημόσιας διοίκησης, οικονομικών παραγόντων και πάει λέγοντας.


Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος. Η οικονομία διανύει μια παρατεταμένη περίοδο ισχνών αγελάδων, τα σημαντικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής είναι εδώ και καιρό στάσιμα (στην καλύτερη περίπτωση) και θα αποτολμούσα να προσθέσω, διερμηνεύοντας το κοινό αίσθημα, ότι η σαρωτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ οφείλεται περισσότερο στο νόμο της αδράνειας, παρά σε μια συνειδητή πολιτική επιλογή των ψηφοφόρων.


Η ουσία όμως είναι ότι η επιλογή έγινε και πλέον απομένει να δούμε τι θα πράξει η νέα κυβέρνηση και ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός. Αν μη τι άλλο, μαζί με το κύμα ενθουσιασμού για τη νίκη, έγιναν και μερικές κινήσεις που τάραξαν την ακινησία που καθήλωσε τη χώρα. Η πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου έγινε στην παρουσία του Συνήγορου του Πολίτη, διάφορες επιτροπές και κρατικοδίαιτοι σύμβουλοι έφυγαν νύχτα και ο Παπανδρέου πήγε στην Τουρκία, λέγοντας κουβέντες σοβαρές και μετρημένες. Να μην ξεχάσω πως ο Γιώργος Παπανδρέου κρατούσε σημειώσεις για όλα αυτά στο φορητό υπολογιστή του.


Όντας επιρρεπής στις παραδοξότητες και στον πολιτικό σουρεαλισμό, άφησα τον εαυτό μου να φανταστεί την επόμενη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στην Κύπρο, με τον Χριστόφια να έχει την ατζέντα του στον Mac και να κοπανάει τους υπουργούς με τις εκθέσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως. Μάλλον θα περιμένουμε πολλές ζωές για να δούμε κάτι τέτοιο... Επιστροφή στη σοβαρότητα, λοιπόν, που είναι σημαδεμένη με νέα χρώματα. Η φοβική πολιτική του Καραμανλή μάς άφησε χρόνους και τα σκληρίσματα και οι οιμωγές των συνήθων υπόπτων ξεκίνησαν με αφορμή την επίσκεψη στην Τουρκία. Τα χαζοχαρούμενα περί Γιωργάκη και ζεϊμπέκικων είναι για τους λάτρεις του Dan Brown που αναζητούν συνωμοσίες και δισκοπότηρα. Κάντε μια βόλτα στη μπλογκόσφαιρα για να δείτε πόση βλακεία κυκλοφορεί ελεύθερη στο διαδίκτυο.


Αν μη τι άλλο, σε ό,τι αφορά την Κύπρο, ο Παπανδρέου δεν θα κρυφτεί. Η πολιτική του στάση, είτε είναι αρεστή είτε όχι, είναι σαφής, καθαρή, με σχέδιο και συνέπεια. Κι αυτό είχαμε περίπου 5 χρόνια να το νιώσουμε εδώ κάτω. Η πολιτική φαίνεται να αποκτά ξανά ενδιαφέρον.