Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει

Το καλοκαίρι του 2008 βρέθηκαμε μια παρέα φίλων στην Καρπασία. Εκεί, στο ανάμεσο του σκληρού κυπριακού φωτός και μιας θαλασσινής απεραντοσύνης αποφασίσαμε να βάλουμε κάτω τα λόγια που σημάδευαν τις έγνοιες και τις χαρές μας, τις προσδοκίες και τις επιφυλάξεις μας για τη ζωή και τον τόπο μας στο περιοδικό ΡΕΥΜΑ: τυπωθήτω! Και όλα αυτά δεν μπορούν παρά να συναρτώνται ευθέως με την πορεία που θα πάρει η επίλυση του κυπριακού προβλήματος στο άμεσο μέλλον.

Όσο ο καιρός προχωρά και η διαδικασία διαπραγμάτευσης βρίσκεται σε εξέλιξη, βλέπουμε με αγωνία την αντίδραση ενός παλαιόθεν κατεστημένου έναντι της προοπτικής επιτυχούς κατάληξής της. Μέσα από μια συντονισμένη και συγχρονισμένη επίθεση έναντι των κύριων δυνάμεων της λύσης καταβάλλεται προσπάθεια να κρατηθούν τα πράγματα στάσιμα και να προετοιμαστεί το κοινό για άλλη μια ηχηρή και τελεσίδικη άρνηση. Η διχοτόμηση στην Κύπρο φέρει και ελληνοκυπριακό ονοματεπώνυμο...

Σήμερα, οφείλουμε να σκεφτούμε με τους όρους του αύριο. Να αναλογιστούμε το 2015, να ονειρευτούμε το 2020, να σχεδιάσουμε το 2025. Μα πιο πολύ να δώσουμε αφηγήσεις και εικόνες του κόσμου στα δικά μας παιδιά που να διαφέρουν από τον ξεριζωμό, τον πόνο, το θάνατο και την απελπισία. Την κληρονομιά αυτή την κουβαλήσαμε ακούσια η γενιά των τριάντα. Δεν σκοπεύουμε να την κληροδοτήσουμε πιο πέρα. Το αύριο δεν μπορεί πια να περιμένει.

Στρέφοντας το βλέμμα πίσω, δεσπόζουν στο ιστορικό-πολιτικό τοπίο τα λάθη, η καχυποψία και οι αρνήσεις μας. Βλέπουμε μια πολιτεία στην οποία δεν πιστέψαμε ποτέ με ειλικρίνεια, παρά μόνο ανεμίσαμε την ξεφτισμένη παντιέρα της περιστασιακά και ευκαιριακά για επιδίωξη άλλων σκοπών. Αν το παρελθόν διδάσκει, τότε ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια και τα αυτιά στο συντριπτικό μύνημα που φωνάζει μέσα από τα χρόνια - το ’60, το ’63, το ’67, το ’74, το ’83, το 2004. Όταν φέρουμε τη λύση, θα πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που θα την κάνουμε να δουλέψει.

Αν και στην χρονοκλίμακα του πολιτικού χειμώνα που διανύουμε για δεκαετίες τώρα το καλοκαίρι του 2010 φαντάζει μακριά, δεν μπορώ παρά να αφεθώ έστω και για λίγο στην ιδέα ότι το επόμενο καλοκαίρι θα επιστρέψουμε στην Καρπασία μιας ενωμένης Κύπρου για να αναλογιστούμε ξανά, κάτω από το ίδιο κυπριακό φως, πάνω στο ίδιο κυμάτισμα του αλμυρού νερού, ότι οι αγωνίες μας μπορούν να βρίσκουν το τέλος που τους αξίζει: αρκεί να γίνουμε πρώτοι εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.