Σημειώσεις απ’ την Πόλη

Αυτή την ώρα που σου γράφω, ατενίζω από το παράθυρο του δωματίου μου στον 7ο όροφο του ξενοδοχείου τη θάλασσα του Μαρμαρά. Κολλάω το πρόσωπο μου στο παγωμένο παράθυρο και αντικρίζω μια ασημένια απεραντοσύνη. Τα καράβια στο αγκυροβόλιο: μια αιώνια ταύτιση για όσους νιώθουν σε διαρκή αναμονή. Ήρθα σ’ αυτή την πόλη εξοπλισμένος με τις αφηγήσεις ενός φίλου, που με ταξίδεψαν ήδη πριν από την παρουσία μου εδώ, και το φιλικο φθόνο όσων έτυχαν να την γνωρίσουν προηγουμένως και είχαν να μου δώσουν συμβουλές. Αναμετρωμένος μ΄αυτές μόνο, δεν έχω δει τίποτα. Στην πρώτη έξοδο, νιώθω ποτάμι τον κόσμο να με παρασέρνει και μέσα μου την ίδια αναμπουμπούλα. Mια κερκόπορτα ανοίγει και πλημμυρίζει την προσωπική άμυνα από ιστορίες, μυρωδιές και εικόνες που φτάνουν από μυριες μεριές της μνήμης και του φαντασιακούμου.
Νιώθω οικεία. Και την επόμενη στιγμή σαν να ‘ναι όλα καινούργια. Και μετά ξανά οικεία. Η εναλλαγή με ζαλίζει - θέλω να σταματήσω μια στιγμή. Η Πόλη με κάνει να αναρωτιέμαι για το μέσα μου διχασμό, Ανατολή ή Δύση, τη συνέχεια ή το ασυνεχές της ιστορίας μας, την οικογενειακή αφήγηση, τη μυρωδιά από την αγκαλιά των ανθρώπων μου, τα μυστικά μπαχαρικά που ξεπηδούν στο στόμα. Στην Αγιασοφιά νιώθω να μικραίνω.
Τις μέρες που ήμουν εδώ, το συνταγματικό δικαστήριο της Τουρκίας απαγόρευσε τη λειτουργία του φιλοκουρδικού κόμματος. Στο συνέδριο που συμμετέχω, εκπρόσωποι οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων με έδρα το Diyarbakır εκφράζουν ορθά κοφτά την αγανάκτησή τους για το γεγονός αυτό και για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, ένας σκυθρωπός νεαρός κρατάει επιμελώς σημειώσεις, ονόματα, αναφορές, περικοπές. Τη Δευτέρα θα επιστρέψει στο γραφείο του, ως σύμβουλος του πρωθυπουργού, για να δώσει την αναφορά του. Ένας κούρδος δικηγόρος ερωτάται αν δεν φοβάται για τη δουλειά του, για τον ίδιο, για την οικογένεια του. Χωρίς έπαρση, χωρίς έκφραση στο πρόσωπο του που να προδίδει άγνοια κινδύνου ή πρόκληση, απαντά ξερά: «όχι». Ακόμη κι αν λέει ψέματα, δεν έχει σημασία. Εκεί, μέσα στη φωτιά, μπροστά στην εξουσία, είναι ένας απλός δικηγόρος που έχει βάλει εδώ και μια δεκαετία κάτω το κεφάλι του για ένα σκοπό, για μια ιδέα ή έστω για τη δικιά του αξιοπρέπεια και μόνο. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόταν αν μπορούσε να καταλαβει τα λόγια και τις πράξεις του «αντίστοιχου» κύπριου δικηγόρου που η μεγαλύτερη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει υποστεί είναι το ότι του σέρβιραν ένα μέτριο μπουκάλι κρασί.
Η ώρα έχει περάσει, η νύχτα έχει πέσει κι εγώ έχω απομείνει με τις σκέψεις μου να παλεύουν με τους σκληρούς ήχους που έρχονται απο το παραθυρο. Ένα αίσθημα κυριαρχεί αυτή τη στιγμή, λίγο πριν την αναχώρηση. Νιώθω ότι έχω συναντήσει τη γυναίκα της ζωής μου, αλλά τώρα πρέπει να την αποχωριστώ. Όμως, αυτό που δεν ξέρει είναι ότι τα «καλά παιδιά» είναι αυτά που έχουν την εμμονή να επιστρέφουν...