«Shit has hit the fan»
Το ταξίδι των ατομικών προσφυγών εναντίον της Τουρκίας στο ΕΔΑΔ φαίνεται να φτάνει στο τέλος του. Πριν μερικές μέρες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε με μια απόφασή του 49 συνολικά υποθέσεις που αφορούσαν αγνοούμενα πρόσωπα. Για την ορθότητα ή μη της απόφασης θα χρειαζόταν περισσότερος χώρος. Εδώ θα επιχειρηθεί μια συνολική αποτίμηση στο πολιτικό επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε ότι η επίβλεψη της εκτέλεσης των αποφάσεων εναπόκειται σε ένα αποκλειστικά πολιτικό όργανο.
Κι όμως, το ωραίο ταξίδι είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο: η απόφαση στην υπόθεση της Τιτίνας Λοϊζίδου είχε αναπροσανατολίσει τον νομικό ορίζοντα και είχε ανοίξει ένα νέο πεδίο πολιτικής στην ταλαιπωρημένη υπόθεση της Κύπρου. Κατ΄ ακρίβειαν, η απόφαση στην εν λόγω υπόθεση ήταν ίσως τα πρώτα καλά νέα από το 1974. Τα λαμόγια, ωστόσο, δεν άργησαν να οσφρανθούν το χρήμα. Σύντομα η ιδέα των μαζικών προσφυγών θεωρήθηκε the next best thing after sliced bread και ότι θα δημιουργούσε μια χιονοστιβάδα εξελίξεων που θα γονάτιζε οικονομικά την Τουρκία, σύροντάς την στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, όπου το διεθνές δίκαιο θα θριάμβευε κι εμείς θα γυρνούσαμε το ρολόι στη 19η Ιουλίου 1974.
Η εκστρατεία είχε διαφορετικά κέντρα και οι τιμές στο παζάρι διαμορφώνονταν αναλόγως της περίστασης. Κάποια στιγμή οι πρωτοκολλητές στο Στρασβούργο είχαν αρχίσει να διαβάζουν copy-paste προσφυγές Ελληνοκυπρίων και να χασμουριούνται ακατάπαυστα στην αίθουσα του αρχείου τους. Αυτό που αγνοούσαν ήταν το ύψος τού τιμολογίου που πλήρωναν οι αιτητές. Μαζί με την εισπρακτική επιτυχία ορισμένων Κυπρίων δικηγόρων, ήρθαν και οι πολιτικοί λεονταρισμοί και η καλλιέργεια της εντύπωσης ότι το Κυπριακό θα λυθεί σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Συχνά, τα βαποράκια της πολιτικής αυτής ήταν οι ίδιοι οι εισπράττοντες. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως άγρα πελατών ή έστω πολιτικά απρεπές σε άλλη χώρα, αλλά στην Κύπρο, που χτυπιόταν στο διεθνές στερέωμα για ευρωπαϊκές λύσεις, αυτά ήταν ψιλά γράμματα.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, δεν άργησαν να μας πάρουν χαμπάρι στο δικαστήριο και το κλίμα άρχισε να στραβώνει. Οι πολιτικοί συνέχιζαν να βαράνε το ίδιο βιολί και η Γενική Εισαγγελία, όταν δεν ξεχνιόταν και έχανε τις προθεσμίες ή τους φακέλους, έκανε δημόσιες σχέσεις με ξένους δικηγόρους και απολάμβανε τα μεστά κρασιά της Γαλλίας. Η Τουρκία έπαιξε το παιχνίδι με τη δημιουργία της «επιτροπής αποζημιώσεων», την οποία τα τζιμάνια της νομικής στην Κύπρο, ξέρετε αυτά που θεωρούν ότι η εγγραφή τους στον δικηγορικό σύλλογο είναι κάτι σαν τη Mensa International, νόμιζαν ότι θα «σκότωναν» λέγοντας ότι το ψευδοκράτος είναι παράνομο. Με ταυτολογίες και αυτονόητα το δικαστήριο δεν πείστηκε και σε μερικούς μήνες όσοι σήμερα ελπίζουν σε μια αποζημίωση ή έστω μια ηθική δικαίωση θα αρχίσουν να ψάχνουν Τουρκοκύπριο δικηγόρο για να τους εκπροσωπήσει στην «επιτροπή». Οι προειδοποιητικές βολές από το ΕΔΑΔ ήταν αρκετές, τώρα πλησιάζει το σφύριγμα της λήξης, η ομάδα χάνει 5-1 και υποψιάζομαι ότι η κλίκα της πατριδοκαπηλίας θα αρχίσει να διακινεί τη γνωστή παραμύθα: η επιβουλή των ξένων, το λάθος του δικαστηρίου, τα αταλάντευτα δίκαιά μας. Αν εμείς οι νενέκοι έπρεπε να αυτοκτονήσουμε ομαδικά την επομένη του δημοψηφίσματος στην πλατεία Ελευθερίας, τότε ίσως όλος αυτός ο συρφετός να πρέπει να σταλεί στο Γουδί, όπου ξεπλένονται οι εθνικές τραγωδίες...
Κάποια στιγμή η αυτοσυγχώρεσή μας για τη σωρεία αυταπατών που θρέψαμε θα πρέπει να τελειώσει. Κι επιτέλους, ας το παραδεχτούμε: όσες δικαστικές αποφάσεις κι αν εξέδιδε το ΕΔΑΔ, κανένα ανθρώπινο δικαίωμα δεν θα αποκαθίστατο, καμιά ειρήνη δεν θα εγκαθιδρυόταν κι ούτε ένα εκατοστό της πατρίδας μας δεν θα επανενωνόταν. Αυτά θα πρέπει να τα κυνηγήσουμε στις τρέχουσες συνομιλίες. Εκτός αν πάλι πιστέψουμε σε πέντε δικηγόρους. Σ΄ αυτήν την περίπτωση ουδέν λάθος θα αναγνωριστεί και το τιμολόγιο θα γράφει «Διχοτόμηση»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου