Χριστούγεννα (πάλι)

Τα Χριστούγεννα μου προκαλούν μελαγχολία - αυτό θα ήθελα να εξομολογηθώ δημόσια, φτάνοντας στα απώτατα σύνορα της δημόσιας έκθεσης προσωπικών ζητημάτων. Για κάποιο λόγο, αδυνατώ να συγχρονίσω το κιρκαδιακό μου ρολόϊ με τη συντεταγμένη και οργανωμένη χαρά που επικρατεί στο περιβάλλον μου. Έτσι κι αρχίσουν οι χαιρετούρες και οι ευχές για «Καλές γιορτές» και «Καλά Χριστούγεννα», είναι σαν να μου έχεις ρίξει τρεις κουβάδες κρύο νερό μια μέρα του χειμώνα. Από κοντά και η απόρριψη της συνολικής κουλτούρας κατανάλωσης.

Μα το πιο άξιο αναφοράς τούτη τη στιγμή, αλήθεια, είναι που τα χρωματιστά λαμπιόνια και η εξαναγκαστική χαρά με βρίσκουν απροετοίμαστο για το πανηγύρι. Το οικογενειακό τελετουργικό λειτουργεί υποσκαπτικά μέσα στην επαναλαμβανόμενη σοφία του. Ξέρεις από την πρώτη στιγμή τι σε περιμένει, κι έτσι οι εκπλήξεις λείπουν - προχωράς βέβαιος στη γνωστή διαδρομή. Πολλές φορές, κυρίως στη διάρκεια της μεθεορταστικής περιόδου, έπαιξα με την ιδέα: του χρόνου ας αλλάξω. Κάθε αρχή Ιανουαρίου είμαι απόλυτα αποφασισμένος. Αλλά, τελικά, νομίζω ότι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ξεφύγει κανείς από τον παλιό, κακό εαυτό του και γι’ αυτό, να ‘μαι ξανά στο ίδιο τραπέζι, με τις ίδιες κουβέντες και με σχεδόν τα ίδια πειράγματα να κάθονται δίπλα στις ίδιες σούβλες, τα τζατζίκια και τις σαλάτες.

Στην προσωπική προϊστορία έχουν καταγραφεί οι αντιδράσεις μου και σας διαβεβαιώ, με όση βαρύτητα μπορεί να έχει ο λόγος και η εμπειρία μου, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα. Κι έτσι, διαλέγω είτε την εσωτερική φυγή είτε την άφθονη κατανάλωση αλκοόλ και ενίοτε το περιστασιακό σεξ. Με το πρώτο, εκτρέπομαι σε αγορές βιβλίων με τους πιο απρόσμενους τίτλους και με το δεύτερο σε συναντήσεις με τα πιο αναμενόμενα άτομα. Η δεύτερη μέθοδος είναι πιο αποτελεσματική λόγω της αυτοκαταστροφικής της διάστασης, που επιβεβαιώνει τη ζωδιακή μου καταβολή: από τη μια το αλκοόλ καταστρέφει τα εγκεφαλικά κύτταρα όπου φυλάγονται αναμνήσεις, γνώσεις και βαθιά καταπιεσμένες ανάγκες του υποσυνείδητου και από την άλλη η παραγωγή οξυτοκίνης, ντοπαμίνης και ενδορφίνης λειτουργούν κατευναστικά για κάθε μου αγωνία και ανασφάλεια – έστω, προσωρινά. Και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον μόλις προδόθηκα, και με βλέπω να τρέχω γιορτάρες μέρες στα βιβλιοπωλεία...

Η συντακτική επιτροπή μου ζήτησε να γράψω ένα άρθρο για την εποχή αυτή. Φοβάμαι ότι το μόνο που κατάφερα είναι να κοιτάξω πάλι τον εαυτό μου στον καθρέφτη...


(για το περιοδικό ΡΕΥΜΑ)