No money, no party

Εμπρός, λοιπόν, για νέες δικαστικές μάχες, για νέες νομικές περιπέτειες, για νέους θριάμβους. Ποιος το χέζει το Κυπριακό, τη διαδικασία επίλυσης, την ανάγκη να γυρίσουμε σελίδα και να αλλάξουμε -για να μην πνιγούμε- στο τέλμα ενός θαύματος που βουλιάζει. Η απόφαση του Βρετανικού Εφετείου στην υπόθεση Όραμς είναι μια απόφαση ενός εθνικού δικαστηρίου. Εκεί τελειώνουν τα όριά της. Το είπε καλύτερα από όλους ο δικηγόρος του προσφεύγοντος: «Η κάθε υπόθεση αφορά τους εμπλεκόμενους και όχι ομάδες ανθρώπων. Ο καθένας καταφεύγει στη δικαιοσύνη ξεχωριστά. Δεν πιστεύω ότι οι υποθέσεις αυτές επηρεάζουν την εξέλιξη των συνομιλιών».

Όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα ζόμπι που τρώνε τις σάρκες αυτού του τόπου. Από τη μια, ο δικηγορικός πατριωτισμός, εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε, για να διακηρύξει το αυτονόητο: την παρανομία που διατρέχει τη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας από το διεθνές δίκαιο μέχρι το «απλό» δίκαιο των διαπροσωπικών αδικημάτων, όπως ο σφετερισμός ξένης περιουσίας. Το επιχείρημα ξετυλίγεται στη γνωστή του πορεία: ΕΔΑΔ, υπόθεση Λοϊζίδου, πρόταξη, επανατοποθέτηση, το διεθνές δίκαιο. Αυτή η συνομοταξία της πλάκας μάς ενημερώνει, δηλαδή, ότι στο ματς που πρέπει να παίξουμε με την Τουρκία, τα κόζια είναι ήδη ριγμένα. Αύριο, η Τουρκία θα μαζέψει τους στρατιώτες της, θα περάσει στα πεταχτά να πει ένα «γεια κι ευχαριστώ για την πρόσκληση» στον Ταλάτ και θα φύγει κλείνοντας σιγά την πόρτα για να μην ενοχλήσει... Πού ζείτε, επιτέλους;


Από την άλλη, τα γνωστά τρωκτικά θα αρχίσουν να ετοιμάζουν τα νέα τιμολόγια, για να πληρωθούν τα νέα ευφάνταστα πονήματά τους: θα κυνηγήσουμε κάθε τουρίστα που αγοράζει τρεις κόκα-κόλες, κάθε Τουρκοκύπριο που μένει σε ξένο σπίτι και κάθε Εγγλέζο συνταξιούχο που θέλησε να πεθάνει μακριά από την πατρίδα του. Κι η ειρωνεία είναι ότι είμαστε ο λαός που «ου περί χρημάτων ποιούμεθα τον αγώνα»...
Βέβαια, μέσα στη μαζική ευφορία ξεχάστηκε μια λεπτομέρεια, που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων: Ότι το δεδικασμένο της υπόθεσης, είναι έτοιμο προς χρήση για τον κάθε Τουρκοκύπριο εκτοπισμένο, που θα θελήσει να διεκδικήσει την περιουσία του στις ελεύθερες περιοχές. Και για όποιον βιαστεί να πει ότι το δίκαιο της ανάγκης δικαιολογεί το κυπριακό κράτος για τη χρήση ή απόδοσή τους σε τρίτους, δεν έχω παρά να τον παραπέμψω στον πρόσφατο συμβιβασμό της τάξεως του μισού εκατομμυρίου ευρώ ανάμεσα στο «δικαιοαναγκαστικό» κράτος μας και την Τουρκοκύπρια ιδιοκτήτρια ακίνητης περιουσίας. Ο Γενικός Εισαγγελέας τρέχει τώρα να προτείνει αλλαγές στο νόμο για τον Κηδεμόνα...

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, το Κυπριακό υποβιβάζεται σε ένα αλληλοκυνηγητό ιδιοκτητών σε ημεδαπά και ξένα δικαστήρια, χωρίς προοπτική συνολικής διευθέτησης. Προοικονομείται, έτσι, μια εικόνα του μέλλοντος στο ενδεχόμενο που το πρόβλημα παραμείνει άλυτο: ένας διαρκής εκφυλισμός του και απώλεια ενός -έστω- στόχου, με φόντο τους Τουρκοκύπριους να προσπαθούν να πουλήσουν ό,τι δεν τους ανήκει και εμάς να κυνηγούμε τον κάθε κακομοίρη. Σύμφωνοι, λοιπόν: «The party is over». Μαζί, όμως, τελειώνει και η ιστορία του Κυπριακού, όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, ενώ εμείς τελούμε ακόμα σε μια βαθιά νάρκη.

ΟΜΟΝΟΙΑ (και δεν είμαι καλά)

«Το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο λαϊκό κίνημα.» Το έχει πει ο Σαρτρ και όχι η αφεντιά μου. Από τότε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και σημειώθηκαν πολλά γκολ. Σήμερα όμως το ποδόσφαιρο έχει νοθευτεί από την άκρατη εμπορευματοποίησή του και τη θεώρησή του ως προϊόντος. Κι έτσι, η φράση χρειάζεται να ξαναγραφεί σε παρελθοντικό χρόνο. Στη μικρή μας πατρίδα, για να χρησιμοποιήσω κι εγώ ένα κλισέ, οι εξελίξεις άργησαν μεν, έφτασαν δε. Ο ερασιτεχνικός χαρακτήρας του παιχνιδιού έφτασε στις παρυφές του επαγγελματικού ποδοσφαίρου - άνθρωποι βγάζουν τον επιούσιο κλωτσώντας το τόπι, διευθύνοντας εταιρείες, προπονώντας ομάδες. Τις Τρίτες και τις Τετάρτες μπουλούκια αντρών στήνονται μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουν τους ευρωπαϊκούς αγώνες, βρίζουν, μαλώνουν, χαίρονται, τρώνε και γενικά κάνουν ό,τι κάνει κάθε μέσος άντρας στο δυτικό ημισφαίριο όταν παρακολουθεί αθλητικούς αγώνες. Στη διάρκεια του παιχνιδιού οι διαφημίσεις στα πλάγια του γηπέδου, τα φαντεζί παπούτσια, οι φανέλες των ομάδων, οι διαφημίσεις για μπίρες και αυτοκίνητα δίνουν και παίρνουν. Κάντε μια βόλτα στα γήπεδα 5Χ5 για να δείτε πώς περνάνε τα καταναλωτικά πρότυπα στον καθένα από εμάς.

Κι αφού εμείς δεν είμαστε εξαίρεση, ίσως είναι μια καλή ώρα να πούμε και μια
κουβέντα για τη δική μας ομάδα. Έχω την εντύπωση πως οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει από καιρό. Η διοίκηση, αν έφταιγε ποτέ, έχει αλλάξει. Παίκτες έχουν φύγει κι έχουν έρθει, τα λεφτά χύθηκαν χωρίς φειδώ, τα συμβόλαια εκτινάχθηκαν σε δυσθεώρητα νούμερα, το κατεστημένο έχει αλλάξει, ο Γιωργαλλίδης ανάρρωσε. Κι όμως, καθισμένος στην εξέδρα του ΓΣΠ, δεν μπορώ παρά να νιώθω λίγο ξενερωμένος με όλα αυτά. Αν και αποστρέφομαι το στερεότυπο που συνδέει την ομάδα με το ΑΚΕΛ, φαντάζομαι ότι ο οπαδός που ακολουθεί για χρόνια την ομάδα θα νιώθει περίεργα όταν δίνει 20 ευρώπουλα για να δει μια ομάδα που η κάθε κλωτσιά των παικτών της στην μπάλα ισοδυναμεί με μερικές χιλιάδες ευρώ. Η απόσταση του θεατή από τον παίκτη δεν είναι μερικές δεκάδες μέτρα. Είναι μια απόσταση πολιτική - και τα αίτια της διεύρυνσής της θα πρέπει να τα ανιχνεύσουμε σε όσα ειπώθηκαν στην αρχή για τη μεταστροφή του ποδοσφαίρου.
Ακόμα κι αν αυτή η ομάδα καταφέρει να πάρει το πρωτάθλημα φέτος με τη μεγαλύτερη διαφορά, μετά από 7 πέτρινα χρόνια, νομίζω πως η ουσία της χαράς δεν θα είναι η ίδια. Κι αυτό γιατί, όλοι θα σκεφτούν κάποια στιγμή τους πακτωλούς χρημάτων, την εξεζητημένη ατμόσφαιρα των boxes, τους βεντετισμούς των παικτών. Μέσα σ΄ όλα αυτά η χαρά του παιχνιδιού καταπνίγεται και ξεχνάμε την ιστορική ρίζα αυτής της ομάδας και το πώς είχε καταφέρει, έστω μέσα από τον πνιγηρό κομματισμό της, να αποτελέσει σύμβολο για πολλούς. Όχι για τα εκατομμύρια που έσκασαν στα πόδια των παικτών της, αλλά για την τιμή της φανέλας και τη χαρά των οπαδών. Φοβάμαι όμως ότι όλα αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...

Νόστος

Τι σχέση θα μπορούσα να έχω με το μυθικό Οδυσσέα; Να μας δένει άραγε κάποια μοιραία κλωστή που να ξυπνάει μέσα μας τον ίδιο αρχαίο πόνο για την επιστροφή στην πατρίδα; Στο αεροπλάνο, γυρνώντας από την Αθήνα. Μπροστά μου κάθεται ένας συμπατριώτης, άμεσος απόγονος του Νεάρντερτναλ, φωνακλάς, αδαής, ανόητος. Δίπλα του κάθεται η γυναίκα του: γκλίτερ, εκτυφλωτικό lip-gloss στα χείλη, με τα ίδια νύχια που φαίνεται να έχουν όλες οι Κύπριες τον τελευταίο καιρό. Ο νεαρτνερτατλ απευθύνεται σε κάποιον δίπλα του που απαντά σε όλες τις προσφωνήσεις: «σιυλλόπελλος», «φιλούδιν», «Παμπούιν» και άλλα τινά. Στην Λάρνακα η πόρτα ανοίγει και εισπνέω βαθιά, ελπίζοντας ότι το μονοξείδιο του άνθρακα που πλημμυρίζει τα πνευμόνια μου θα καταλήξει στα εγκεφαλικά κύτταρα όπου φυλάχθηκαν οι πιο πάνω εικόνες και θα τους δώσει τη χαριστική βολή. Μάταια...
Τι είναι αυτό που μας κάνει να γυρνούμε σ΄αυτόν τον τόπο; Να προσμονούμε την υγρασία του διαύλου και τη χαρακτηριστική μυρωδιά της αίθουσας αποβίβασης; Το ‘χω σκεφτεί πολλές φορές κι όμως απάντηση δεν βρίσκω. Όσο περνά ο καιρός, διαπιστώνω με τρόμο ότι πέρα από το μικρό κυκλο φίλων και δικών απλώνεται μια ξένη χώρα. Οι συζητήσεις διεξάγονται σε μια άγνωση γλώσσα: μια πρόσμειξη από τα ελληνικά της κακιάς ώρας των τηλεοπτικών σειρών, τις εξυπνακίστικες ατάκες της «Αίγιας» και θρυμματισμένων αγγλικών που λειτουργούν συνδετικά ανάμεσα στα πρώτα δυο. Και το πρόβλημά μου δεν είναι η καθαρότητα της γλώσσας ή της διαλέκτου, αλλά αυτή η ίδια η αδυναμία επικοινωνίας: το μέσον δεν είναι κοινό για κανέναν από τους συμμετέχοντες στην κουβέντα. Κι όταν ξεπερνιέται κι αυτό το εμπόδιο, με πολλή προσπάθεια και καλή θέληση, πέφτει κανείς πάνω στην ξέρα της θεματολογίας: ατέρμονες συζητήσεις για το ποδόσφαιρο, γκομενικά της πλάκας και της ευκολίας, δάνεια, δόσεις και μισθοί. Μια, δυο, τρεις προσπάθειες για να αλλάξει η συζήτηση είναι αρκετές για να νιώσεις ο περίεργος της παρέας. Κι έτσι, επιστρέφεις ξανά στην αφόρητη ιδιωτικότητα.
Την ίδια ώρα η κυπριακή γη φαίνεται να περνάει μια από τις ομορφότερες περιόδους της, αρκεί βέβαια να μην έχει βιαστεί από κάποιον developer που βλέπει διαμερίσματα και σπίτια σε κάθε κενό χώρο. Κι αυτό όμως μοιάζει να μας διαφεύγει. Όπως μου διαφεύγουν όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι πρώτες αισθήσεις των πραγμάτων από μια Κύπρο που ταμπουρώθηκε στο λαγούμι της παιδικής ηλικίας. Η ειρωνεία; Το αεροπλάνο μου μας έφερε από την Αθήνα το λένε ΝΟΣΤΟΣ...

ο γητευτης του πληθους

2010: the sequel

Στην ΕΔΕΚ διοργανώνουν διαγωνισμό δημιουργικής γραφής: το πιο “πατριωτικό” και συνάμα πιο κενό νοήματος κείμενο θα λάβει το βραβείο της μεγαλειωδέστερης κυπριακής κλανιάς, που εχει καταγραφεί στο Γκίνες του 1938. Η κριτική επιτροπή αποτελείται από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και λοιπών επαγγελμάτων που διαλέγουν οι τεμπέληδες με μεγάλο «εγώ» κάθε κοινωνίας, με εκ περιτροπής πρόεδρο τον Νικόλα Παπαδόπουλο και ένα έποικο λογοτέχνη. Τα φαβορί για την πρώτη θεση είναι ο Γ. Ομήρου, ο Β. Λυσσαρίδης και ο Γ. Σέρτης. Τα κείμενα είναι ίσης αξίας κι η επιτροπή δεν μπορεί να διαλέξει. Έτσι, αποφασίζει να δώσει το βραβείο και στους 3. Για να τιμήσει το γεγονός, η ΕΔΕΚ αλλαζει υφος, θέμα και όνομα και αφού δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι κόμμα ή κινημα, αποφασίζει να σμίξει τις λέξεις και ονομάζεται «κουνημα». Πλέον ο αριθμός των ψηφοφόρων της είναι ίσος με ένα τοπικό σύλλογο παρατήρησης πουλιών και ευτυχώς υπάρχει η Εθνική Φρουρά για να γίνεται και κανένα ρουσφέτι. Οι συνομιλίες πάνε κατά διάολου. Ο Ταλάτ καταθέτει τις αναθεωρημένες προτάσεις του για το περιουσιακό. Η ουσία τους είναι ότι προνοείται η επιστροφή 6 τούβλων στους νόμιμους ιδιοκτήτες οικιών και 300 γραμμάρια χωμα για όσους έχουν οικόπεδα. Συμπληρωματικά, όσοι ψήφισαν ΟΧΙ το 2004 παίρνουν το βραβείο της Μεγαλοπάλαμης Μούντζας που συνοδεύεται με τιμητικό δίπλωμα υπογραμμένο από το Γ. Λιλληκα. Ο Χριστόφιας βλέποντας τις προτάσεις συνειδητοποιεί πλήρως ότι όταν παθαίνεις φαρυγγίτιδα τον Απρίλιο, το πληρώνεις ακριβά στη συνέχεια. Έτσι, οι προτάσεις του Ταλάτ τον «κουφαίνουν», παθαίνει ωτίτιδα, τουτην την φοράν που τα καλά όμως. Ο Αναστασιάδης χασκογελάει με την τροπή που πήραν τα πράγματα, αλλά ταυτόχρονα πλήττει αφόρητα με την ευκολία που παίρνει και φέρνει τους ακελικούς άποτους. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα του προτείνει να γίνει πρόεδρος του. Την αμφιταλάντευση του Νικαρου λύνει ο Κάρογιαν που μπορεί να οσφραίνεται την εξουσία όπως ένας καρχαρίας το αίμα: από χιλιόμετρα. Πείθει τον Αναστασιάδη να αποδεχθεί, αλλά η προσδοκία του είναι φυσικά να γίνει ο ίδιος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στο ΔΗΚΟ συνεδριάζει για 4569η φορά το εκτελεστικό γραφείο με σκοπό να μπει μια τάξη με τις δημόσιες αντιδικίες των μελών του. Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό και ο Φιλελεύθερος κυκλοφορεί με ρηξικέλευθο άρθρο του Αρχιεπισκόπου με το οποιο καλει δημόσια τον Κάρογιαν να μην προχωρήσει σε διαγραφές. Η Ελενη Θεοχάρους επιστρέφει εκεί όπου ξεκίνησε τη λαμπρή της καριέρα, δλδ. στο ΔΗΚΟ και παίρνει μαζί της τον Ανδρεα Θεμιστοκλέους, τον Σωτήρη Σαμψών, το Χρήστο Ρότσα, διάφορα άλλα είδη προς εξαφάνιση καθως επίσης και 24 σκωροφαγωμένες φουστανέλες που είχαν ξεμείνει στο βεστιάριο του ΔΗΣΥ από τις προεδρικές του ‘93. Οι φουστανέλες όμως αποδεικνύονται πολύ μεγάλες για τους extra small δηκοϊκούς και το ανέκδοτο που κυκλοφορεί σε chain email αναφέρεται σε επιδέξιους κώλους και βαριά μπαλάκια που βροντούν. Το αστείο το πιάνουν όλοι εκτός από τους ίδιους τους δηκοϊκούς. Μια μυστική οργάνωση επιχειρηματιών δημιουργεί μια εταιρεία με σκοπό την αγορά όλης της ακίνητης περιουσίας στο μελλοντικό τ/κ συνιστών κρατίδιο. Ο Μιλτιάδης Νεοφύτου, ο Αριστο-developers και ο Νικος Σιακόλας βάζουν τα περισσότερα λεφτά μιας και ολη η υπόλοιπη Κύπρος εχει κτιστεί απο αυτούς: εν πάση περιπτώσει, γίνεται σαφές ότι το κόστος της λύσης το είχαν αναλάβει οι φορολογούμενοι πριν από χρόνια χωρίς να το ξέρουν. Η Κυβέρνηση μαθαίνει τα νέα από το Μιλτή και διαφημίζει το εγχείρημα ως μια αναδιανομή του πλούτου που κάθε κομμουνιστική κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της θα έκανε. O Νικόλας Κυριάκου δέχεται μια πρόταση που δεν μπορεί να αρνηθεί: φωτογραφίζεται για το Beautiful People, με κομψό γκρι κοστούμι, περισσότερες φορές από τις socialité Βαλεντινα Τσίγκη, Εύα Σάντη και Λουϊζα Φιλίππου μαζί, με αποτέλεσμα οι τελευταίες να κάψουν όλες τις clutch bags τους σε ενδειξη διαμαρτυριας.

Quo vadis, Πρόεδρε;

Πρόεδρε, με μπερδεύεις...Τα μηνύματα που στέλνεις και η εν γένει δημόσια παρουσία σου περιέχουν συνεχώς αντιφάσεις. Από τη μια θέτεις το δίλημμα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση» και από την άλλη συνασπίζεσαι με τις πιο συντηρητικές και απορριπτικές φωνές. Ο λαός σε εξέλεξε ως πρόεδρο λύσης, αλλά μας ενημέρωσες ότι η λύση δεν θα είναι για πανηγυρισμούς. Στις αρχές της παρούσας διακυβέρνησης ακούγαμε ότι βάλαμε πλώρη για έναν «έντιμο συμβιβασμό» που τώρα έχει μεταλλαχθεί σε «οδυνηρό». Έταξες τη ζωή σου στο ΑΚΕΛ και το λαϊκό κίνημα, αλλά... αναγκάστηκες να είσαι πρόεδρος σε μια καπιταλιστική χώρα. Το σύνθημα ήταν «δίκαιη κοινωνία», μόνο που τώρα η οικονομική πολιτική γύρισε σε φορομπηχτική. Η λύση θα φέρει αποστρατιωτικοποίηση, αλλά στα πανηγύρια της Εθνικής Φρουράς «παίζεις» με την εργασιακή ανασφάλεια μιας δράκας μονιμάδων...

Πρόεδρε, αν εγώ ο καλόπιστος και παθιασμένος με τη λύση έχω αρχίσει να ξενερώνω με όλα αυτά, τι να σκέφτεται άραγε ο μέσος συμπολίτης μας; Επικοινωνιακά το παιχνίδι έχει χαθεί αφού μέρα παρά μέρα η Κυβέρνηση πρέπει να αντιδρά στην κάθε σπουδαιοφανή χαζομάρα που σκαρφίζεται ο κάθε τριτοκλασάτος του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Το αντι-δεξιό σύνδρομο και η φοβία έναντι του ΔΗΣΥ φαίνεται να καθοδηγεί τις πολιτικές κινήσεις έναντί του. Η προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης δεν πέτυχε, πάρτε το απόφαση: ο Συναγερμός συνήλθε γρήγορα από το δημοψήφισμα και κόντραρε στα ίσα το ΑΚΕΛ και τους αδερφούς Ντάλτον της πολιτικής σκηνής. Τώρα ο Νίκος πήρε τ΄ όπλο του και η προοπτική εκλογής Έρογλου στα κατεχόμενα θα μετατρέψει όλο αυτό το ΑΚΕΛικό παιχνιδάκι των κομπλεξικών μικροτακτικισμών σε ένα τεράστιο μπούμερανγκ που θα προσγειωθεί στις ψευδοκομουνιστικές σας κεφάλες. Με όξυνση των ακραίων φωνών και αδιαφορία έναντι της στήριξης του ΔΗΣΥ, μου φαίνεται ότι εμείς κι οι φίλοι μας θα πάμε πάλι για το ΝΑΙ.


Έλειψε η σοβαρότητα, η συνέπεια και η καθαρότητα, σύντροφε. Το 2004 το ΑΚΕΛ κοιμήθηκε με το ΝΑΙ για να ξυπνήσει με το ΟΧΙ και από τότε η σύγχυση καλά κρατεί. Ποιος είναι ο στόχος και πώς τον επιτυγχάνουμε; Από την Κυβέρνηση διέφυγε ακόμα και αυτή η πιο απλή μέθοδος προσέγγισης και επίλυσης προβλημάτων. Η συνέπεια κάθισε στην πίσω-πίσω σειρά μέχρι να «συντονιστεί καλύτερα» το χάνι της τριμερούς. Και η καθαρότητα, χα! Με αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις και αμυντική στάση σε καθετί που προσάπτουν οι λογής-λογής καλοθελητές, δουλειά δεν γίνεται.
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα χρειάζεται σαφής πολιτική προσέγγιση και στοχοθεσία, συμμαχία με όσους είναι πρόθυμοι να τραβήξουν κουπί, επικοινωνιακή πολιτική με συνοχή, πολιτικό θάρρος και συναίσθηση της ιστορικής συγκυρίας. Όσο οι μεσοβέζικες προσεγγίσεις, τα ΑΚΕΛικά «κλώσματα» και το αλληθώρισμα προς τις προεδρικές του 2013 καλά κρατούν, καμιά βάσιμη προοπτική ελπίδας δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Λοιπόν; Quo vadis, Πρόεδρε; Για να ξέρουμε αν θα έρθουμε μαζί σου...

2010 - preview

Δεκάδες καλόγεροι από τη μονή Βατοπεδίου καταφθάνουν μυστικά στην Κύπρο και καταλαμβάνουν εξ εφόδου την Αρχιεπισκοπή. Υψώνουν τη σημαία του αναρχισμού και κρατάνε όμηρο τον αρχιεπίσκοπο. Ο αρχιεπίσκοπος αναγκάζεται να δώσει στη δημοσιότητα τη συμφωνία που έκανε με τον Κύκκου για την εκλογή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο και παραιτείται. Με την παραίτηση του, επιστρέφει στην κοινωνία ως Ηρόδοτος Δημητρίου και γίνεται developer, ανοίγoντας παράλληλα εταιρεία security. Ο Χριστόφιας αποφασίζει να αντιμετωπίσει τα ιδεολογικά του προβλήματα και συγκρούεται ευθέως με τον καπιταλισμό: καταργεί το Σύνταγμα, κηρύσσει την Κύπρο Λαϊκή Δημοκρατία, τη βγάζει από την Ε.Ε. και επαναφέρει τη λίρα με τη μορφή του Μαρξ τυπωμενη πάνω στα χαρτονομίσματα. Ως αποτέλεσμα της πολιτειακής αλλαγής, όλοι οι παλαιοκαθεστωτικοί θεσμοί καταργουνται και η ΟΜΟΝΟΙΑ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια ποδοσφαίρου. Η πρωτεύουσα της Κύπρου μεταφέρεται στους Εργάτες και υπουργός Γεωργίας ορίζεται ο σύντροφος Λάκης. Ο Ηρόδοτος αντιλαμβάνεται ότι άλλο να κάνεις επιχειρήσεις με τα δικά σου λεφτα και άλλο με της εκκλησίας: οι δουλειές πάνε κατά διαόλου και κηρύσσει πτώχευση. Ο Αναστασιάδης και όλα τα παιδιά της Πινδάρου περιορίζονται στα φυλακισμένα μνήματα και υφίστανται διαρκή βασανιστήρια: οι κρατούμενοι φοράνε ριγέ φανέλλες της ενδεκάδας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ακούνε καθημερινά λόγους του Χριστόφια από τα μεγάφωνα και όλοι, εκτός του Νίκου, κυκλοφορούν με ένα τασάκι. Ο Κατσουρίδης βρίσκει την ευκαιρία να απαλλοτριώσει τα BMW των μελών του ΔΗΣΥ και κάνει βόλτες με διαφορετικό αμάξι κάθε μέρα. Σε μια ένδειξη σεβασμου στην επανασταση σταματα τις παρουσίες στο Χιλτον και πίνει μονο ρακόμελα στα Καλα Καθούμενα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια στο μπασκετ. Η Δρακούνα αποκαλύπτει την ταυτότητα της: ονομάζεται Σκεύη Χατζηττοφή και διατηρεί συνοικιακό κομμωτήριο στην Κάτω Λακατάμια. Η «κουκλάρα» δεν αποδεικνύεται και τόσο κουκλάρα τελικά και οι πιστοί φαν της διχάζονται: οι μισοί υπογράφουν δήλωση αποκήρυξης της και οι άλλοι μισοί δημιουργούν σέχτα και οχυρώνονται σε αγρόκτημα στην Ορούντα, απειλώντας ότι θα γραφτούν στο ΔΗΚΟ. Ο Έτερος δεν αντέχει το δημόσιο διασυρμό και καταθέτει αίτηση διαζυγίου. Μετά το διαζύγιο, η Σκεύη γίνεται παρουσιάστρια του απογευματινού δελτίου ειδήσεων στο ΡΙΚ και εκλέγεται πρόεδρος της ΠΟΓΟ επαρχίας Λευκωσίας. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια στο χάντμπολ. Η Τουρκία αποσύρει σχεδόν όλα τα στρατεύματα της από την Κύπρο και αφήνει μόνο όσα προβλέπονταν από τη Συνθήκη Εγγύησης. Ο Λάζαρος Μαύρος, ο Συλλούρης, o Κουλίας και τα άλλα παιδιά δράττονται της ευκαιρίας και οργανωνονται για απελευθερώσουν την Κύπρο. Τελικά, στο προσκλητήριο μαζεύονται 135,5 άτομα. Οι μισοί δεν έχουν όπλα επειδή είχαν βάλει μέσον για να απαλλαγούν από την εφεδρεία και οι άλλοι μισοί δεν έχουν υπηρετήσει ποτέ στο στρατό. Μπροστά στο φάσμα της απραξίας, αποφασίζουν να φωνάξουν 3 φορές «Ε-Ε-Ένωσις» και υβριστικά συνθήματα κατά του Προέδρου. Απηυδισμένος από όλους αυτούς τους χλεμπονιάρηδες βουτυρομπεμπέδες, ο Λαζαρος Μαύρος κάνει την τελευταία του εκπομπή καταγγέλοντας όλους τους πατριδοκάπηλους ως «μαλακισμένα μυαλά» και αφήνει τον Νικόλα Παπαδόπουλο να έχει τον τελευταίο λόγο. Αυτός ανακοινώνει ότι η Ακαδημία Αθηνών θα τον βραβεύσει με το βραβείο «Μανόλης Τριανταφυλλίδης» για την προσφορά του στην ελληνική γλώσσα. Σε ένδειξη διαμαρτυριας, ο Λάζαρος Μαύρος ξυρίζει το μουσι, κουρεύεται γουλί και κάνει προσφυγή στο ΕΔΑΔ. Οι δικαστές του ΕΔΑΔ ψηφίζουν ως πρόεδρο τους τον Αντρέα Αγγελίδη. Ο τελευταίος μετά από ώριμη σκέψη αποδέχεται το αξίωμα. Οι δικαστές του ΕΔΑΔ καταλαβαίνουν ότι η πλάκα είναι πολλή χοντρή, αλλά δεν ξέρουν τι να κάνουν. Το άρθρο 37 του εσωτερικού κανονισμού δεν αφήνει περιθώριο για παρερμηνείες: ο πρόεδρος είναι πρόεδρος και δεν μπορεί να καθαιρεθεί ούτε για πλάκα. Η κυβέρνηση ορίζει διευθυντή της Επίσημης Εφημερίδας τον Άριστο Μιχαηλίδη. Η ΕΔΟΝ στέλνει 3 μέλη της στη Ρωσία για να εκπαιδευθούν στα συστήματα ηλεκτρονικής κατασκοπείας. Με την επιστροφή τους στην Κύπρο, εντοπίζουν τη γιάφκα του Christofiaswatch. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια πιγκ πογκ. Αποδεικνύεται τελικά ότι οι επίτροποι είναι τρεις: 2 εξαδάκτυλοι ευνούχοι που έχουν εξαναγκαστεί σε καθεστώς δουλείας από το Λιλλήκα, επειδή ο τελευταίος δεν ήξερε να χειριστεί υπολογιστές. Η Κυβέρνηση κάνει δημοψήφισμα στη μπλογκόσφαιρα για το ποια πρέπει να είναι η τιμωρία τους. Προς έκπληξη όλων, το 99.8% τους καταδικάζει να φυτεύουν καθημερινά 10 ορχιδέες ο καθένας: είναι ο μόνος τρόπος να χρησιμοποιηθεί επωφελώς η κοπριά που τόσο απλόχερα σκόρπισαν. Ο Ταλάτ ανακοινώνει την επιστροφή των τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η πρώτη του πράξη είναι να κάνει αίτηση για κυπριακό διαβατήριο και να παρακολουθήσει με το Μιλτιάδη Νεοφύτου την ανακήρυξη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σε πρωταθλήτρια βόλευ στο κλειστό της Παλουριώτισσας. Η Άννα Σιακαλλή αρνείται την έκδοση του διαβατηρίου και ο Συλικιώτης διατάζει πειθαρχική έρευνα. Η Επίτροπος Διοικήσεως ερευνά αυτεπάγγελτα το ζήτημα και παραδίδει στον Πρόεδρο μια εξάτομη αναφορά, που κοσμεί τη βιβλιοθήκη του Προεδρικού. Η λύση του Κυπριακού είναι σχεδόν πραγματικότητα. Για να εορτάσουν το γεγονός, 30 προοδευτικοί μπλόγκερ οργανώνουν δείπνο στο «Αιγαίο». Στη διάρκεια του φαγητου ο Βάσος Φτωχόπουλος διαβάζει πάρα πολύ φωναχτά τα βιβλία της Φανούλας Αργυρού και τα best of από παλιά τεύχη της εφημερίδας ΕΝΩΣΙΣ. Το σατανικό σχέδιο λειτουργεί άψογα: 28 μπλογκερ πεθαίνουν (κυριολεκτικα) από τα γέλια και οι άλλοι 2 παθαίνουν οισοφαγική παλινδρόμηση καταπίνοντας ολοκλήρες τις καμένες σιεφταλιές. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια πόλο. Τίποτα όμως δεν είναι ικανό να αναστρεψει το κλιμα. Η λύση έρχεται και η Δημοκρατία αποφασίζει να αντιμετωπίσει το παρελθόν της: ο Ντενκτας, ο Παπαφιλίππου, ο Κυρηνείας Παύλος, ο Έρογλου και ο Χατζηπαναγιώτου αναγκάζονται να συζήσουν στα διαμερίσματα της ΟΧΕΝ δίπλα στη Φανερωμένη. Η Δημοκρατία ανακηρύσσει τους 30 μπλογκερ που έπεσαν ηρωϊκά στο Αιγαίο ως «ακαματους σταχανοβιστές εργάτες της λύσης» και στέλνει κάθε μήνα ένα κουπόνι της ΕΣΕΛ στις οικογένειες τους. Ο Νικόλας Κυριάκου αντιμετωπίζει επιτέλους τις εμμονές του και σταματάει να γράφει στον ΠΟΛΙΤΗ. Η εφημερίδα σε ένδειξη αναγνώρισης για τη συνεισφορά του στην αύξηση των φύλλων της, κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τη γυμνή φωτογραφία του και του παρέχει δια βίου υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του σε ό,τι αγαπά.

Blogging σήμερα, επανένωση αύριο

Είμαστε στο www.epanenosi.com. Κι ίσως θα μπορούσα να σταματήσω εδώ το σημερινό άρθρο, με μόνη την παραπομπή στη σχετική διαδικτυακή σελίδα. Όμως αξίζει τον κόπο να ειπωθούν δυο λόγια, όχι εκ μέρους όλων, αλλά ως παράθεση της προσωπικής προσδοκίας. Η προσπάθεια είναι ζωγραφισμένη με τα χρώματα της άμεσης δημοκρατίας του διαδικτύου. Αυτής που δίνει τη δυνατότητα της απόλυτης ελευθερίας του λόγου αλλά και της απόλυτης ισηγορίας. Κι έχει σημασία το τελευταίο στοιχείο, αφού όλοι μας έχουμε πρόσβαση στο ίδιο μέσον και στον ίδιο χώρο για να εκφράσουμε απόψεις και ιδέες. Σπάμε έτσι τον βρόγχο των ελεγχόμενων ΜΜΕ που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τις προσωπικές ιδεολογικές προτιμήσεις των ιδιοκτητών τους και το αφόρητο «βαθύ κράτος» του ΡΙΚ.
Για μένα, είναι μια προσπάθεια να σταθώ κριτικά απέναντι στην παρούσα πολιτική κατάσταση και να βρω τις διαδρομές που ακολουθούν οι «ηλεκτρονικοί» μου συμπολίτες για να αναλύσουν το Κυπριακό και τα συμπαρομαρτούντα του. Η αγωνία είναι κοινή: η διαδικασία συνομιλιών και το τελικό αποτέλεσμά της. Οι μέρες του μέλλοντος αυτού του τόπου. Γιατί θα πρέπει να το αναλογιστούμε και να το ζυγίσουμε καλά: ο χρόνος εξαλείφει τη μνήμη του τόπου, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι γενιές περνάνε και η αναμονή ενός αόριστου καλύτερου μέλλοντος δεν είναι παρά μια φενάκη για όσους αρνούνται την προοπτική λύσης.
Είναι μέρες ευθύνης απέναντι στον τόπο μας, στην ιστορία μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στους εαυτούς μας. Η ροή της ιστορίας περνά μέσα και από τα δικά μας χέρια. Για εμάς είναι να την πιάσουμε και να την κατευθύνουμε σε ένα αισιόδοξο και δημιουργικό αύριο. Αυτή είναι η δύναμη που ωθεί και εμένα στη συμπόρευση με πολλές από τις καλύτερες πένες του διαδικτύου. Η ιστορία έταξε εμάς να διαλέξουμε το μέλλον της Κύπρου. Αιώνες δουλείας, κατακτήσεων και δυσκολιών φτάνουν στο τέλος τους κι εμείς έχουμε την ευλογία και την κατάρα να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, σε μέρες αλλαγής.
Τα λόγια μας, οι λέξεις μας, οι ιδέες μας είναι προσβάσιμα σε κάθε ελληνόφωνο Κύπριο σε όποια γωνιά της οικουμένης κι αν βρίσκεται. Για να πείσουμε με κριτικό και ορθό λόγο για την ανάγκη επανένωσης της πατρίδας μας και για την ανάγκη να ετοιμάσουμε ένα μέλλον που θα απέχει από τη μιζέρια και τα αδιέξοδα που κουβαλά μαζί του το Κυπριακό. Για όσους αντέχουν να σκέφτονται την Κύπρο και τους ανθρώπους της χωρίς την ανάσχεση του προβλήματος, είμαστε στο www.epanenosi.com.