στο χώμα μας βαθιά η αγκαλιά σου

Ο Μπελογιάννης βροχή μέσα στους κάμπους
στην πέτρα, στο στάρι, στου σπιτιού μας τη σκεπή
στο χώμα μας βαθιά η αγκαλιά σου
κρατάει γερά τη λευτεριά
κόκκινη γαρουφαλλιά του ήλιου φωτιά

Ο Μπελογιάννης φωνές μέσα στους δρόμους
της αγάπης τραγούδι για την κάθε γειτονιά
το αμπέχωνο ξανά φόρεσέ το
στ’ ανθισμένα κλαριά τη λευτεριά
κόκκινη γαρουφαλιά του ήλιου φωτιά

Κάτω από φώτα κόκκινα

Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία, μ’ αυτό που έχει σημασία είναι πως διασχίζουμε ακόμη τις θάλασσες μαζί του. Το πρώτο-πρώτο ταξίδι, την πρώτη φορά που ξανοίχτηκα στον κόσμο, το ‘κανα σε χρόνο που δεν θυμάμαι – μόνο θυμάμαι την αφή του σκληρού και υποκίτρινου χαρτιού των εκδόσεων Άγρα στο Πούσι και το Μαραμπού, με προμετωπίδες του Τσαρούχη. Ο αχός της θάλασσας κι οι γλάροι, οι ώρες της βάρδιας αναμένοντας τα σήματα ενός μακρινού κι άγνωστου ασυρματιστή γεννιόντουσαν μπροστά μου μέσα από δασείες, περισπωμένες και άλλα αλλόκοτα πνεύματα. Τη χρονιά που γεννήθηκα, το μακρινό 1979, ο Σταυρός του Νότου έπαιζε στα πικ-απ των ψαγμένων και μ’ αρέσει να σκέφτομαι ότι αυτός δίσκος ήταν η προίκα της Μοίρας που προϋπάντιζε την έλευσή μου στον κόσμο. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι στίχοι ξέφευγαν από τον ορφικό μυστικισμό της ομοιοκαταληξίας και άρχιζαν να στεφανώνουν τις σκέψεις μου, τα συμβάντα της ζωής και τα μέτωπα των κοριτσιών που συναντούσα. Στην εφηβεία, ορκίστηκα να γίνω ιδανικός κι ανάξιος εραστής και να χαράξω στο κορμί μου στίγματα ανεξίτηλα με πλάσματα της θάλασσας και εικόνες γυναικών, μόνο και μόνο για να τους αφεθώ σε ώρες ατελείωτου έρωτα πάνω σε σχεδίες από φύκια, παντοδύναμος κι εξαντλημένος από αλκοόλ, αγάπη και ναρκωτικά. Καθώς το ταξίδι μου έξω από τον κόσμο αυτό συνεχιζόταν βαθιά μέσα μου, σκλήριζε στον ακουστικό μου πόρο η φωνή ενός μονιμά στο στρατόπεδο του Μεγάλου Πεύκου. Τέλος Αυγούστου, να σκάει ο τζίτζικας, κι εμείς με στολή παραλλαγής, σφιχτοδεμένα άρβυλα και τελάρα της κακιάς ώρας να μαζεύουμε τα φύκια που ξέβραζε ο Σαρωνικός για να μην χαλάει η θέα για το διοικητή. Καθώς η αλμύρα έσμιγε το γλυφό αποτύπωμα της με τα ιδρωμένα μας κορμιά, εγώ είχα αποδράσει ήδη σε μια νύχτα των Ίνκας, στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια έξω απ’ τη Σκύρο. Κι ύστερα έφυγε ο καιρός, ξοδεύτηκαν τα χρόνια σπάταλα και ηδονικά. Αριστοτέλειο, θολωμένα ούζα, κάτου από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη, νυχτερινές περιπολίες στο Leiden, ψυχροί βοριάδες και μια μυρωδιά ταγκισμένου λαδιού να μας διαπερνά στην Grand Place, σιωπηρές Κυριακές με μακαρόνια και chianti. Ο Καββαδίας ήταν εκεί ως σταθερή υπόμνηση, σαν ξεχασμένη γνώση να συντροφεύει, όπως μόνο οι μοναχικοί κι εξωστρεφείς άνθρωποι της θαλάσσας ξέρουν να συντροφεύουν, τις ώρες αργίας. Η γενιά του ’30 μας ταξιδεύει ακόμα στον υπερρεαλισμό της, βαθιά ανθρώπινη και αισθαντική...

http://www.ekebi.gr

Όχι πια έρωτες

Ερήμην

Though lovers be lost love shall not;

And death shall have no dominion.

Dylan Thomas

«Γράψε κάτι για την αγάπη», μου είπε. «Για μας που βολοδέρνουμε μετά τα 30, χωρίς καμιά σιγουριά, καμιά βεβαιότητα για να κρατηθούμε απ’ αυτήν. Για μας που βλέπουμε τους φίλους να χάνονται στην ευκολία του γάμου, αλλά την ίδια ώρα μας τυραννά η διαρκής απουσία ενός άλλου ανθρώπου. Ενός έρωτα που λείπει τις Κυριακές και τις πρωτοχρονιές κι απουσιάζει τα βράδια, όταν στέκεσαι μισομεθυσμένος 4 η ώρα τα ξημερώματα σε ένα μπαρ της συμφοράς, τριγυρισμένος από φάτσες που σου φαίνονται γελοίες και όλα σου μοιάζουν θλιβερά, βουτηγμένα σε μια αβυσσαλέα θλίψη. Ποιος θα μιλήσει για μας, που φοράμε χαμόγελα στις γιορτές αλλά επιστρέφουμε μόνοι στο σπίτι, δεδομένοι για τους άλλους στις δύσκολες ώρες, στα διαδικαστικά, στα ζόρικα. Μα που όταν χρειαστούμε εκείνη τη μικρή στιγμή, την ώρα που λυγίζουμε και πάμε να κρατηθούμε, εξαργυρώνουμε σιωπή και αναβολές κι αναπάντητες κλήσεις. Γράψε για κάποιους σαν εμάς, για το φόβο που κουβαλούν μέσα τους, που στέκεται παράταιρος και παράλογος μέσα στο υπόλοιπο κομμάτι της ψυχής τους, που η πρόσκαιρη ατολμία τους μεγενθύνεται πάνω από τα χρόνια του έρωτα που έζησαν. Για τα βιβλία μας, όσα απομένουν να διαβαστούν και να κοπούν οι άκοπες σελίδες τους κι όσα ταξίδια δεν κάναμε μαζί, εκείνους τους ορίζοντες που είχαμε σχεδιάσει το βροχερό βράδυ του Μάρτη του 2003 κι ύστερα όλα χάθηκαν, ανόητα και ανεξήγητα, αυτά να βάλεις μέσα στις λέξεις σου. Και μην ξεχάσεις, να πεις για τον καφέ. Ναι, αυτό οπωσδήποτε πρέπει να το πεις, για τον καφέ το πρωϊ, δυνατό, ακτύπητο με πολύ γάλα. Για εκείνη τη γεύση που κάθε μέρα αδυνατώ να ανακαλέσω, μα που θυμάμαι τόσο έντονα. Άσε έξω τον πόνο και την απόγνωση, όχι για να παραπλανήσεις, αλλά γιατί αυτά είναι γνωστά και τα μάθαμε σκληρά κι επειδή αύριο είναι Δευτέρα πρωϊ κι εγώ νομίζω ότι δεν μπορώ πια, ότι δεν αντέχω άλλο κι είναι κάτι άλλο που χρειάζομαι, που συμβαίνει ερήμην μου... Λοιπόν, τι σκέφτεσαι; Γράψε κάτι για την αγάπη».

«Εγώ τι να γράψω; Τα είπες όλα εσύ», απάντησα...

Το τέλος των συνθημάτων

"Τώρα που αλλάξαν οι καιροί μου γράφεις να γυρίσω[...] λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά"

Μιχάλης Μπουρμπούλης

Η απόφαση του ΕΔΑΔ στην υπόθεση Δημόπουλος εναντίον Τουρκίας, παρά το αρνητικό της πρόσημο, αποτελεί ευκαιρία για να ξαναδούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Κι αυτό γιατί η αιτιολόγηση και το διατακτικό της απόφασης καταρρίπτει πολλά από τα συνθήματα και μας εξαναγκάζει να τελειώνουμε με τον υποκριτικό δημόσιο διάλογο.

Το πρώτο που καταρρίπτεται είναι ο μύθος ότι το Κυπριακό είναι ένα νομικό πρόβλημα που θα λυθεί μέσα από αλλεπάλληλες προσφυγές στο ΕΔΑΔ, που θα δημιουργήσουν ασφυκτική νομική και οικονομική πίεση στην Τουρκία. Το ίδιο το ΕΔΑΔ απορρίπτει αυτή τη στάση, λέγοντας ότι το μέσον των ατομικών προσφυγών δεν είναι όχημα για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και αντιμετώπισης παραβιάσεων σε διακρατικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, το ΕΔΑΔ, αντιλαμβανόμενο την προσπάθεια πολιτικοποίησης του φόρουμ και της απόπειρας να το εμπλέξουμε σε μια ατέρμονη διαμάχη, προφυλάσσει το σύστημα προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων από την καταχρηστική άσκηση των τελευταίων. Η λεγόμενη διεκδικητική πολιτική, που εδραζόταν κατά μεγάλο μέρος στη νομική υπεροχή μας, ραγίζει.

Το δεύτερο μύθευμα που καταρρίπτεται είναι κάτι που ξέραμε από καιρό: ότι το κάθε κράτος, ανεξαρτήτως της πηγής, του είδους ή της έντασης της παραβίασης, θα πρέπει να παρέχει αποτελεσματικούς μηχανισμούς για την πραγμάτωση και προστασία αυτών των δικαιωμάτων. Το κράτος θα είναι πάντα ο θύτης, αλλά και ο παροχέας της θεραπείας. Για χρόνια, το δικαστήριο αυτό έχει διακηρύξει ότι η προστασία των δικαιωμάτων θα πρέπει να επιδιώκεται πρώτιστα εντός της κάθε εθνικής έννομης τάξης. Σε αυτή τη λογική, η "επιτροπή ακίνητης ιδιοκτησίας", ως μηχανισμός για τον οποίο ευθύνη έχει η Τουρκία, έγινε αποδεκτός, αφού εκ πρώτης όψεως αποδείχθηκε ότι μπορεί να προσφέρει θεραπείες που ανταποκρίνονται στα επίπεδα του ΕΔΑΔ. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι εδώ τίθενται και τα ανώτατα όρια της διεθνούς προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Προσπαθώντας να σκιαγραφήσουμε τις λανθασμένες επιλογές και τις παραλείψεις της πλευράς μας, θα κατέγραφα τα εξής:

1) Η έλλειψη κεντρικής ενημέρωσης και καθοδήγησης από το κυπριακό κράτος. Αν και το δικαίωμα προσφυγής είναι ατομικό και μπορεί να ασκείται ελεύθερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνοδεύεται και από μια ευθύνη. Μετά την απόφαση Λοϊζίδου και την 4η Διακρατική, όπου υπήρξε ο σπόρος της αποδοχής των εσωτερικών ενδίκων μέσων, η Κυπριακή Δημοκρατία θα έπρεπε να ενημερώσει τους ενδιαφερόμενους αιτητές για το τι συνεπάγεται η υποβολή προσφυγής.

2) Η άσκηση μικροπολιτικής και η άγρα πελατών από ορισμένους δικηγόρους. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα, το συνολικό ποσό για την υποβολή μιας προσφυγής στο ΕΔΑΔ που καταβλήθηκε προς δικηγόρους ανέρχεται στο ύψος των 4-5 εκατομμυρίων ευρώ. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι υποβολές αυτών των προσφυγών δεν έγιναν μέσα από την ελεύθερη επιλογή των αιτούντων, αλλά μέσα από συντονισμένες εκστρατείες μαζικής προσέγγισης πολιτών, με σκοπό να πειστούν προς την υποβολή προσφυγών. Κι αν είναι κάποιοι που γνωρίζουν για αποδείξεις με χαρτόσημα, αυτοί δεν είναι άλλοι από όσους κινούνται στη δικηγορική αγορά... Μαζί με την εκμαίευση χρηματικών ποσών, ορισμένοι επέλεξαν να κτίσουν και τις πολιτικές τους καριέρες πάνω στη νομική διάσταση του Κυπριακού, προσχωρώντας σε μια εύκολη ρητορική γύρω από τις δυνατότητες επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Ωστόσο, πέρα από την ανασκόπηση και την επίρριψη ευθυνών, θα πρέπει να σκεφτούμε την επόμενη μέρα. Δυστυχώς, οι αντιδράσεις της πολιτικής ηγεσίας, που επιχειρεί να αντιμετωπίσει το σοκ ζητώντας χρόνο προς μελέτη της απόφασης ή αμφισβητώντας την ορθότητά της ή ακόμα αναζητώντας πολιτικές παρεμβάσεις, προδίδουν την αμηχανία και την έλλειψη σχεδίου. Και όχι μόνο λείπει η αντίδραση στο νομικό κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά απουσιάζει ταυτόχρονα μια πολιτική πρόταση. Οι συνέπειες αυτής της έλλειψης έχουν διαχυθεί αναπόφευκτα και στην κοινωνία, η οποία φαίνεται να τελεί σε μια διαρκή νιρβάνα, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει το πραγματικό ερώτημα που πλανιέται από πάνω μας από τον καιρό του Ανάν: Λύση ή διαρκής διολίσθηση;

Στο ερώτημα αυτό έχει δοθεί μια άμεση απάντηση από τους συνήθεις ύποπτους: το δίκαιό μας είναι αδιαμφισβήτητο, οι περιουσίες μας δεν είναι για πούλημα, ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική δικαίωση, θα συνεχίσουμε τις δικαστικές μάχες, όπως μας έχει δείξει η υπόθεση Όραμς. Πέρα από τον εύηχο και βερμπαλιστικό τόνο της, η απάντηση αυτή έχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό: είναι λανθασμένη. Αν το αλληλοκυνηγητό Ε/Η και Τ/Κ ιδιοκτητών ακίνητης περιουσίας σε διάφορα διεθνή και εθνικά όργανα είναι η απάντηση, τότε αυτό δείχνει ότι δεν έχουμε μάθει τίποτα από τα όσα έχουν λάβει χώρα τα τελευταία χρόνια και ότι οι προτεραιότητές μας είναι μπερδεμένες.

Χωρίς λύση σε σύντομο χρονικό διάστημα, κανείς δεν μπορεί να προσδοκεί την αποκατάσταση των δικαιωμάτων, την εμπέδωση ενός αισθήματος ασφάλειας και τη δημιουργία συνθηκών ευημερίας για όλους τους κατοίκους του νησιού. Το Κυπριακό θα περνά μέσα από διαρκείς κρίσεις και διολισθήσεις, που σε βάθος χρόνου θα προσομοιάζουν σε μια de jure διχοτόμηση. Ακόμα και αν όλες οι προσφυγές στο ΕΔΑΔ επιτύγχαναν, ακόμα και αν όλοι οι ιδιοκτήτες περιουσίας κυνηγούσαν τον κάθε κακομοίρη Ευρωπαίο που αγοράζει κακή ή αφελή τη πίστη περιουσία στα κατεχόμενα, το πρόβλημα θα παρέμενε αναλλοίωτο: ούτε ένα εκατοστό της κατεχόμενης γης μας δεν θα επέστρεφε στο νόμιμο ιδιοκτήτη και κανείς δεν θα χρησιμοποιούσε την περιουσία του κατά τον τρόπο που επιθυμεί.

Ο χρόνος έχει τελειώσει και θα πρέπει να αποφασίσουμε. Αν προτιμούμε την επιστροφή και την επανένωση, τότε πρέπει να δώσουμε τέλος στα συνθήματα. Διαφορετικά, ας πάρουμε τα λεφτά των αποζημιώσεων και ας τελειώνουμε με την υποκρισία των μακροχρόνιων, που οδηγούν στο μόνιμο διαχωρισμό. Προφανώς, ο γράφων τάσσεται με την πρώτη επιλογή...


(Το κείμενο δημοσιεύεται στο 6ο τεύχος του περιοδικού ΡΕΥΜΑ)

'Ανοιξη (επιτέλους)

Το βουητό της το είχαμε ακούσει μέρες πριν, σαν ένα μεγάλο σμήνος να μας πλησίαζε. Όσοι το 'χαμε ξανακούσει, ήμασταν υποψιασμένοι για τα λόγια που θα μας έλεγε. Οι υπόλοιποι, οι πιο πολλοί δηλαδή, συνέχισαν να περπατούν σκυφτοί. Κι όμως, κάτι σύννεφα με απροσδόκητο θράσος είχαν ρίξει άγκυρα πάνω στον ουρανό, την ώρα που τα μηνύματα από το νησί με πληροφορούσαν για τα ζεστά ρεύματα που το σάρωναν. Κι αναλογίστηκα ότι έτσι διχασμένος ανάμεσα σε δυο πραγματικότητες πορεύτηκα αυτά τα χρόνια, κλεισμένος σε ένα μαιανδρικό μονόλογο. 'Ανοιξη, λοιπόν, κι ο ήλιος πυρώνει ξανά το χώμα της πατρίδας μας. Κι όλα μου φαίνονται να συμπλέκονται αξεδιάλυτα: ο χρόνος, τα πρώτα «εγώ», η ιστορία μας, τα τέλματα και οι ανάγκες. Με τι να πρωτοασχοληθείς και πώς να μαζέψεις το μυαλό σου, όταν γύρω σου ακούς «αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές», μονάχα ένα μεγαλειώδη κι ακατάπαυστο οργασμό, την ανάσα της γης να εντείνεται και τα ζωντανά αυτού του πλανήτη να αναγνωρίζουν μόνο το ορμέφυτό τους;
'Ανοιξη. Η Περσεφόνη μπορεί να επιστρέψει ξανά - να διαβεί τις πύλες του 'Αδη και να λουστεί στο φως. Ιστορίες χωρισμού και επανασύνδεσης μας άφησαν οι αρχαίοι ημών, για να τις λέμε στην καρδιά του χειμώνα, έτσι που να μπορούμε να προσδοκούμε και να θυμόμαστε τον επόμενο ήλιο, το προηγούμενο καλοκαίρι. Μπορούμε να βάλουμε τα όνειρά μας μέσα σ΄ αυτό το σκηνικό; Να στολίσουμε τους ορίζοντες που πήραν να ξεθολώνουν και να διευρύνονται με τα αισιόδοξα βλέμματά μας; Θα το ΄θελα, και θα το προσπαθούσα, μόνο που μια αναγκαία συνθήκη μού πελεκάει ανοίκεια το μυαλό: να (ξανα)βρεθούμε όλοι, σε κοινούς χώρους, στις ίδιες παρέες, για να ξαναμιλήσουμε, να ανοίξουμε (...άνοιξη!) δρόμους καινούργιους για τόπους νοερούς. Καθώς ο λογισμός μου καταπιάνεται με αυτά, που δεν ξέρω καν πόσους πολλούς ή λίγους αφορούν, η ανοησία και ο συντηρητισμός έχουν κολλήσει πάνω μας σαν γιγαντιαίες βεντούζες και πιπιλάνε το μυαλό μας με το φόβο, εκπαιδεύοντας μας με το λίγο, απομυζώντας την ενέργεια και τη βούληση αφήνοντάς μας μόνο με το σχεδόν και το τίποτα.
Ευτυχώς, το παιχνίδι δεν χάνεται σε μια μόνο παρτίδα, αλλά, διάολε, πότε θα νικήσουμε εμείς;

(Στη φωτο είναι η λεμονιά του σπιτιού μου - την οποία ελπίζω να μην κόψει ο πατέρας μου)

Περιοδικο ΡΕΥΜΑ - Τεύχος ν. 6

Έξι – είναι ο αριθμός του νέου τεύχους μας, που έρχεται μαζί με αυτή τη θορυβώδη Άνοιξη να μιλήσει για τα τρέχοντα και τα πιο μακρινά, για τις ανησυχίες και την ομορφιά, τις προσδοκίες και τα αδιέξοδα. Η επικαιρότητα μας τραβάει από το μανίκι, και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε, αφού η περιώνυμη πλέον απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναδιατάσσει τα δεδομένα στο Κυπριακό. Ένα μεγάλο μέρος του περιοδικού ασχολείται με το ζήτημα αυτό, σε μια προσπάθεια να κατανοηθούν οι επιπτώσεις της. Μαζί μ’ αυτήν, καταπιανόμαστε με το όλον Κυπριακό, τις συνομιλίες και ρωτάμε αν αυτή είναι η ώρα να μιλήσουμε επιτέλους πέρα από τα προσχηματικά και εύκολα για την αποστρατιωτικοποίηση. Στο χώρο της ΕΕ και των ευρύτερων διεθνών ζητημάτων, οι προκλήσεις, τα προβλήματα και οι μεταβάσεις δεν λείπουν. Ξαναπιάνουμε το μίτο των θεμάτων που απασχολούν την Ένωση και στήνουμε γέφυρα και για άλλα, που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον και το μέλλον αυτού του πλανήτη. Όμως, δεν τελειώνουμε εδώ. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα που μας αφορούν: ο κοινωνικός αποκλεισμός στην εκπαίδευση φανερώνει τις διαστάσεις του και οι συνεργάτες μας δεν διστάζουν να τον κοιτάξουν κατάματα. Μαζί μ’ αυτά, είναι και οι ομορφιές της ζωής και το νερό του Λόγου που κυλάνε στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού. «Χαμένα κορμιά», κύπριοι ποιητές, άγνωστοι λογοτέχνες, ανατρεπτικά κείμενα και άλλες ενδιαφέρουσες φιγούρες σας περιμένουν στις ενότητες της Τέχνης και των Ρευματοπαθειών.

Η συντακτική ομάδα σας εύχεται να έχετε μια συναρπαστική Άνοιξη

Άνοιξη (επιτέλους)

Νενίκηκάς με, διχοτομικέ

Ποια τρύπα να είναι αρκετά βαθιά για να χωθούν όλοι οι πατριώτες του καναπέ μετά την απόφαση του ΕΔΑΔ; Ποιος ποταμός έχει αρκετό νερό για να ξεπλύνει την αισχύνη της αποτυχίας της «διεκδικητικής» πολιτικής; Τι έχει απογίνει εκείνη η ψυχή που καλούσε όλους εμάς τους νενεκους να αυτοκτονήσουμε στην πλατεία Ελευθερίας; Τι να την κάνουμε τώρα τη φοβία που καλλιεργήθηκε με το διάγγελμα του τέως όταν έλεγε: «Η απόκτηση περιουσιών ή αποζημιώσεων το συντομότερο που θα γίνει, είναι σε περίοδο 3 χρόνων μετά την υπογραφή της λύσης και 5 χρόνων ή, περισσότερων, κατά απόφαση του Συμβουλίου Περιουσιών, και μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία με πολλές ασάφειες και δυσμενείς οικονομικές πρόνοιες για την πλευρά μας. Το κόστος των αποζημιώσεων θα κληθούν να καταβάλουν στο μεγαλύτερο του μέρος, οι Ελληνοκύπριοι»;

Για όσους δεν τα παίρνουν τα γράμματα ή καμώνονται ότι βρέχει όταν μας φτύνουν, ας το πούμε κι αλλιώς: Το ΕΔΑΔ της Λοϊζίδου και της 4ης Διακρατικής μας είπε να πάμε στην επιτροπή αποζημιώσεων για να βρούμε το δίκιο μας ή να περιμένουμε να λυθεί το Κυπριακό. Κάποιοι βιάστηκαν να απλώσουν τα βαριά μπαλάκια τους λεγοντας ότι δεν θα ξεπουλήσουμε την πατρίδα μας, αλλά δεν κατάλαβαν ότι το δικαστήριο μας είπε να πάρουμε τους κενού περιεχομένου και άνευ πρακτικών συνεπειών τίτλους ιδιοκτησίας μας και να τους καδρώσουμε. Πάλι με χρόνια και καιρούς, αδέρφια! Χαράς ευαγγέλια για τους ε/κ δικηγόρους που θα θυμηθούν τώρα τους τ/κ συναδέλφους τους. Αν με εννοείτε…..

Αλήθεια, που είναι όλοι εκείνοι οι μπουμπουνοκέφαλοι που λοιδωρούσαν τον Γιαννάκη Κασουλίδη για την περι «Μικρασιατικής Καταστροφής» δήλωση του το 2004; Τώρα που η μέρα με τη μέρα διολίσθηση του Κυπριακού είναι απτό γεγονός, τι έχουν να δηλώσουν οι γελοίοι της «πρόταξης», της «επανατοποθέτησης», της «ευρωπαϊκής λύσης» και των «ηχηρών ΟΧΙ»; Δυστυχώς, είμαστε στο ίδιο καράβι και πρέπει να ανεχόμαστε την βλακεία που είναι προσαρτημένη πάνω μας.

Με ποιο επιχείρημα θα διαπραγματευτεί ο Χριστόφιας το περιουσιακό όταν το ΕΔΑΔ μας λέει ότι ο τωρινός χρήστης της περιουσίας έχει δικαιώματα; Και τώρα, Σύντροφε που η πολιτική για το Κυπριακό του «κούντα-κούντα ώσπου να το πουκουπίσσουμεν» είχε ως αποτέλεσμα να πουκουπιστεί στα κεφάλια μας, τι θα κάνουμε; Ποιος έχει τα μούτρα για να ισχυριστεί ότι όλοι οι πρόσφυγες θα πάνε στα σπίτια τους; Ποιος πανηλίθιος δικηγορίσκος της κακιάς ώρας θα υποστηρίξει ότι οι προσφυγές στο ΕΔΑΔ θα εξαναγκάσουν την Τουρκία να δεχθεί το διεθνές δίκαιο;

Αμετανόητοι Εοκαταβητατζήδες, ΔΗΚΟϊκή λέχρα της γης, ΕΔΕΚίτες αντάρτες της πορδής, μίζεροι ΕΥΡΩΚΟτες της κατά φαντασίαν ευρωπαϊκής λύσης, ΑΚΕΛικοί του τσιμεντώματος και του μπαζώματος της λύσης, παρατρεχάμενοι της Εκκλησίας, διχοτομικοί της πατριωτικής μπουρδολογίας του μακροχρόνιου: συγχαρητήρια! Η διχοτόμηση είναι εδώ και όλοι σφυράνε το σκοπό των προεδρικών του 2013. Τώρα μπορούμε να λέμε στα παιδιά μας για τη χαμένη ευκαιρία του Αναν, τη χαμένη πατρίδα στο Βορρά και την ολιγοσύνη όσων εμεις εκλέξαμε για να διαχειριστούν τη μοιρα αυτού του τόπου.

Κρίμα, γιατί αυτός ο όμορφος τόπος άξιζε καλυτερης τύχης…

Μαζικες Προσφυγες

Να τι μπαρουφες λεγανε στους προσφυγες

Οποιος ειναι περιεργος αρκει να κανει google τις λεξεις "μαζικες προσφυγες Τουρκια"

Scripta manent απατεωνες!

Κύπρος, μνήμη κι αγάπη

της Ι.Κ.

Πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη τις οποίες είχε βγάλει στη διάρκεια των ταξιδιών του στην Κύπρο τη δεκαετία του ΄50. Ο τίτλος εκείνης της έκδοσης είναι ο τίτλος του σημερινού άρθρου. Αφορμή για τις γραμμές αυτές είναι η συμπλήρωση 110 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή - 29 Φεβρουαρίου με το παλιό ημερολόγιο, 13 Μαρτίου 1900 με το νέο. Τόπος γέννησης: Σμύρνη. Βίος: κοσμοπολίτικος, διπλωμάτης καριέρας γαρ, έζησε δυο ζωές. Τη μια, την πραγματική, μέσα στο μόχθο και την προσπάθεια του θνητού ανθρώπου και την άλλη, εντός του, μέσα στον κόσμο της γλώσσας, της ιστορίας και της εσωτερικής καταβύθισης, Δημιουργός του οποίου ήταν ο ίδιος.

Αυτά τα χρόνια που κυλάνε μέσα σε μια κρίση που υπονομεύει την εσωτερική μας υπόσταση, που η κρίση αξιών και η αποδόμηση μοιάζουν να είναι τα υλικά της καθημερινότητάς μας, η φωνή του Γιώργου Σεφέρη είναι ένα γερό κράτημα για την ανακατάληψη και την εκ νέου επινόηση του Έλληνα εαυτού μας. Ο Σεφέρης έπεσε θύμα της «αποστεωτικής» λαγνείας του ελληνικού σχολείου. Ταριχεύθηκε γρήγορα μέσα σε εγχειρίδια που παρουσίαζαν θρυμματισμένο και ασύνδετο το έργο του, αναδεικνύοντας την ποιητική του ιδιότητα και κρατώντας στο σκοτάδι τα κείμενα από τις «Μέρες» και τις «Δοκιμές». Η επαρχιώτικη περηφάνια για το βραβείο Νόμπελ τον έντυσε με ένα ακόμη ένα πέπλο, τον εμφάνισε απροσπέλαστο κι ακατανόητο, όπως θέλει ο κοινός νους τον κάθε ποιητή.

Κι όμως, ο λόγος του Σεφέρη συνεχίζει να κρατά τη δική του διαδρομή, έστω και μέσα από τους περιθωριακούς αναγνώστες του και τους μελετητές του. Η μνήμη, το φως, η ιστορία μέσα από μια sui generis ματιά, ο αναστοχασμός πάνω στη μοίρα, η αναζήτηση της ρίζας της γλώσσας δένουν γερά γύρω από την ιδέα του ανθρώπου - είτε αυτός είναι ο ίδιος εαυτός με τη μορφή ενός προσωπικού μονολόγου είτε η δι-αφαιρετική του διάσταση για το γένος των ανθρώπων. Με ό,τι κι αν δεθεί κανείς, ένα είναι το σίγουρο: θα συνεχίσει να σκάβει βαθύτερα τις λέξεις, επαναεπισκεπτόμενος το σύνολο του έργου.

Και η Κύπρος; Ο Σεφέρης βρέθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στην Κύπρο και κατάφερε να συλλάβει ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια. 'Ακουσε τη λαλιά που φυραίνει κάτω από το ασφυκτικό βάρος της επαρχιώτικης κοινής ελληνικής και συνάντησε ανθρώπους που το μέταλλό τους, η φτιαξιά τους ήταν ατόφια. Είδε καθαρότερα το χρώμα αυτού του τόπου: την ώχρα, το βύθισμα στην πέτρα, το απαστράπτον φως. Κι ίσως αυτό να εξηγεί εν μέρει την αυτοπεριγραφή του: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός». Μέσα σε όλα αυτά, κατάφερε να κερδίσει πρόσβαση στην ιστορία αυτού του τόπου, να σταθεί μπροστά στον ομηρικό κόσμο, τη βυζαντινή μυρωδιά, τα μεσαιωνικά γραφτά και την ανάδυση του νέου κόσμου και να τα αναπλάσει με τα δυο του χέρια, παραδίδοντάς μας μια γνώση και ανάγνωση της ιστορίας αυτού του τόπου, το δίχως άλλο ειλικρινή και πέρα από φτιασίδια. Ποιος ξέρει; Ίσως ο ποιητής να βρήκε ξανά ένα μέρος για να αποθέσει τις αναμνήσεις από τη Σμύρνη, τον ξεριζωμό και τον αιώνιο πόνο και την αγωνία της θνητότητας που φαίνεται να κουβάλησε η ύπαρξη του. Γι΄ αυτό και η αγάπη του για την Κύπρο, που πέρασε τα όρια ακόμα και αυτών που η φύτρα κρατάει από αυτό το νησί.

Ο Σεφέρης φαίνεται να νικάει το χρόνο, κι ίσως ο ίδιος με τη μελαγχολική και ύστερης γνώσης ματιά να χαμογελούσε πικρά, σχεδόν ειρωνικά με μια τέτοια φράση. Νικιέται όμως από τα σχολικά εγχειρίδια, τα αναλυτικά προγράμματα και την άνοδο της ασημαντότητας που βασανίζει σαδιστικά τη νόησή μας. Ευτυχώς, κάποιοι μας έδειξαν πώς να επιμένουμε στο μοναχικό ταξίδι στην επικράτεια της γλώσσας του...

Γιατί είναι Σάββατο

ΑΝ

Η αποφαση του ΕΔΑΔ για την "επιτροπη αποζημιώσεων" και ενα συντομο σχολιο

Το πληρες κείμενο της απόφασης μπορεί να διαβαστεί εδω:

http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/view.asp?item=1&portal=hbkm&action=html&highlight=&sessionid=48134446&skin=hudoc-en 

Τα λέγαμε και παλια:
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2009/12/blog-post_20.html
http://allioxthi.blogspot.com/2007/02/5.html
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2009/08/blog-post_09.html
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2008/12/50.html

Ένα συντομο δελτίου τύπου ακολουθεί στο τέλος της αναρτησης.

Το ΕΔΑΔ εκλεισε τις περισσότερες υποθέσεις αγνοουμενων πριν μερικές εβδομαδες. Τώρα κλείνει και το περιουσιακό. Εδώ θα πρέπει να συγχαρουμε (σχεδόν όλο) το νομικό κόσμο της Κύπρου, το ΔΗΚΟ, το christofias-watch, τον Αρχιεπισκοπο, το ΕΥΡΩΚΟ και όλους τους μπουμπουνοκέφαλους που κατάφεραν μεσα απο το μακροχρόνιο αγώνα τους να λύσουν το Κυπριακό μέσα από μια οδο που δεν ειχαμε σκεφτεί προηγουμένως. Προς όσους έχουν ακόμα ονειρα για δικαίωση, για επιστροφή, για υπερίσχυση του διεθνούς δικαίου: τώρα μπορείτε να πάρετε τα ψευδο- και τα εισαγωγικά σας και να τα χώσετε βαθιά εκει που ξέρετε. Κρίμα γιατι αυτός ο ομορφος τόπος άξιζε καλύτερης τύχης. Αντε, και να διαβασετε Φιλελευθερο και Σημερινή αύριο για να ετοιμαστείτε για τον αγώνα εναντίον της επιβουλής των ξενων. ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΙ!

Press release issued by the Registrar

Admissibility decision

Demopoulos v.Turkey and 7 other cases

(applications nos. 46113/99, 3843/02, 13751/02, 13466/03, 14163/04, 10200/04, 19993/04 and 21819/04)

Applications inadmissible:

Amended law provides accessible and effective redress for greek cypriots’ complaints about deprivation of property in northern cyprus following the 1974 turkish invasion

Principal facts

The applicants are 17 Cypriot nationals of Greek-Cypriot origin, living in Nicosia, Limassol, Lakatamia and Larnaca. The cases concerned their complaints that they had been deprived of the use of their property and/or access to their homes in northern Cyprus which was under the control of the “Turkish Republic of Northern Cyprus” (the “TRNC”). Their property included various plots of land, some of which were cultivated and some with fully furnished houses or buildings.

These complaints arose out of the Turkish military operations in northern Cyprus in July and August 1974 and the continuing division of the territory of Cyprus, which resulted in the proclamation of the “TRNC” in 1983. This proclamation was declared legally invalid by the United Nations, and the Council of Europe decided that the government of the Republic of Cyprus would continue to be regarded as the sole legitimate government of the country.

According to new legal provisions which entered into force in December 2005 (Law 67/2005), all natural and legal persons claiming rights to immovable or movable property could bring a claim before the Immovable Property Commission (“IPC”), subject to a fee of 100 Turkish liras (TRY) for each application and provided they submitted title deeds or proof of ownership.

As of November 2009, the number of cases brought before the IPC stood at 433. Of these, 85 had been concluded, the vast majority by means of friendly settlement. In more than 70 cases, compensation had been awarded. Some 361,493 square metres of property had been restituted and approximately 47 million euros paid in compensation.

Complaints, procedure and composition of the Court

Relying on Article 1 of Protocol No. 1 (protection of property), Article 8 (right to respect for home) and, save in the case of Christosomou, on Article 14 (prohibition of discrimination), the applicants complained that they had been prevented from enjoying their property and homes following the invasion of northern Cyprus by Turkey in 1974, and that they had been victims of discrimination. The applicants in Sotiriou and Moushoutta and Stylas also complained under Article 13 of a lack of an effective remedy in respect of their Convention rights under Article 8 (respect to respect for private life and family life) and Article 1 of Protocol No. 1.

The applications were lodged between January 1999 and March 2004. By a decision of 19 May 2009 the Chamber to which the case had originally been assigned relinquished its jurisdiction in favour of the Grand Chamber (Article 30 of the Convention). On 18 November 2009 a Grand Chamber hearing was held in Strasbourg.

The decision on admissibility was given on 1 March 2010, by the Court sitting as a Grand Chamber composed as follows:

Jean-Paul Costa (France), President,
Christos Rozakis (Greece),
Nicolas Bratza (United Kingdom),
Peer Lorenzen (Denmark),
Françoise Tulkens (Belgium),
Josep Casadevall (Andorra),
Giovanni Bonello (Malta),
Vladimiro Zagrebelsky (Italy),
Lech Garlicki (Poland),
Khanlar Hajiyev (Azerbaijan),
Ljiljana Mijović (Bosnia and Herzegovina),
Egbert Myjer (Netherlands),
David Thór Björgvinsson (Iceland),
Ján Šikuta (Slovak Republic)

Mark Villiger (Liechtenstein),
Päivi Hirvelä (Finland),
Işıl Karakaş (Turkey), Judges,

and Erik Fribergh, Registrar.

Decision of the Court

Article 1 of Protocol No. 1

The present eight cases are the first applications to be examined as to their admissibility following the pilot-judgment procedure in Xenides-Arestis v. Turkey. Although the Chamber in this case concluded that the remedy offered seemed adequate, its judgments did not include a detailed analysis of the points of principle and interpretation of the Convention and was not binding on the Grand Chamber.

As to whether the requirement to exhaust domestic remedies (Article 35 § 1) applied to the situation of Greek-Cypriot owners of property under the control of the “TRNC”

The Court maintained its view that pending resolution of the illegal occupation of northern Cyprus, it was crucial that individuals nonetheless continued to receive protection of their rights on a daily basis. Even if the applicants did not live as such under the control of the “TRNC”, if there was an effective remedy available for their complaints there, the rule of exhaustion applied. This did not put in doubt the fact that the government of the Republic of Cyprus remained the sole legitimate government of Cyprus. The Court reiterated that an appropriate domestic body, with access to the relevant information, was clearly the more appropriate forum for deciding on complex matters of property ownership and valuation and assessing financial compensation, notwithstanding the time and efforts required from the applicants to exhaust domestic remedies.

As to whether the respondent Government furnished via the IPC a remedy capable of providing effective redress in these cases

Even though the international community regarded Turkey as being in illegal occupation of the northern part of Cyprus, this did not mean that, when dealing with individual complaints under the Convention concerning interference with property, its discretion as to the manner in which it executed a judgment should not be respected. In the light of the many changes some 35 years after the properties were left, it would risk being arbitrary and injudicious for the Court to impose an obligation to effect restitution in all cases – which would result in the forcible eviction and rehousing of many men, women and children – even with the aim of vindicating the rights of victims of violations of the Convention. No problem therefore arose as regards the impugned discretionary nature of the restitutionary power under Law 67/2005, which addressed the lack of provision for restitution pointed out in the case of Xenides-Arestis.

The Court was not convinced by the allegation that IPC members lacked subjective impartiality, due among other things to the presence of Turkish military personnel or the appointment of members of the IPC by the “TRNC” President. Nor was it of the opinion that the sums of compensation awarded under Law 67/2005 would fall short of what could be regarded as reasonable compensation.

On the question of the burden of proof placed on claimants by Law 67/2005, the Court reiterated that claims under the Convention had to be substantiated by evidentiary means – in these cases title deeds or proof of ownership – notwithstanding the difficulties involved.

The Court also took note of the provisions in the amended law for the payment of compensation and the guarantees given to the claimants and representatives concerning entry and exit to the northern area. It was not convinced by the elements put forward by the applicants to support their complaint that the procedure was unduly onerous or inaccessible – alleged issues concerning inter alia legal representation, translations, lack of transparency, undue pressure.

Moreover, although it was open to them, none of the applicants had appealed to the High Administrative Court concerning the sums awarded or the allegations of material unfairness and procedural irregularity.

The Court therefore concluded that, in the current situation of occupation that was beyond its competence to resolve, Law 67/2005 provided an accessible and effective framework of redress in respect of complaints about interference with property owned by Greek Cypriots. The applicants had not made use of this mechanism and their complaints under Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention had therefore to be rejected for non-exhaustion of domestic remedies.

The Court also stressed that this decision was not to be interpreted as an obligation to make use of the IPC; the claimants could choose to await a political solution. However, if applicants wished to lodge an application before the European Court of Human Rights, its admissibility would be decided in line with the present principles.

Article 8

The applicant property owners’ complaints of an ongoing interference with their right to home also failed for non-exhaustion of domestic remedies as they had not been brought before the IPC.

Having nonetheless examined the substance of Mrs Ariana Lordou Anastasiadou’s complaint (application no.13751/02), because it was not persuaded that she had had any realistic prospect as a non-property owner of applying either to the IPC or “TRNC” courts, the Court found that the facts of her case did not disclose any present interference with her right to respect for her home, as she had not been living in the family home for almost her entire life. The possible inheritance of a share in the title of that property was hypothetical and speculative. Consequently, this part of the application was rejected as manifestly ill-founded.

Other complaints

Considering its findings under Article 1 of Protocol No. 1 and Article 8, the Court considered that no further issue arose for examination concerning the remaining complaints made by the applicants.

***

The decision is only available in English. This press release is a document produced by the Registry. It does not bind the Court. The decisions are available on its website (http://www.echr.coe.int)

Press contacts

Céline Menu-Lange (tel : + 33 (0)3 90 21 58 77)
Stefano Piedimonte (tel : + 33 (0)3 90 21 42 04)

Tracey Turner-Tretz (tel : + 33 (0)3 88 41 35 30)
Kristina Pencheva-Malinowski (tel : + 33 (0)3 88 41 35 70)
Frédéric Dolt (tel : + 33 (0)3 90 21 53 39)

Nina Salomon (tel + 33 (0)3 90 21 49 79)

The European Court of Human Rights was set up in Strasbourg by the Council of Europe Member States in 1959 to deal with alleged violations of the 1950 European Convention on Human Rights.

- -