Όχι άλλο κάρβουνο, Γιώργο....

“Να μην ανεχθεί κανείς να πληρώσει το νέο χαράτσι στους σουλτάνους της αποτυχίας και της ανικανότητας. Και να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν με ψέματα. Hasta la Victoria siempre.” Για όσους δεν άκουσαν το εγερτήριον σάλπισμα της επαναστάσεως, αυτό ακούστηκε αρχές Δεκεμβρίου από το βουλευτή Γιώργο Περδίκη. Το κίνημα των Οικολόγων έβαλε στη φαρέτρα του την «πολιτική ανυπακοή», υιοθετώντας την ξύλινη γλώσσα και την άκαμπτη λογική του, επίσης καθηλωμένου εκλογικά, ΚΚΕ.

Πολιτική ανυπακοή, λοιπόν, στις φορολογικές πολιτικές του «ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέα Μέτρα», με διάνθιση της ρητορικής με «σουλτάνους» και «χαράτσια». Η προσφυγή σε ένα πολιτικό λόγο αυτού του είδους είναι εύκολη κι ανέξοδη, βεβαια. Μόνο που ο κ. Περδίκης δεν εξηγεί πως θα λειτουργήσει η άρνηση των πολιτών να πληρώσει το επιπλέον 5% του ΦΠΑ. Θα καταβάλλουν μειωμένο αντίτιμο στις συναλλαγές τους και θα αποχωρούν ανενόχλητοι από τα σουπερμάρκετ και τα φαρμακεία; Ίσως να είναι κι αυτή μια κάποια λύσις.

Όμως, οι πολίτες δεν έχουν το προνόμιο της βουλευτικής ασυλίας για να λένε και να πράττουν ό,τι θέλουν άνευ συνεπειών. Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι κάθε βουλευτής δίνει, συμφώνως προς το Άρθρο 69 του Συντάγματός μας, διαβεβαίωση πίστης και σεβασμού στο Σύνταγμα και τους συνάδοντες προς αυτό νόμους. Τελικά, τι ασπάζεται ο κ. Περδίκης; Πίστη και σεβασμό στους νόμους της κυπριακής πολιτείας, όπως μας διαβεβαίωσε άμα τη αναλήψη των καθηκόντων του ή την πολιτική ανυπακοή, όπως μας διαβεβαίωσε με την αρθρογραφία του;

Και για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε: πολιτική ανυπακοή ήταν η άρνηση της Ρόζα Πάρκς το 1955 να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό στην Αλαμπάμα της ρατσιστικής καταπίεσης. Πολιτική ανυπακοή ήταν η πολιτική πορεία του Μαχάτμα Γκάντι. Πολιτική ανυπακοή είναι τα γραφτά του Νόαμ Τσόμσκι και του Thoreau.

Να είναι όλα αυτά αποτέλεσμα του βομβαρδισμού των  νεφών με βάριο και άλλα χημικά από τους Βρετανούς, ο οποίος καταδικάζει σε συνεχή ανομβρία το αλύγιστο κυπριακό νησί; Στην ακατάσχετη παραφιλολογία για το ζήτημα συνέτεινε ο Γ. Περδίκης με δημόσιες παρεμβάσεις του και τουλάχιστον μια ερώτηση στη Βουλή. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους δεν κατέγραψαν πτήσεις, δεν βρήκαν χημικές ουσίες, δεν απέδωσαν την ανομβρία στις δραστηριότητες αυτού του είδους. Καμία απόδειξη, καμιά ένδειξη. Όπως, επίσης, και κανένα mea culpa.

Ηθικόν δίδαγμα: η πολιτική ανυπακοή και η οικολογία είναι πολύ σοβαρή δουλειά για να την αφήσουμε στο Κίνημα...

Nicosistas

Οι Αθηναίοι το άρχισαν http://www.atenistas.gr/


Οι Θεσσαλονικείς το συνέχισαν http://thessalonistas.wordpress.com/


Εμείς; Χρειάζονται μόνο κουβάδες, γάντια, ξύστρες, καθαριστικά, σκούπες και καλή διάθεση.

Σχέδιο Γ

Εντάξει, το εμπεδώσαμε: δεν υπάρχει σχέδιο Β. Το κυβερνητικό στρατόπεδο επαναλαμβάνει το mantra σταθερά, χωρίς να χάνει τόνο, με τη βεβαιότητα ότι κάπου πάμε με την παρούσα διαδικασία. Μακάρι - και χάριν συζητήσεως, δεκτό. Αλλά σήμερα θέλω να σας πασπατέψω λίγο τον εγκέφαλο με κάτι άλλο. Κι αυτό είναι η επόμενη μέρα της αποτυχίας.

Βήμα πρώτο και απαραίτητο: ένα ολοκαίνουργιο σύνταγμα. Και μ΄αυτό ανοίγουμε όλα τα θέματα. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξανασκεφτούμε αν θα διατηρήσουμε το πολίτευμα της προεδρικής μισοδικτατορίας που έχουμε, ή θα επιλέξουμε ένα νέο, με εσωτερικές δικλείδες αλληλοελέγχου και σοβαρές θεσμικές ισορροπίες, μια σοβαρή κοινοβουλευτική δημοκρατία. Επίσης, είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τη χάρτα δικαιωμάτων που έχει μείνει ξεχασμένη στο 1960: δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, αναγνώριση των μειονοτήτων και των συνακόλουθων δικαιωμάτων τους, προστασία του περιβάλλοντος, συνταγματική προστασία των ανεξάρτητων αρχών. Κι ακόμη, σαρωτικές απαλλοτριώσεις γης και απόδοσής τους στους πρόσφυγες, με σκοπό να τελειώσει για πάντα το πάρτι με τις τ/κ περιουσίες, τους εκ μητρογονίας και τα άλλα συμπαρομαρτούντα του Κυπριακού. Με αναλογικότητα και με μέτρο την κατά το δυνατό δικαιότερη κατανομή των οικονομικών βαρών.  ό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ δέσμια του συντάγματο ρσυντακτικ

Είμαι βέβαιος ότι η εγχώρια ορθόδοξη διανόηση της νομικής έχει έτοιμη την απάντηση: συνθήκες του ‘60, διεθνής υπόσταση της Κύπρου, αυστηρό σύνταγμα ίσον δεν γίνεται. Στα νομικά είμαστε ξεφτέρια, δεν αντιλέγω. Ωστόσο, η πρώτη παραδοξότητα έγκειται  στο εξής: είμαστε ίσως το μοναδικό κράτος του οποίου οι νομικοί δεν σταματούν να υπενθυμίζουν ότι έχει ένα «δοτό» σύνταγμα, αλλά μόλις η συζήτηση πάει στο πως θα εκφραστεί η λαϊκή βούληση χωρίς διαμεσολαβήσεις, με μια συντακτική συνέλευση, όλοι ταμπουρώνονται πίσω από το απαραβίαστο του σημερινού συντάγματος. Κι έτσι φτάνουμε στο δεύτερο παράδοξο: η Κύπρος να είναι σήμερα δέσμια του συντάγματός της. Υπάρχει και λειτουργεί για να μπορεί να υπηρετεί ένα απαρχαιωμένο κανονιστικό κείμενο. Αλήθεια, πόσο μέλλον έχει κάτι τέτοιο; Πόσο βαθιά στον 21^ο αιώνα μπορούμε να βαδίσουμε, με ένα συνταγματικό κείμενο του 1960; Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε για πάντα όμηροι του συντάγματος, επειδή το Κυπριακό παραμένει άλυτο;

Το επιχείρημα μου είναι πολιτικό, δεν είναι νομικό. Αν με κάποιο τρόπο θα σπάσουμε όσα μας κρατάνε δέσμιους στο παρελθόν, τότε δεν μπορούμε παρά να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει μ’ αυτό, αλλά έχει τυλιχθεί θανάσιμα γύρω από το λαιμό μας.

Ο Νικόλας Κυριάκου είναι το enfant terrible του εγχώριου αποτυχημένου προοδευτισμού.

Στο φως

                                           "Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα,

παράγκα, παράγκα, πάραγκα του χειμώνα κι εσύ μιλάς σαν πτώμα"

Δ. Σαββόπουλος, Παράγκα

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να ζητήσω από τον υπεύθυνο ύλης να δημοσιεύσει μόνο τους στίχους του τραγουδιού. Αλλά μόνο μ΄αυτό, δεν θα μπορούσα να εξηγήσω τους λόγους που μου θύμισαν το τραγούδι του Νιόνιου. Προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ένα βροχερό μεσημέρι. Στον περιφερειακό προς την πόλη, οι διαφημιστικές πινακίδες είναι γεμάτες από λαϊκόποπ τραγουδιάρες, που εμφανίζονται στα μπουζοκομάγαζα της φιάλης των 120 ευρώ και του λουλουδοπόλεμου. Τα ίδια, δηλαδή, που γνώρισα δέκα χρόνια πριν και συνεχίζουν να αλώνουν την αισθητική της πόλης. 

Μπαίνοντας στην πόλη, παρατηρώ τα «Ενοικιάζεται» και τα «Πωλείται» να χάσκουν πάνω σε τζαμαρίες καταστημάτων που στέγαζαν μικροεπιχειρήσεις. Όσο πρόλαβα να οσμιστώ τον κόσμο αυτές τις πρώτες μέρες έπιασα μια κατήφεια, ένα μούδιασμα. Για πρώτη φορά, ο συμπαθής επαρχιωτισμός, μου αποκαλύπτεται αφόρητος, παρακμιακός. Οι άνθρωποι που γνώρισα εδώ στα χρόνια των σπουδών μου, μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε μια τεράστια φούσκα του χρόνου. Τίποτα δεν αλλάζει, οι προοπτικές μιας γενιάς έχουν ριχθεί στον γκρεμό που άφησαν οι προηγούμενες δεκαετίες. Δικηγόροι, γιατροί, αρχιτέκτονες μου λένε για μισθούς 600 και 700 ευρώ, για εξοντωτικά ωράρια, για κλειστούς ορίζοντες. Υπάρχει, άραγε, τέλος σ’ αυτό;

Η τηλεόραση αποχαυνώνει τον κόσμο, ειδικά τη νέα γενιά. Η χώρα βουλιάζει σε μια εικονική πραγματικότητα ανάλογη με αυτήν της Ιταλίας: αποθέωση της εικόνας, ασταμάτητα σόου και εκπομπές κουτσομπολιού, ανάδειξη της γυναίκας ως αντικειμένου, οι μεγάλες στιγμές του τηλεtrash είναι εδώ για να μείνουν για πάντα. Η Ελλάδα έχει ξεχάσει να μιλά, έχει ξεχάσει να παράγει, να στοχάζεται. Το πιο λαμπρό κομμάτι των ανθρώπων της παίρνει το δρόμο για το εξωτερικό. Οι γκασταρμπάιτερ του νέου αιώνα είναι τα καλά μυαλά και οι νέοι επιστήμονες, τα πρώτα υλικά του νέου κόσμου από τα οποία θα φτιαχνόταν η άλλη Ελλάδα. Τώρα, όλα μπαίνουν σε μια αναβολή διαρκείας, ένα τέλος αορίστου χρόνου. Δεν έχω λόγια να προσφέρω στους συνομιλητές μου, η ιδέα και μόνο να μπω στη θέση τους μου δημιουργεί ασφυξία.  Είναι ενα πράγμα να το διαβάζεις στην εφημερίδα, είναι διαφορετικό να το βλέπεις χύδην μπροστά σου.

Απο δω και πέρα; Η Ελλάδα πέρασε από χίλια κύματα τον 20^ο αιώνα: βαλκανικοί, μικρασιατική, παγκόσμιοι, κραχ, εμφύλιος, δικτατορία, Κυπριακό. Πέρασε όμως και στιγμές μεγαλοσύνης: διπλασιασμός της έκτασης της, δύο Νόμπελ, η γενιά του 1-1-4, Πολυτεχνείο, Αντίσταση, η γενιά του ’30. Άντεξε, επιβίωσε, τύλιξε ρίζα πάνω στην ξερολιθιά. Να είναι άραγε γραμμένα όλα αυτά σε ένα ιδιότυπο DNA των ανθρώπων της; Με κάτι τέτοιες σκέψεις ξεγελιέμαι προσώρας. Ελπίζω στο τέλος αυτής της σκοτεινής διαδρομής να πεθάνει η ελληνική λαμογιά, ο κουτσαβακισμός και ο νεποτισμός που έθαψε ζωντανή μια ολόκληρη χώρα και από εκεί να ξαναβγει στο φως αυτός ο όμορφος τόπος...

 bτο φως﷽﷽﷽ει στο φως αυτλοκαι απο εκε

Ο Νικόλας Κυριάκου χαμογελά με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.

περιοδικό ΡΕΥΜΑ - τεύχος 8 και τελευταίο

Το περιοδικό ΡΕΥΜΑ ετοίμασε το 8ο τεύχος του. Αυτό είναι το τελευταίο τεύχος μας. Τους λόγους μπορείτε να τους διαβάσετε στο περιοδικό που θα κυκλοφορήσει εντός της εβδομάδας σε κεντρικά περίπτερα. Σκέφτομαι μόνο αυτό: "All of old. Nothing else ever. Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better." Samuel Beckett

Από περιεχόμενα, πιστεύω ότι έχουμε πολλά και ενδιαφέροντα: κυπριακή προεδρία στην Ε.Ε. το 2012, η γνωμοδότηση του δικαστηρίου της Χάγης για το Κόσοβο, τα αστικά κέντρα των πόλεων και οι όψεις τους, εσπερινό σχολείο και άλλα.

Το κείμενο του τελευταίου "Λόγου Χάριν"  ακολουθεί. Θέλω μόνο να πω "ευχαριστώ" σε όσους  μας αγάπησαν, "συγγνώμη" σε όσους πίκρανα - και σε όσους νομίζουν ότι τελείωσαμε: "εις το επανιδείν". 

Πάντα κάτι μένει για να πεις...

Να χαιρετήσω; Να αποχαιρετήσω; Δεν ξέρω αν πρέπει, δεν ξέρω αν μπορώ. Το σίγουρο είναι ότι δεν νιώθω να βρίσκομαι σε τέτοια διάθεση. Κι αυτό γιατί τα τεύχη και οι εκδηλώσεις του περιοδικού στάθηκαν αφορμή για τόσα συναπαντήματα, για έναν έρωτα, για συζητήσεις και αναζητήσεις με παλιούς φίλους και νέους γνωστούς για την Κύπρο, για το αύριο, για τους ορίζοντες, την ομορφιά και το θυμό. “Δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι” – το συναίσθημα με πετύχαινε πάντα σαν σφαίρα που ταξίδευε χρόνια μέσα στον καιρό, προορισμένη για την έσω πλευρά της ευαισθησίας. Κοιτάξτε πίσω: πόσα μάθαμε. Κοιτάξτε μπροστά: σε όσα μπορούμε να φτιάξουμε. Μακριά από μας οι ηρωϊκές έξοδοι, οι ελιτίστικες φανφαρολογίες. Εδώ είμαστε, έντυποι, γραμμένοι στην πεπερασμένη αιωνιότητα των εκατό μας σελίδων. Ακίνητοι και έτοιμοι. Τα "πως" και τα "γιατί" τα ψάξαμε μεταξύ μας, με συγκλίσεις και διαφωνίες, ίσως και με μια πικρή επιγεύση να μένει στο τέλος – όπως για κάθετι ανολοκλήρωτο, για κάτι που μοιάζει να μένει στη μέση. Θελήσαμε πολλά; Ονειρευτήκαμε ουρανούς που έκαψαν τα ερασιτεχνικά φτερά μας; Αυτά και άλλα μαζί.  Ο σπόρος έπεσε. Ίσως να μην βρήκαμε το γόνιμο έδαφος που περιμέναμε. Μπορεί κι εμείς να πορευτήκαμε με ασύγγνωστη αφέλεια σε ένα κόσμο που ψάχνει αντίτιμα, υστεροβουλίες και ιδιοτέλειες πίσω από κάθε κίνηση. Δηλώνουμε αθώοι! Αν θα τα βάζαμε σε μια πρόταση, τότε απλά θα λέγαμε: "Δεν είμαστε όλοι ίδιοι". Δικά μας τα σημάδια κι οι ουλές, τα τραγούδια κι οι χαρές και δεν τα πουλάμε σε κανένα. Μόνο τα χαρίζουμε στους ανθρώπους που περπάτησαν χαρούμενα μαζί μας. Το προσπαθήσαμε – δώστε μας αγάπη, συγχώρεση, έπαινο και κριτική. Σε όποια δόση θέλετε. Να συντροφεύουν τα βράδια τις δικές μας σκέψεις. Για όσα έγιναν, για τον τρόπο που παρουσιάστηκαν, για τις υπερημερίες και το λειψό μας, για την πολιτική ορθότητα και την ατολμία μας, για όσα δεν προλάβαμε. Αναλογιστείτε το, πόσες φορές δεν σκεφτήκατε κι εσείς: Πάντα κάτι μένει για να πεις…   

Πίσω ολοταχώς!

“Θα πρέπει τα μέλη να επανέλθουν στις

μεθόδους που χρησιμοποιούσαν

οι βετεράνοι και οι προηγούμενες γενιές.”

Δ. Χριστόφιας

Όσο περνάει ο καιρός το ΑΚΕΛ μοιάζει περισσότερο με παραθρησκευτική σέκτα παρά με πολιτικό κόμμα. Κλειστές πόρτες, απόλυτος έλεγχος στα μέλη, πατερναλισμοί από το ιερατείο, περιχαράκωση σε μια ιδεολογική ορθοδοξία, απαίτηση να συμπορεύονται όλοι μαζί του, εχθροί παντού εκεί έξω. Αυτά σκεφτόμουν, καθώς διάβαζα στον Τύπο για τα όσα συνέβαιναν στο  συνέδριο του ΑΚΕΛ. Το φλάσμπακ απ’ τις παλιές καλές μέρες ήταν μια αποστροφή από την ομιλία του Γιαννάκη Κολοκασίδη: “Το ΑΚΕΛ γεννήθηκε μέσα από το στεναγμό και την οργή του μεροκαματιάρη και έκαμε τα πρώτα αγωνιστικά του βήματα σε καιρούς χαλεπούς που όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά της αποικιοκρατίας”.  Ιδέα: κάθε συνέδριο να είναι ανοικτό σε φοιτητές πολιτικών επιστημών για να μπορούν να ακούν live την μπετόν ρητορική σοβιετικού τύπου. Σαν επίσκεψη σε μουσείο πολιτικής παλαιοντολογίας.

Αλλά εχτός από το σοσιαλισμό, υπάρχει και η στυγνή πραγματικότητα, η ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων που σκοπό έχει το ξεπάστρεμα των κοινωνικών καταχτήσεων μας. Αν και δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας λακές της αστικής τάξης και γνωστός πράχτορας καπιταλιστικών συμφερόντων, γραφιάς στη φυλλάδα-φερέφωνο του ιμπεριαλισμού που δεν πρέπει να αγοράζουν τα μέλη σας, καταδεχτείτε τη γνώμη μου. Έστω κι αν θα είμαι από τους πρώτους στις μαύρες λίστες της Επαγρύπνησης για να σταλώ στο αρχιπέλαγος των γκούλαγκ, αν ποτέ εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου.

Είναι πραγματικά κρίμα που ένα κόμμα που (θέλει να) ενστερνίζεται υψηλά ιδανικά και ωραίες ιδέες, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό, τη δικαιοσύνη και την ισότητα, να εξαντλείται στην επαναστατική γυμναστική των συνεδρίων, βάζοντας στα δύσκολα άλλους, π.χ. την ΚΙΣΑ, να κάνει το λαγό. Έτι χειρότερον, αποτελεί σήμερα το πιο αντιδραστικό, συντηρητικό και οπισθοδρομικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Σε αυτή την κατηγορία το ΑΚΕΛ δεν είναι μόνο. Μαζί είναι και οι ακραίες πολιτικές εταίρες του, όπως και οι μουτζαχετίν τραγοπαπάδες. Το πρόστυχο αυτό τρίο συνθέτει σήμερα το βούρκο της οικονομικής και κοινωνικής ελίτ μέσα στον οποίο τσαλαβουτάμε, θέλοντας και μη, όλοι μας. Το μήνυμα από το ΑΚΕΛ είναι σαφές: όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Η συστηματική γκρίνια για την έλλειψη ενότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συγκεκαλυμμένη απαίτηση για πειθαρχία και παύση κάθε κριτικής. Η συζήτηση αποπροσανατολίζεται έτσι δις: από τη μια, οι απορριπτικοί πυροβολούν κατά βούληση ενάντια σε κάθε προοπτική λύσης και από την άλλη το Κόμμα φροντίζει να  περιχαρακώνεται στους τακτικισμούς του - κι όποιος δεν ακολουθεί, ας ετοιμάζεται για την πολιτική απομόνωση της Τασκέντης. Ενσυνείδητα  ή μη, αναλαμβάνει το ρόλο του νεκροθάφτη της λύσης, αφού πρώτα της είχε δώσει τη χαριστική βολή το 2004. Αναρωτιέμαι, με ποιους θα πορευτούν στο νέο δημοψήφισμα…

Σοβαρός λόγος ανησυχίας δεν υπάρχει, σύντροφοι: η στάνη της οικογενειοκρατικής διαμόρφωσης εκλογικών προτιμήσεων εγγυάται ψηλό αριθμό παραγωγής ψηφοφόρων για τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό με φέρνει στην κατακλείδα. Δυόμιση χρόνια πριν, είχαμε την αγωνία αν ο τόπος μας θα ξέφευγε από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του απορριπτισμού. Ο Τάσσος έφυγε, αλλά εσείς αποδεικνύεστε ικανότεροι κληρονόμοι τοις κείνου ρήμασι. Τουλάχιστον, τότε ξέραμε με ποιον είχαμε να κάνουμε. Φοβάμαι ότι σε δυόμιση χρόνια από σήμερα θα πρέπει να κάνω πάλι μια επιλογή ανάγκης και όχι θετικής προτίμησης. Πάντως, οι μέρες του ανεφάρμοστου σοσιαλισμού είναι μετρημένες…

Ο Νικόλας Κυριάκου είναι πιο γρήγορος και από τη σκιά του, πιο ταχύς και από τη σκέψη του.