In memoriam σχεδίου Ανάν

Στημόνι: Αν είχαμε μια κόρη οκτώ χρονών θα μπορούσε ίσως να μιλά δυο γλώσσες, θα διάβαζε τα μαθήματά της για το σχολείο και θα είχε διαλέξει ποιους από τους παππούδες της αγαπά περισσότερο.

Υφάδι: Ναι, κι αν το πρόβλημα ήταν κι αυτό άνθρωπος, θα ήταν η πεντηκονταετής μαμά του, που θα μισούσε τα πεθερικά, θα είχε πλακωθεί με τον σύζυγο και θα έβγαζε, άλλοτε ηθελημένα άλλοτε όχι, τα σύνδρομά της στο παιδί! Τι θα άλλαζε νομίζεις;

Στημόνι: Θα είχαμε σίγουρα απαλλαγεί από όσους κάνουν καριέρα με τον πόνο μας και χτίζουν πάνω στον φόβο και την άρνηση. Θα έλειπαν όσοι οχυρώνονται πίσω από τα όχι, θα είχαμε να απαντούμε καθημερινά ένα σωρό ερωτήσεις, άλλες δικαιολογημένες και άλλες αποτέλεσμα πολύχρονων εμμονών που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά. Θα είχε καταργηθεί η έννοια του προαιώνιου εχθρού, θα έπρεπε να αναζητούμε αυριανούς συμμάχους. Θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε νέες ισορροπίες και νέες συμμαχίες, με πρώτη τη συνεργασία των κακοποιών στοιχείων και δεύτερη τη σύσταση μιας νέας ομάδας που θα επιδίωκε να μπει στα πράγματα και να συμμετέχει στη διαχείριση, δίκην «αστικής τάξης» από λαμόγια νέας κοπής.

Υφάδι: Ζορίζομαι να φανταστώ όλα μου λες. Είναι σαν να ζητάς από κάποιον να σβήσει όλη την προηγούμενη ζωή του και να του δίνεις τη δυνατότητα να μηδενίσει το κοντέρ και να καθορίσει όπως θέλει αυτός το μέλλον. Πέρα από τον ρομαντισμό της ιστορικής υπόθεσης, πιστεύω ότι πολλοί θα ήταν αμήχανοι μπροστά στη νέα άγραφη σελίδα της ζωής τους. Λες να μην είμαστε ως κοινότητα για ξεβολέματα;

Στημόνι: Κάποιος είπε ότι οι λαοί που παραμένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν και τα επιτεύγματά του είναι σαν τις πατάτες, ό,τι αξίζει το έχουν κάτω από το χώμα. Κάπως έτσι την πατήσαμε κι εμείς και μείναμε με τις πατάτες μας στο χώμα.

Πώς θα ήταν άραγε οι νέοι συνασπισμοί; Αν υποθέσουμε ότι θα υπήρχε μια συνεργασία των δυνάμεων της οικοδόμησης, με Χριστόφια, Ταλάτ, Αναστασιάδη και Ακιντζί, θα υπήρχε και μια αντίστοιχη συνεργασία αποικοδόμησης με Έρογλου, Συλλούρη, Ντενκτάς και Ομήρου;

Υφάδι: Τι φης; Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι; Δηλαδή θα υπήρχε δελτίο ειδήσεων που δεν θα είχε είδηση για τον ΟΗΕ, κάποιον ειδικό απεσταλμένο, προκλητικές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων και καβγάδες στο Εθνικό Συμβούλιο; [Συνέχεια στη σελ. 12]

[Συνέχεια από τη σελ. 2] Βέβαια, εύλογα θα μου πεις ότι αντ’ αυτών θα είχαμε αντεγκλήσεις στα δικοινοτικά νομοθετικά σώματα, κάποιον δραγουμάνο από την ΕΕ πάνω από το κεφάλι μας και έναν νέο γουμά πολιτικών αρχηγών. Άρα, όλα θα αλλάζανε, αλλά κι όλα θα μένανε ίδια...

Στημόνι: Δεν θα κινδυνεύαμε από το άνοιγμα του Βαρωσιού, αντίθετα θα το απολαμβάναμε εδώ και χρόνια, και δεν θα είχαμε τις παράλληλες γεωτρήσεις και κάθε λογής απειλητικές πορδές.

Υφάδι: Άσε που για πιεις και μια παγωμένη μπίρα όπου θέλεις στη Λευκωσία δεν θα έδειχνες δύο φορές ταυτότητα (αν θυμάσαι πού την έχεις βάλει) και το να πας στον τόπο σου δεν θα ήταν φορτωμένο με τόσες ενοχές, αμφιβολίες και θυμό.

Στημόνι: Όσοι υποστηρίξαμε το σχέδιο θα χωρούσαμε περίπου μέσα στο Μπερναμπέου.

Υφάδι: Έχεις ένα δίκιο, αλλά πριν πάμε στο Μπερναμπέου, σκέψου τι θα γινόταν στο ΓΣΠ όταν θα έπαιζε το ΑΠΟΕΛ με την Τσετίν Καγιά. Μισό μπλε, μισό κόκκινο και στη μέση είκοσι δύο Βραζιλιάνοι, Σέρβοι, Πορτογάλοι, Αγκολέζοι και λοιποί, να κυνηγάνε το τόπι για να ξεθυμαίνουν τα παιδιά στην κερκίδα. Το λες και σουρεάλ...

Στημόνι: Το σχέδιο ήταν βέβαια δοτό, και ίσως σε εκείνη την εποχή, τρία χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, να ήμασταν ένα ιδεώδες πειραματόζωο για τη συμφιλίωση του μουσουλμανικού με τον δυτικό κόσμο αλλά είναι αυτό εξ ορισμού κακό;

Υφάδι: Όχι, δεν νομίζω. Εξάλλου αυτό το επιχείρημα θα αποδείκνυε το δίχως άλλο τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας: δοτή η Ζυρίχη, δοτό και το Μπουρκενιβθιψ...κτλ. Αυτό το μέρος τέλος πάντων που πήγαμε και μας στρίμωξαν.

Πες το αρρώστια, πες το δολιχοδρομία του νου, αλλά μερικές φορές, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι αν ψηφίζοντας ναι, ψηφίσαμε σωστά και αν στο μέλλον θα έκανα ξανά το ίδιο...

Στημόνι: Για μένα η θετική ψήφος ήταν η αποδοχή της πρόκλησης και η δέσμευση σε μια προσπάθεια για κάτι διαφορετικό. Και σε κάθε ανάλογη περίπτωση ο κάθε συμβαλλόμενος δηλώνει ότι είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί από τα κεκτημένα του για να κατακτήσει άλλα, μόνο που η αφοσίωσή μας στα κεκτημένα φαίνεται να είναι τα βαρίδια μας. Και όπως δεν εγκαταλείπουμε καμία από τις ιστορικές φυσιογνωμίες μας, όσο αμφιλεγόμενες και αν είναι, αλλά τις ωραιοποιούμε και τις στρογγυλεύουμε για να χωρούν στα σχολικά βιβλία μας, δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραιτηθούμε από καμία μικροεξουσία ή να τη μοιραστούμε με κανέναν. Με λίγα λόγια, με τα μυαλά που κουβαλάμε, ήταν κομμένη η ποινή του σχεδίου. Όπως κομμένα είναι και τα πόδια μας μπροστά σε οτιδήποτε νέο.

Και γιατί μας φοβίζει το τέλος της διαδικασίας; Δεν την κηρύξαμε εμείς λήξασα πριν από χρόνια; Ή μήπως έχουμε κάποια ιδιόμορφη σχέση με το χρόνο και τα μεγέθη; Που μπορεί να εκτείνονται στο άπειρο ή να μηδενίζονται κατ’ εκτίμηση;

Υφάδι: Απάντηση δεν έχω, αλλά τώρα που πέφτει η νύχτα, θα ’θελα να μην φωτίζεται ο Πενταδάκτυλος. Αυτό...