Η νύχτα του φωτός

Θα μπορούσε να ήταν μια τραγουδίστρια σε ένα υπόγειο τζαζ μπαρ της Νέας Υόρκης, σε ένα κλαμπ του Βερολίνου ανάμεσα σε καπνούς και κόκκινα φώτα, μια εμβληματική φιγούρα της μπελ επόκ, ίσως πάλι να κάθεται δίπλα σε όλους τους ρεμπέτες του ντουνιά. Δεν της λείπει τίποτα. Κουβαλάει ένα κυτταρικό χαρακτηριστικό από τη Μέρλιν Μονρόε με τα ξανθά της μαλλιά, μια θεατρικότητα και μια αλάνθαστη εσωτερική αίσθηση του τραγουδιού - λυπάμαι που δεν αντάμωσαν οι στράτες της με τον Χατζηδάκι. Η φωνή της αντηχούσε στο χώρο, το μικρόφωνο ήταν, μεταξύ μας, περιττό. Άλλοτε με ένα βλέμμα αθωότητας, άλλοτε με μια πλημμυρίδα ερωτισμού, εκείνο το σπάσιμο της μέσης, χυμώδης και επιβλητική, με τους φθόγγους της να εκφέρονται υποβλητικά, σχεδόν υπνωτιστικά. Είναι όλα αυτά μαζί αλλά και τίποτα. Όσοι νομίζουν ότι πάλλεται στη συγγχορδία του πόνου, δεν κατάλαβαν τίποτα. Μην προσθέσετε τίποτα: αυθεντική.

            Μοιάζει με την κοπέλα που συναντάς τυχαία σε μια κοινή παρέα και επιστρέφεις στο σπίτι ζαλισμένος, με το κεφάλι σου να μην έχει τίποτα άλλο μέσα, έξω από το λευκό του ματιού της, το φως που εκπέμπει, το μέταλλο της φωνής της, το σχήμα του κορμιού της. Ωρες-ώρες νόμιζα την οσμή της την ήξερα από πάντα, κι ας ήμουν λίγο πιο πέρα από τη σκηνή. Τραγούδησε ερωτικά, ανεβαστικά, σε 9/8, δικά της και ξένα, έπαιξε με τον κόσμο, δέχθηκε κάθε εκδήλωση, καθήλωσε όσους ήξεραν τα λόγια του Ευαγγελάτου, τρύπησε τις καρδιές όσων έχουν σιγοτραγουδήσει ένα σκοπό του Καραμουρατίδη.

Η Νατάσσα Μποφίλιου εμφανίστηκε στην Αυλαία στις 15 Μαϊου – και φώναξε χαρούμενα και δυνατά στα κρυμμένα μυστικά, στους φόβους, τους ματαιωμένους έρωτες, στην ελπίδα και την ανά(σ)ταση, Αναστασία γαρ, ότι αυτή, ναι, μπορεί να είναι μια συναρπάστική άνοιξη-αρκεί να το θελήσουμε. Νατάσσα, σ’ αγαπώ. Για πάντα.

ΥΓ Για το αθάνατο κυπριακό κοινό, τι να πω πια; Εύχομαι ο Θεός να σας κόβει μέρες και να μας δίνει παραστάσεις.