Ιστορίες απ’ τα παλιά

 Διάβαζα τα παλιά μου κείμενα πριν μερικές μέρες – λίγο τυχαία, λίγο οι ανάγκες της διαχείρισης της μνήμης. Τα πολιτικά κείμενα που γράφτηκαν μέχρι το 2008 κουβαλούν ένα θυμό και μια απόγνωση. Ήταν ο καιρός που ο χρόνος είχε γυρίσει εξήντα χρόνια πίσω για την Κύπρο με την παλινόρθωση του πιο κουτοπόνηρου εθνικισμού που βίωσε ο μοντέρνος ελληνισμός. Ένα παλιό κατεστημένο ερχόταν με δύναμη από τα παλιά για να μας υπενθυμίσει ό,τι πιο σκαιό γέννησε αυτός ο τόπος. Στα τριάντα παρά κάτι μου, όπως πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου, έβγαζα έναν επιθανάτιο ρόγχο: το χέρι του συντηρητισμού και της οπισθοδρόμησης είχε γραπώσει για τα καλά το λαιμό μου.

Τον Φεβρουάριο του 2008, κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια η σάπια δύναμη της κομματοκρατίας έσωσε την παρτίδα, στέλνοντας αδιάβαστους όσους πίστεψαν ότι θα ζούσαν από την επικαρπία του «όχι». Θυμάμαι την ανακούφιση της πρώτης Κυριακής: είχα την αφελή πεποίθηση ότι λίγη σημασία είχε πια το ποιος θα εκλεγόταν Πρόεδρος. Αρκούσε που είχαμε απαλλαγεί από τον εμμονικό απορριπτισμό. Αυτή η απαλλαγή ίσως να είναι ό,τι έχει απομείνει ως κεκτημένο από τότε. Παρενθετικά: η ανεπάγγελτη, κρατικοδίαιτη και αριβίστικη φάρα που άνθησε γύρω από το τότε κατεστημένο απειλεί με επιστροφή στην πολιτική σκηνή. Η ειρωνεία είναι ότι ευαγγελίζεται την επιστροφή σε μια αγνή πολιτική, στη διεκδίκηση, χρησιμοποιώντας έναν αντισυστημικό λόγο. Ποιος; Αυτός που είναι το πιο γνήσιο προϊόν του συστήματος εξουσίας!

Στο τέλος της τρέχουσας διακυβέρνησης η σούμα έχει ξανά αρνητικό πρόσημο. Το κυπριακό πολιτικό σύμπαν χωρίζεται ξανά στα δύο άκρα του: Δεξιά και Αριστερά. Στον κοινό παρονομαστή τους, οι πολιτικοί εκφραστές και των δύο αποτυγχάνουν, κάθε φορά με πιο ευρηματικούς τρόπους, να αρθρώσουν δύο σοβαρές κουβέντες. Την ώρα που, όπως λέει και η Σώτη Τριανταφύλλου, η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει γυρίσει σελίδα, εκφράζοντας τη δημοκρατία στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης, το κοσμικό κράτος, την «πρόοδο» με όρους ποιότητας ζωής, την κοινωνική αλληλεγγύη στη βάση των ίσων ευκαιριών και έχοντας αποτινάξει τα ολοκληρωτικά της στοιχεία, το ΑΚΕΛ εμμονικά επιμένει στο πιο παράδοξο αμάλγαμα νεοσταλινισμού και σεχταρισμού. Ο εργαζόμενος λαός έχει ταυτιστεί με τις ιερές αγελάδες της δημόσιας υπηρεσίας και τους καταγέλαστους συντεχνιασμούς, την ώρα που ο λογαριασμός στέλνεται για πληρωμή σε όλους τους υπόλοιπους. Ο μέσος όρος αναγορεύτηκε σε αξία και η αντιτραπεζική, αντιεπιχειρηματική, αντικαπιταλιστική μπαρουφολογία δεν είναι πια αρκετή για να καλύψει αυτό που τόσο πικρά συνάγεται: ότι δεν υπάρχει ικανό σε ποιότητα και αριθμό πολιτικό προσωπικό για να κάνει τη σοβαρή δουλειά που ονομάζεται διακυβέρνηση.

Από την άλλη, σε ουκ ολίγες περιστάσεις, γινόμαστε μάρτυρες της ανυπομονησίας που διακατέχει την άλλη πλευρά για να έρθει στα πράγματα. Εκτός από τη διαχείριση της καμένης γης που θα παραλάβει, φοβάμαι ότι θα ακολουθήσει το παλιό καλό πολιτικό πλιάτσικο. Ειδικά στην περίοδο αυτή που το χρήμα που υπόσχεται η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, μου είναι αδύνατο να πιστέψω σε διακηρύξεις, δεσμεύσεις, προγραμματικές δηλώσεις και όλες τις εύηχες λεξούλες που τη συνοδεύουν. Με ανησυχεί επιπλέον η αίσθηση που κουβαλούν πολλά στελέχη του ΔΗΣΥ ότι κάτι τους χρωστάει η Ιστορία, ο τόπος και η συγκυρία – στην οίηση που συνεπάγεται η διαχείριση της προεδρικής δημοκρατίας, τίποτα δεν μπορεί να βάλει φρένο.

Το πιο τραγικό; Στη στροφή μας περιμένουν τα γνωστά κοράκια κι όλοι όσοι καταφέρνουν να επιπλέουν ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών…