Θητεία

«94ΒΟΟΜ». Η φράση ήταν γραμμένη σε ένα τοίχο της Λευκωσίας και μου υπενθύμισε ότι οι άρρενες, οι ικανοί να φέρουν όπλο, κλήθηκαν από τη μητέρα-πατρίδα να υπηρετήσουν 20 και βαλε μήνες σε κάποιο από τα στρατόπεδα της Κύπρου. Στην κατηγορία "όνειδος" για την ανθρωπότητα καταγράφεται ψηλά-ψηλά η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Μαζί της και οι παρεπόμενες υποχρεώσεις τη εφεδρείας. Οι πιτσιρικάδες που γεννήθηκαν το 1994 φορούν αυτές τις μέρες το χακί και ασκούνται σε αμέτρητες ανοησίες, όπως το να βαδίζουν με τον ίδιο ρυθμό, να συντονίζουν τις κινήσεις τους σε ακατάληπτα στρατιωτικά παραγγέλματα, όπως το «ημι-ανάϊς» και να ακολουθούν ένα ημερήσιο πρόγραμμα που δεν τους προσφέρει καμιά γνώση, που δεν αναδεικνύει κανένα ταλέντο και τους καταδικάζει σε ένα δίχρονο μαρασμό και αναστολή της ζωής τους.

Είχαν προηγηθεί βέβαια στρατιές (τι ειρωνεία) άλλων, όπως εμείς του θρυλικού 1979, δηλαδή 15 χρόνια πριν από αυτούς. Και πριν από εμάς ήταν οι γεννηθέντες το 1964 και πριν η καταραμένη διετία 1954-56 που συντρίφτηκε με πόνο και απώλεια πάνω στο 1974. Εν έτει 2012, ένα σφριγηλό, ζωντανό, δημιουργικό και χαρούμενο κομμάτι της κοινωνίας μας στέλνεται για ομαδικό εγκλεισμό και… οπλασκήσεις στα ΚΕΝ. Διαιωνίζεται με αυτό τον τρόπο ο σκοτεινός, στρατόκαυλος κόσμος που ρουφάει ζωές, ψυχές, ενέργεια και χρήμα. Από το 1974 και μετά η Εθνική Φρουρά κατάφερε να έχει περισσότερα θύματα από τις ασκήσεις και την ίδια την λειτουργία της, παρά από τον  αντίπαλο της για την αντιμετώπιση του οποίου υποτίθεται ότι φτιάχτηκε.

Την ίδια στιγμή το ανέκδοτο της εφεδρείας οδηγεί σε χιλιάδες χαμένες εργατοώρες κάθε φορά και στην υπενθύμιση του παραλογισμού που επικρατεί. Μαζί με αυτά θα πρέπει να θυμηθούμε ότι η ΕΦ αποτέλεσε μια μαύρη οικονομική τρύπα που ρούφηξε κάμποσα εκατομμύρια ρευστού για το τίποτα, διατηρώντας μια αντιπαραγωγική, σχεδόν παρασιτική τάξη, αυτή των στρατιωτικών, και αντανακλώντας τις κοινωνικές ανισότητες του τόπου μας, όπου οι έχοντες μέσον υπηρετούν υπό ευκολότερες συνθήκες και οι έχοντες πατέρα βουλευτή απαλλάσσονται.

Έχει σήμερα νόημα η διατήρηση στρατού στην Κύπρο; Χωρίς αεροπορία, χωρίς ναυτικό και με τη συντριπτική υπεροπλία του τουρκικού στρατού στις χερσαίες δυνάμεις, αναρωτιέται κανείς για τη στρατιωτική αναγκαιότητα της ύπαρξης της. Από την άλλη η πολιτική θέση της Κύπρου δεν είναι εκείνη του 1960 ή του 1974. Η πιο συχνή ένσταση λέει ότι η κατάργηση δεν είναι η λύση, αλλά ότι θα πρέπει να αναζητηθούν τρόποι να καταστεί η θητεία ουσιαστική και με περιεχόμενο. Σοβαροφανείς μπουρδίτσες, αν μου επιτρέπετε, αφού η ΕΦ ως εξ ορισμού συντηρητικός οργανισμός είναι ανίκανος να αλλάξει και αφού η ιδέα να γίνει η ΕΦ "μάχιμη" θα συναντά πάντα τη μαλθακότητα, τα τηλεφωνήματα των μανάδων και εν τέλει την ίδια τη φύση μας: "δε βαριέσαι, ρε φίλε..."

Αν θέλουμε να κάνουμε ένα βήμα προόδου, θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για την κατάργηση της ΕΦ ώστε να απελευθερώσουμε τους νέους της χώρας μας από το βραχνά αυτό και να καρπωθούμε ως κοινωνία της παραγωγικής και δημιουργικής τους δύναμης. Όσο η ΕΦ υπάρχει, τόσο θα εκπαιδεύεται η νεολαία σε ένα ιεραρχικό μοντέλο εξουσίας, θα αναπαράγεται η υποκριτική και κούφια περιεχομένου ρητορεία του πατριωτισμού και της νεκρολαγνείας που περιβάλλει το Κυπριακό και θα απαιτούνται ζωές και πόροι για τη λειτουργία της. Έχει κανείς το email των τροϊκανών;