Στο τέλος μιας Προεδρίας

-->

Λοιπόν, τα καταφέραμε. Ακόμα και αυτοί που είχαν τις μεγαλύτερες και περισσότερες αμφιβολίες για τη δυνατότητα να φέρουμε εις πέρας το εγχείρημα, οφείλουν να το παραδεχθούν. Το τέλος της πρώτης Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ μας δίνει τη δυνατότητα να πούμε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία άσκησε κατά αξιοπρεπή και αποτελεσματικό τρόπο τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητές της. Ενδεχομένως ο τόνος των δημόσιων δηλώσεων για το θέμα να εγείρει την υποψία ότι δίνουμε συγχαρητήρια στους εαυτούς μας, ωστόσο θα πρέπει να δούμε και όσα μας αναγνωρίζονται από τρίτους. Κι αυτά δεν είναι λίγα.

Η, πολλές φορές δικαίως λοιδορημένη, δημόσια υπηρεσία έφερε σε πέρας ένα έργο που είχε διοικητικές, συντονιστικές και ουσιαστικές πτυχές, τέτοιας φύσης που όμοιες τους δεν υπήρξαν στο παρελθόν. Έδειξε ότι έχει το ανθρώπινο δυναμικό να χειριστεί τα μεγάλα και τα σημαντικά και ότι μπορεί, ενώπιον ενός σημαντικού σκοπού, να κινητοποιήσει δυνάμεις και ενέργεια, που σε άλλες περιστάσεις και για διάφορους λόγους παραμένουν ανενεργές. Το φιλότιμο, ο πατριωτισμός των Κυπρίων, η γνήσια αφοσίωση στον συλλογικό στόχο, η κοινή ευθύνη απέναντι στις απαιτήσεις μέτρησαν και απέδωσαν. Πέρσι τέτοιο καιρό τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αυτονόητο ή φανερό σε όλους. Μάλλον επικρατούσε αγωνία και αναμονή απέναντι σε έναν άγνωστο στόχο.

Μετά τη θετική αποτίμηση, προκύπτει φυσιολογικά το ερώτημα της “κεφαλαιοποίησης” της εμπειρίας και της γνώσης που σωρεύτηκε. Αυτό μου φαίνεται προσωπικά ως ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν τώρα, για να μην αφεθεί η εκπληκτική προσπάθεια να σβήσει άδοξα.

Αν κάτι τέτοιο γίνει, τότε θα αθροιστεί και αυτή στις προηγούμενες χαμένες ευκαιρίες. Η ιστορία της οργάνωσης της Προεδρίας κουβάλησε για μήνες το στίγμα της ατυχούς εξέλιξης με την υπόθεση Μολέσκη, με την έλλειψη καθοδήγησης για καιρό μετά. Πολύτιμος χρόνος χάθηκε, αχρείαστα και αδικαιολόγητα. Χάθηκε μαζί και η ευκαιρία να αναστοχαστούμε για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, για την κατανομή καθηκόντων, για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας της, τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητάς της και τη βελτίωση της χρήσης του ανθρώπινου δυναμικού της. Μπροστά στις πιεστικές αναγκαιότητες του χρόνου, αυτό έμοιαζε, όπως θα ήταν αναμενόμενο, περιττή σκέψη και εμπόδιο στις προτεραιότητες. Ωστόσο τώρα έχουμε τη δυνατότητα να δράσουμε, έστω και υπό τη βαριά σκιά του μνημονίου. Η έγκαιρη ανάληψη πρωτοβουλίας εκ μέρους μας ενδεχομένως να αποσοβήσει επαχθέστερες αποφάσεις.