Απολιτίκ

-->

Η προεκλογική περίοδος για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου έχει διάφορα χαρακτηριστικά που αξίζουν σχολιασμού. Το πρώτο είναι ότι οι τρεις κύριοι υποψήφιοι αποτυπώνουν την τριχοτόμηση του εκλογικού σώματος της Κύπρου, επιβεβαιώνοντας όχι τόσο τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων, όσο τις πολιτικές σταθερές των κύπριων ψηφοφόρων. Πέρα από την επιβεβαίωση του ασφυκτικού εναγκαλισμού της κομματοκρατίας στην κοινωνία μας, υπάρχουν και οι διαπιστώσεις ότι:

1) παρά τις προβλέψεις για την αναδιάταξη του κομματικού χάρτη στο εγγύς μέλλον, τα δύο μεγάλα κόμματα διατηρούν τον σκληρό πυρήνα τους.
2) ένα σημαντικό ποσοστό των κύπριων πολιτών είναι σαφώς αντίθετοι με τη λύση του κυπριακού στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Το ποσοστό αυτό κατανέμεται οριζόντια (αλλά ανομοιόμορφα) στα κόμματα, παρά τις κατά καιρούς συσπειρώσεις γύρω από υποψηφίους που εκφράζουν τη θέση αυτή. Δηλωτικό και αυτό της έλλειψης γνήσιου και ειλικρινούς διαλόγου για το θέμα αυτό.
3) για πρώτη φορά, το κυπριακό φαίνεται να υποχωρεί από την πρώτη θέση της πολιτικής ατζέντας, με την οικονομία να καταλαμβάνει τη θέση της και το ζήτημα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων να αποτελεί σημαντική παράμετρο της.
4) οι υποψήφιοι δεν έχουν παρουσιάσει ένα πλήρως ενημερωμένο προεκλογικό πρόγραμμα για τα σημαντικότερα πολιτικά θέματα.

Αποτελεί κοινό τόπο ότι το ζήτημα της οικονομίας και των υδρογονανθράκων θα καθορίσουν την πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Η διαχείριση των θεμάτων αυτών απαιτεί σχέδιο, αυτοπεποίθηση, εμπειρογνωμοσύνη και ψυχραιμία, που ωστόσο δεν ανιχνεύονται στις πολιτικές τοποθετήσεις των υποψηφίων. Αντ’ αυτού κυριαρχεί η ρητορική του φόβου: θυμηθείτε πόσο συχνά ακούγονται οι λέξεις «σωτηρία», «κρισιμότητα» και άλλες παρόμοιες, που δημιουργούν μια αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση πολιορκίας. Περαιτέρω, οι προτάσεις για τους υδρογονάνθρακες μοιάζουν, ακόμα και στα μάτια ημών των αδαών, ως πρόχειρες και αποσπασματικές.

Η έλλειψη στην οποία θέλω να εστιάσω είναι στην απουσία πολιτικού μηνύματος στην παρουσία των υποψηφίων και στην αδυναμία να παρουσιαστεί μια πλατφόρμα δράσης για την επόμενη πενταετία. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός λόγος είναι εκκωφαντικά απών και αντίθετα, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης μονοπωλούν τα επουσιώδη, όπως ο γελοίος ανταγωνισμός της πολιτικής αφίσας (βλ. «Η κρίση θέλει ηγέτη», «Ναι, η κρίση θέλει αξιόπιστο ηγέτη», «Όχι, ο ηγέτης θέλει κρίση»), τα σαρκαστικά σχόλια για την τιμή πώλησης της βενζίνης στα €1,17, η σημειολογία του χρώματος της γραβάτας και οι προτείνοντες τους υποψηφίους.

Το τελευταίο παράδοξο είναι ότι το ενδιαφέρον των πολιτών για τις προεδρικές ανεβαίνει, όπως δείχνουν οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, και οι προβλέψεις για την αποχή ενδεχομένως να διαψευστούν. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί τους πολίτες να ψηφίσουν; Ποιά διακύβευση τους παρακινεί να ενδιαφερθούν; Τι περιμένουν, πέρα από την αλλαγή μιας κυβέρνησης που έχει απαξιωθεί, δικαίως ή αδίκως, όσο καμιά άλλη στη συνείδηση της κοινωνίας; Νά τα ερωτήματα που θα είχε ενδιαφέρον να ερευνήσουν οι δημοσκοπήσεις για να αντιληφθούμε σε βάθος τη φύση και το είδος της απολιτίκ περιόδου που διανύουμε.