Νυχτερινές περιπολίες

-->

Θα πρέπει να πω από την αρχή ότι δεν έχω καμιά σοφή απάντηση, ούτε «το έχω ψάξει λίγο», όπως λέει μια κουβέντα που είναι πολύ της μοδός τελευταία. Διατελώ παρατηρητής, ωτακουστής και ενίοτε συμμέτοχος στις ζωές των άλλων – μετά επιστρέφω στη δική μου. Συχνά-πυκνά πέφτω πάνω σε συζητήσεις που αφορούν τις σχέσεις ανδρών και γυναικών της γενιάς μου. Άλλοτε μέσα σε αυτοκίνητα, καθώς επιστρέφω με κάποιες φίλες ξημερώματα από ακόμα μία νυχτερινή έξοδο, κι άλλοτε πάνω από σφηνοπότηρα και ζιβανίες, έχοντας απέναντί μου τους παλιούς μου φίλους, με κατεβασμένες τις άμυνές μας, οι βασικές αγωνίες και διερωτήσεις ξεπηδούν από παντού.

Οι γυναίκες συχνά απορούν γιατί δεν τις προσεγγίζουν οι άντρες και διαγιγνώσκουν μια αβυσσαλέα έλλειψη αυτοπεποίθησης στο αντίπαλο στρατόπεδο. Την ίδια ώρα, οι άντρες παραπονιούνται επειδή τρακάρουν συχνά στον μέσο όρο: σιδερωμένο μαλλί, μικροξεσπάσματα υστερίας, διαρκείς απαιτήσεις που τους κρατούν στην τσίτα και οδηγούν ταχέως στο ξενέρωμα. Σε αυτές τις αδρές γραμμές περιγράφεται ένας διαφυλικός κοινωνικός εμφύλιος πόλεμος, όπου οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε πιο άνετα στην παρέα των ομόφυλών μας, παρά στη δοκιμασία του εαυτού και την αποκάλυψη στον άλλο. Θα ήθελα να είχα το ταλέντο του σκηνοθέτη για να κάνω μια ταινία με τις ατάκες που καταγράφω να παίζουν παράλληλα και θα διάλεγα έναν πομπώδη, βγαλμένο από τα 70s τίτλο, για παράδειγμα: «Ξεστρατισμένα νιάτα».

Η ειρωνεία κτυπάει κόκκινο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι ομνύουν στη διαφάνεια και την ειλικρίνεια και σε καιρούς που το διαδίκτυο έρχεται να μας θυμίσει ότι, με τη συναίνεσή μας ή χωρίς αυτή, είμαστε όλοι γνωστοί, διαπερατοί, χωρίς μυστικά και ιδιωτικό χώρο. Δεν γνωρίζω καν το όνομα του αριθμού που μπορεί να περιγράψει τον όγκο των δεδομένων που κυκλοφορούν εκεί έξω για τον καθένα μας: φωτογραφίες, σκέψεις, λόγια, έργα και ημέρες μιας ψηφιακής ζωής διακινούνται από server σε server έτοιμα να τα ανασύρει το σαρκοβόρο μάτι του κάθε ηδονοβλεψία από τον πολτό της techno σαβούρας, που κυκλοφορεί στον πλανήτη μας.

Η αντίστροφη όψη του θαυμαστού καινούργιου κόσμου είναι η εκμαυλιστική γοητεία του ναρκισσισμού που σου υπόσχεται. Μπορείς να φτιάξεις τη διαδικτυακή σου εικόνα, να επιλέξεις τις φωτογραφίες, να είσαι ένας ακτιβιστής φλώρος των like και των retweet, να διαλέξεις την ψηφιακή σου περσόνα και να ζήσεις ως avatar στο διηνεκές. Όμως στη σούμα των πραγμάτων, εγώ δεν βλέπω άθροισμα, τουναντίον περισσεύει η πόζα και το ύφος, το στημένο και το δήθεν, που ροκανίζονται σαν παλιό χαρτί από τα τρωκτικά της ανωνυμίας. Κι ακόμη: ένα sms σου επιτρέπει την ψευδαίσθηση ότι τα λόγια στο μήνυμα που εστάλη ειπώθηκαν πίσω από μια κουρτίνα, από κάποιον άλλον. Νιώθεις ότι, εντάξει ρε παιδί μου, δεν ειπώθηκε στο κατά πρόσωπο κι έτσι δεν μετράει.

Αυτό νιώθω αυτές τις μέρες – ότι όλα είναι στο περίπου, πως αιωρούνται αμφίθυμα, ότι είμαστε όλοι για μισοτελειωμένες δουλειές και αφόρητους δισταγμούς. Ίσως, πάλι, να περνώ πολύ καιρό στον εικονικό κόσμο που περιέγραψα μόλις πιο πάνω και θα πρέπει να πυκνώσω ξανά τις νυχτερινές περιπολίες μου στον πραγματικό κόσμο.

Ο Νικόλας Κυριάκου νιώθει πως μιαρές ασήμαντες λεπτομέρειες καθορίζουν σιγά σιγά τη ζωή του.

Ο Τσαγκαρουσιάνος τα λέει καλύτερα: http://www.lifo.gr/mag/columns/1897