Μας debatιασαν

-->

Το περίφημο debate ήρθε να επιβεβαιώσει την απολιτίκ χροιά των εκλογών μας. Λίγο περισσότερο από έναν μήνα πριν τον πρώτο γύρο των εκλογών, τα αίματα πήγαν να ανάψουν λίγο στο δίωρο, αλλά χωρίς θεαματικά αποτελέσματα. Παράδοξο πρώτο, λοιπόν: η αναμονή του debate για να υπάρξει κινητικότητα στην προεκλογική περίοδο, αλλά με τελική αφλογιστία στο αποτέλεσμα. Οι υποψήφιοι έπαιξαν κυρίως άμυνα, θυμίζοντας τον τρόπο που παίζει  ποδόσφαιρο η Εθνική Ελλάδας: ταμπούρωμα στην άμυνα και τρεις αντεπιθέσεις σε όλο το ματς, με την ελπίδα ότι κάτι θα βγει. Την ίδια ώρα στο διαδίκτυο γράφονταν ενδιαφέροντα σχόλια, δείχνοντας ότι παρά το κακό θέαμα, οι τηλεθεατές θέλησαν να εμπλακούν. Αν στα επιτελεία των υποψηφίων έπιαναν τον παλμό του κόσμου, θα φρόντιζαν να στείλουν στο στούντιο τους υποψηφίους τους με ένα ipad για να διαβάζουν τι γίνεται στο twitter αντί με σκονάκια με τις απόψεις των άλλων υποψηφίων. 

Το επίπεδο της συζήτησης κινήθηκε σε αυτό της προεκλογικής αφίσας, όπου ο κάθε ομιλητής αρπαζόταν από μια λέξη, μια φράση του ανθυποψηφίου του για να πει το κάτι καλύτερο ή εξυπνότερο ή να αποδομήσει τη θέση του προηγούμενου. Έτσι φτάσαμε να έχουμε μπροστά μας μια παρέα από τρία οκτάχρονα αγόρια που έριζαν στην αυλή του δημοτικού για το ποιου η σχολική τσάντα είναι η καλύτερη. Η ευκαιρία για να αρθρωθεί πολιτικός λόγος, να ανιχνευτούν τα αίτια της παρακμής μας και να αναζητηθούν τεκμηριωμένες λύσεις και να εμπνεύσουν αισιοδοξία στον κόσμο ότι υπάρχει σχέδιο για έξοδο από την κρίση πνίγηκε στα απόνερα της, κυπριακού τύπου, μικροπολιτικής κουβέντας του καφενείου. Πιστεύω ότι ακόμα και μόνο ως θέαμα, ως τηλεοπτική συνάντηση, ένα debate πρέπει να δίνει περισσότερα.

Παράδοξο δεύτερο: οι εκλογές αυτές θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας μέσα από τη διασύνδεση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και του Κυπριακού, χωρίς ωστόσο να υπάρχει αίσθηση της διακύβευσης. Τα δύο πιο σημαντικά ζητήματα από καταβολής Κυπριακής Δημοκρατίας οδεύουν προς τον καθορισμό του πλαισίου διαχείρισής τους με ορίζοντα μίας τουλάχιστον γενιάς, αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αφτί πολλών. Αντίθετα, και εδώ έρχεται το τρίτο παράδοξο, η πρόταση ενός εκ των υποψηφίων είναι να δώσουμε κοψοχρονιά ένα «οικόπεδο», όπως θα έκανε κάθε οικογενειάρχης που θα βρισκόταν σε ανάγκη. Επικίνδυνος επαρχιωτισμός, αν με ρωτάτε…

Μέσα σε αυτό το ουδέτερο σκηνικό, οι αψιμαχίες των επιτελείων που προσπαθούν να απευθυνθούν στον οπαδισμό του ψηφοφόρου και η γενική επικοινωνιακή προσέγγιση, που πολλές φορές προκαλεί την κοινή νοημοσύνη, στρώνουν τον δρόμο στην αποχή, στην ενίσχυση ακραίων φωνών και στην εξώθηση των πολιτών στην ιδιωτεία τους. Αν αυτό που μετράει είναι η συντήρηση των προσωπικών στρατών και οι αλαλαγμοί των κομματικών μουτζαχεντίν, τότε το εγχείρημα ήταν επιτυχές. Εμάς, όμως, γιατί μας debatιασαν;

Ο Νικόλας Κυριάκου έχει σκηνοθετήσει όλες τις κακές επιλογές του.