Χριστούγεννα (πάλι)

Τα Χριστούγεννα μου προκαλούν μελαγχολία - αυτό θα ήθελα να εξομολογηθώ δημόσια, φτάνοντας στα απώτατα σύνορα της δημόσιας έκθεσης προσωπικών ζητημάτων. Για κάποιο λόγο, αδυνατώ να συγχρονίσω το κιρκαδιακό μου ρολόϊ με τη συντεταγμένη και οργανωμένη χαρά που επικρατεί στο περιβάλλον μου. Έτσι κι αρχίσουν οι χαιρετούρες και οι ευχές για «Καλές γιορτές» και «Καλά Χριστούγεννα», είναι σαν να μου έχεις ρίξει τρεις κουβάδες κρύο νερό μια μέρα του χειμώνα. Από κοντά και η απόρριψη της συνολικής κουλτούρας κατανάλωσης.

Μα το πιο άξιο αναφοράς τούτη τη στιγμή, αλήθεια, είναι που τα χρωματιστά λαμπιόνια και η εξαναγκαστική χαρά με βρίσκουν απροετοίμαστο για το πανηγύρι. Το οικογενειακό τελετουργικό λειτουργεί υποσκαπτικά μέσα στην επαναλαμβανόμενη σοφία του. Ξέρεις από την πρώτη στιγμή τι σε περιμένει, κι έτσι οι εκπλήξεις λείπουν - προχωράς βέβαιος στη γνωστή διαδρομή. Πολλές φορές, κυρίως στη διάρκεια της μεθεορταστικής περιόδου, έπαιξα με την ιδέα: του χρόνου ας αλλάξω. Κάθε αρχή Ιανουαρίου είμαι απόλυτα αποφασισμένος. Αλλά, τελικά, νομίζω ότι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ξεφύγει κανείς από τον παλιό, κακό εαυτό του και γι’ αυτό, να ‘μαι ξανά στο ίδιο τραπέζι, με τις ίδιες κουβέντες και με σχεδόν τα ίδια πειράγματα να κάθονται δίπλα στις ίδιες σούβλες, τα τζατζίκια και τις σαλάτες.

Στην προσωπική προϊστορία έχουν καταγραφεί οι αντιδράσεις μου και σας διαβεβαιώ, με όση βαρύτητα μπορεί να έχει ο λόγος και η εμπειρία μου, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα. Κι έτσι, διαλέγω είτε την εσωτερική φυγή είτε την άφθονη κατανάλωση αλκοόλ και ενίοτε το περιστασιακό σεξ. Με το πρώτο, εκτρέπομαι σε αγορές βιβλίων με τους πιο απρόσμενους τίτλους και με το δεύτερο σε συναντήσεις με τα πιο αναμενόμενα άτομα. Η δεύτερη μέθοδος είναι πιο αποτελεσματική λόγω της αυτοκαταστροφικής της διάστασης, που επιβεβαιώνει τη ζωδιακή μου καταβολή: από τη μια το αλκοόλ καταστρέφει τα εγκεφαλικά κύτταρα όπου φυλάγονται αναμνήσεις, γνώσεις και βαθιά καταπιεσμένες ανάγκες του υποσυνείδητου και από την άλλη η παραγωγή οξυτοκίνης, ντοπαμίνης και ενδορφίνης λειτουργούν κατευναστικά για κάθε μου αγωνία και ανασφάλεια – έστω, προσωρινά. Και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον μόλις προδόθηκα, και με βλέπω να τρέχω γιορτάρες μέρες στα βιβλιοπωλεία...

Η συντακτική επιτροπή μου ζήτησε να γράψω ένα άρθρο για την εποχή αυτή. Φοβάμαι ότι το μόνο που κατάφερα είναι να κοιτάξω πάλι τον εαυτό μου στον καθρέφτη...


(για το περιοδικό ΡΕΥΜΑ)

Σημειώσεις απ’ την Πόλη

Αυτή την ώρα που σου γράφω, ατενίζω από το παράθυρο του δωματίου μου στον 7ο όροφο του ξενοδοχείου τη θάλασσα του Μαρμαρά. Κολλάω το πρόσωπο μου στο παγωμένο παράθυρο και αντικρίζω μια ασημένια απεραντοσύνη. Τα καράβια στο αγκυροβόλιο: μια αιώνια ταύτιση για όσους νιώθουν σε διαρκή αναμονή. Ήρθα σ’ αυτή την πόλη εξοπλισμένος με τις αφηγήσεις ενός φίλου, που με ταξίδεψαν ήδη πριν από την παρουσία μου εδώ, και το φιλικο φθόνο όσων έτυχαν να την γνωρίσουν προηγουμένως και είχαν να μου δώσουν συμβουλές. Αναμετρωμένος μ΄αυτές μόνο, δεν έχω δει τίποτα. Στην πρώτη έξοδο, νιώθω ποτάμι τον κόσμο να με παρασέρνει και μέσα μου την ίδια αναμπουμπούλα. Mια κερκόπορτα ανοίγει και πλημμυρίζει την προσωπική άμυνα από ιστορίες, μυρωδιές και εικόνες που φτάνουν από μυριες μεριές της μνήμης και του φαντασιακούμου.
Νιώθω οικεία. Και την επόμενη στιγμή σαν να ‘ναι όλα καινούργια. Και μετά ξανά οικεία. Η εναλλαγή με ζαλίζει - θέλω να σταματήσω μια στιγμή. Η Πόλη με κάνει να αναρωτιέμαι για το μέσα μου διχασμό, Ανατολή ή Δύση, τη συνέχεια ή το ασυνεχές της ιστορίας μας, την οικογενειακή αφήγηση, τη μυρωδιά από την αγκαλιά των ανθρώπων μου, τα μυστικά μπαχαρικά που ξεπηδούν στο στόμα. Στην Αγιασοφιά νιώθω να μικραίνω.
Τις μέρες που ήμουν εδώ, το συνταγματικό δικαστήριο της Τουρκίας απαγόρευσε τη λειτουργία του φιλοκουρδικού κόμματος. Στο συνέδριο που συμμετέχω, εκπρόσωποι οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων με έδρα το Diyarbakır εκφράζουν ορθά κοφτά την αγανάκτησή τους για το γεγονός αυτό και για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, ένας σκυθρωπός νεαρός κρατάει επιμελώς σημειώσεις, ονόματα, αναφορές, περικοπές. Τη Δευτέρα θα επιστρέψει στο γραφείο του, ως σύμβουλος του πρωθυπουργού, για να δώσει την αναφορά του. Ένας κούρδος δικηγόρος ερωτάται αν δεν φοβάται για τη δουλειά του, για τον ίδιο, για την οικογένεια του. Χωρίς έπαρση, χωρίς έκφραση στο πρόσωπο του που να προδίδει άγνοια κινδύνου ή πρόκληση, απαντά ξερά: «όχι». Ακόμη κι αν λέει ψέματα, δεν έχει σημασία. Εκεί, μέσα στη φωτιά, μπροστά στην εξουσία, είναι ένας απλός δικηγόρος που έχει βάλει εδώ και μια δεκαετία κάτω το κεφάλι του για ένα σκοπό, για μια ιδέα ή έστω για τη δικιά του αξιοπρέπεια και μόνο. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόταν αν μπορούσε να καταλαβει τα λόγια και τις πράξεις του «αντίστοιχου» κύπριου δικηγόρου που η μεγαλύτερη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει υποστεί είναι το ότι του σέρβιραν ένα μέτριο μπουκάλι κρασί.
Η ώρα έχει περάσει, η νύχτα έχει πέσει κι εγώ έχω απομείνει με τις σκέψεις μου να παλεύουν με τους σκληρούς ήχους που έρχονται απο το παραθυρο. Ένα αίσθημα κυριαρχεί αυτή τη στιγμή, λίγο πριν την αναχώρηση. Νιώθω ότι έχω συναντήσει τη γυναίκα της ζωής μου, αλλά τώρα πρέπει να την αποχωριστώ. Όμως, αυτό που δεν ξέρει είναι ότι τα «καλά παιδιά» είναι αυτά που έχουν την εμμονή να επιστρέφουν...

para

• Τίτλος είδησης: «Κληρώνει σήμερα στο ΔΗΚΟ». Και έχει κάτι νούμερα που κερδίζουν!!!

• « Στα βαθιά ο Μάρκος», με αφορμή το τελευταίο Συμβούλιο Υπουργών. Τα μπρατσάκια του τα πήρε;

• Μάρκο, θυμάσαι που δήλωνες ότι δεν θα περάσει αλώβητη η Τουρκία και λοιπές χαριτωμενιές;

• Σου είχα υποσχεθεί ότι μετά το Συμβούλιο θα μάζευα όοοοοολες τις δηλώσεις σου για το θεμα και θα περνούσα ένα απόγευμα από το ΥΠΕΞ να κουβεντιάσουμε.

• 18/12 επιστρέφω και ελπίζω να είσαι διαθέσιμος κάποια στιγμή.

• Προς το παρόν διαβάζω ότι έριξες το μπαλάκι στο Μάριο για το ΔΗΚΟ. Πόσα.... μπαλάκια έχεις τώρα Μάριε;

• Με έκπληξη διαβασα το αρθρο του κου Παπαβασιλειου για την απαγορευση του Μακαριωτατου να εικονιζονται ζωα στην βυζαντινη αγιογραφια!


• Χριστούλη μου, εχεις να τραβηξεις ποδαροδρομο την Κυριακη των Βαιων μεχρι να μπεις στα Ιεροσολυμα! (τα υπολοιπα αν τα θελεις. Ξεχνα το ταπεινο σου γαιδουρακι! Εκτος αν επιτρεψει ο μοιχεπιβατης του θρόνου μια απαστραπτουσα mercedes).


• Σε λογικά επίπεδα οι τιμές στο κρέας, τα φρούτα και τα λαχανικά, λένε οι αρμόδιοι.


• Οι μισθοί;

• Για την καταψήφιση του προϋπολογισμού του ΡΙΚ ο κ. Συμεού είπε ότι η απόφαση αυτή θα πλήξει τους μισθούς των εργαζομένων και φυσικά και το 13ο μισθό, γεγονός που ουσιαστικά οδηγεί το Ίδρυμα σε κλείσιμο.


• Αν και δηλώνω τη συμπάθεια μου στους εργαζομένους, δεν πιάνω το συλλογισμό μεταξύ του 13ου και κλεισίματος του ΡΙΚ.

• Και εν πάση περιπτώσει, μερικές μέρες χωρίς το ΡΙΚ, θα μας δώσει και την ευκαιρία να σκεφτούμε αν πραγματικά μας λείπει....

• Η λύση του Κυπριακού και η εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι καταλυτικοί παράγοντες για την πορεία της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, δήλωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

• Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε...

• Ένας Τουρκοκύπριος καθηγητής, εξελέγη εκπρόσωπος των εκπαιδευτικών οργανώσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ETUCE, γεγονός που έκανε την πατριωτική μπάντα να σκούζει ακατάπαυστα.

• ΟΚ, boys. Μισό λεπτό να πάρω το ΕΔΕΚίτικο μου, το πατριωτικό....

• Οκ, το πήρα: «Πως τολμούν οι Τουρκοκύπριοι!»

• Τέλος πατριωτικής έξαρσης.

ΕΔΑΔ: το τέλος της διαδρομής;

«Shit has hit the fan»


Το ταξίδι των ατομικών προσφυγών εναντίον της Τουρκίας στο ΕΔΑΔ φαίνεται να φτάνει στο τέλος του. Πριν μερικές μέρες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε με μια απόφασή του 49 συνολικά υποθέσεις που αφορούσαν αγνοούμενα πρόσωπα. Για την ορθότητα ή μη της απόφασης θα χρειαζόταν περισσότερος χώρος. Εδώ θα επιχειρηθεί μια συνολική αποτίμηση στο πολιτικό επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε ότι η επίβλεψη της εκτέλεσης των αποφάσεων εναπόκειται σε ένα αποκλειστικά πολιτικό όργανο.


Κι όμως, το ωραίο ταξίδι είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο: η απόφαση στην υπόθεση της Τιτίνας Λοϊζίδου είχε αναπροσανατολίσει τον νομικό ορίζοντα και είχε ανοίξει ένα νέο πεδίο πολιτικής στην ταλαιπωρημένη υπόθεση της Κύπρου. Κατ΄ ακρίβειαν, η απόφαση στην εν λόγω υπόθεση ήταν ίσως τα πρώτα καλά νέα από το 1974. Τα λαμόγια, ωστόσο, δεν άργησαν να οσφρανθούν το χρήμα. Σύντομα η ιδέα των μαζικών προσφυγών θεωρήθηκε the next best thing after sliced bread και ότι θα δημιουργούσε μια χιονοστιβάδα εξελίξεων που θα γονάτιζε οικονομικά την Τουρκία, σύροντάς την στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, όπου το διεθνές δίκαιο θα θριάμβευε κι εμείς θα γυρνούσαμε το ρολόι στη 19η Ιουλίου 1974.


Η εκστρατεία είχε διαφορετικά κέντρα και οι τιμές στο παζάρι διαμορφώνονταν αναλόγως της περίστασης. Κάποια στιγμή οι πρωτοκολλητές στο Στρασβούργο είχαν αρχίσει να διαβάζουν copy-paste προσφυγές Ελληνοκυπρίων και να χασμουριούνται ακατάπαυστα στην αίθουσα του αρχείου τους. Αυτό που αγνοούσαν ήταν το ύψος τού τιμολογίου που πλήρωναν οι αιτητές. Μαζί με την εισπρακτική επιτυχία ορισμένων Κυπρίων δικηγόρων, ήρθαν και οι πολιτικοί λεονταρισμοί και η καλλιέργεια της εντύπωσης ότι το Κυπριακό θα λυθεί σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Συχνά, τα βαποράκια της πολιτικής αυτής ήταν οι ίδιοι οι εισπράττοντες. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως άγρα πελατών ή έστω πολιτικά απρεπές σε άλλη χώρα, αλλά στην Κύπρο, που χτυπιόταν στο διεθνές στερέωμα για ευρωπαϊκές λύσεις, αυτά ήταν ψιλά γράμματα.


Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, δεν άργησαν να μας πάρουν χαμπάρι στο δικαστήριο και το κλίμα άρχισε να στραβώνει. Οι πολιτικοί συνέχιζαν να βαράνε το ίδιο βιολί και η Γενική Εισαγγελία, όταν δεν ξεχνιόταν και έχανε τις προθεσμίες ή τους φακέλους, έκανε δημόσιες σχέσεις με ξένους δικηγόρους και απολάμβανε τα μεστά κρασιά της Γαλλίας. Η Τουρκία έπαιξε το παιχνίδι με τη δημιουργία της «επιτροπής αποζημιώσεων», την οποία τα τζιμάνια της νομικής στην Κύπρο, ξέρετε αυτά που θεωρούν ότι η εγγραφή τους στον δικηγορικό σύλλογο είναι κάτι σαν τη Mensa International, νόμιζαν ότι θα «σκότωναν» λέγοντας ότι το ψευδοκράτος είναι παράνομο. Με ταυτολογίες και αυτονόητα το δικαστήριο δεν πείστηκε και σε μερικούς μήνες όσοι σήμερα ελπίζουν σε μια αποζημίωση ή έστω μια ηθική δικαίωση θα αρχίσουν να ψάχνουν Τουρκοκύπριο δικηγόρο για να τους εκπροσωπήσει στην «επιτροπή». Οι προειδοποιητικές βολές από το ΕΔΑΔ ήταν αρκετές, τώρα πλησιάζει το σφύριγμα της λήξης, η ομάδα χάνει 5-1 και υποψιάζομαι ότι η κλίκα της πατριδοκαπηλίας θα αρχίσει να διακινεί τη γνωστή παραμύθα: η επιβουλή των ξένων, το λάθος του δικαστηρίου, τα αταλάντευτα δίκαιά μας. Αν εμείς οι νενέκοι έπρεπε να αυτοκτονήσουμε ομαδικά την επομένη του δημοψηφίσματος στην πλατεία Ελευθερίας, τότε ίσως όλος αυτός ο συρφετός να πρέπει να σταλεί στο Γουδί, όπου ξεπλένονται οι εθνικές τραγωδίες...


Κάποια στιγμή η αυτοσυγχώρεσή μας για τη σωρεία αυταπατών που θρέψαμε θα πρέπει να τελειώσει. Κι επιτέλους, ας το παραδεχτούμε: όσες δικαστικές αποφάσεις κι αν εξέδιδε το ΕΔΑΔ, κανένα ανθρώπινο δικαίωμα δεν θα αποκαθίστατο, καμιά ειρήνη δεν θα εγκαθιδρυόταν κι ούτε ένα εκατοστό της πατρίδας μας δεν θα επανενωνόταν. Αυτά θα πρέπει να τα κυνηγήσουμε στις τρέχουσες συνομιλίες. Εκτός αν πάλι πιστέψουμε σε πέντε δικηγόρους. Σ΄ αυτήν την περίπτωση ουδέν λάθος θα αναγνωριστεί και το τιμολόγιο θα γράφει «Διχοτόμηση»...

Συμβίωση και πολυπολιτισμικότητα στην Κύπρο του 21ου αιώνα

Το τριμηνιαίο κοινωνικοπολιτικό περιοδικό ΡΕΥΜΑ σας προσκαλεί σε εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:


Συμβίωση και πολυπολιτισμικότητα στην Κύπρο του 21ου αιώνα



Εισαγωγικές παρεμβάσεις:

Νάντια Καραγιάννη

Γιώργος Στρατής

Αδριανός Κυριακίδης



Σάββατο 19 Δεκεμβρίου, 17:30

Η εκδήλωση θα γίνει στο ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΣΑΒΒΑΛΑΣ

Αλκαίου 15 (Λ. Γρίβα Διγενή), Λευκωσία




Επικοινωνία: περιοδικό ΡΕΥΜΑ, 99682438, 99525936,

info@revmamag.com.cy,

www.revmamag.com.cy

Περιοδικο ΡΕΥΜΑ - Τεύχος ν. 5

Η δικιά μας ώρα



Οι κυρίες των πενήντα ετών κουβαλούν μια αύρα από τα χρόνια της νιότης τους, ένα αέρα που της καλύπτει με ένα μυστήριο για την άγνωστη ιστορία τους. Ταυτόχρονα, τα βλέμματα τους είναι γεμάτα εμπειρία αλλά και γρήγορη αντίληψη για τον κόσμο μας που μοιάζει να αλλάζει ταχύτητα, τρόπους και προσανατολισμούς. Όμως, τα σημάδια του χρόνου ακόμα και να κρυφτούν, κάποια στιγμή αρχίζουν να εμφανίζονται. Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά το σώμα τους, τις διαφορετικές κινήσεις και τον εύκολο κάματο, ανιχνεύει το αδυσώπητο πέρασμα του καιρού. Ως μια τέτοια κυρία σκεφτήκαμε την Κυπριακή Δημοκρατία, που μπαίνει στα πρώτα –ήντα της.

Πενήντα χρόνια ύπαρξης Κυπριακής Δημοκρατίας και εμείς τα παιδιά μιας μεταγενέστερης γενιάς αποφασίσαμε να κάνουμε μια σούμα. Για να μάθουμε την ιστορία της και να σκεφτούμε το μέλλον της. Μαζί, και το δικό μας. Στο τεύχος που κυκλοφορεί κοιτάμε ξανά την πρόσφατη πολιτική ιστορία του νησιού μας για να πατήσουμε γερά για το άλμα μας προς την αυριανή λύση. Δίνουμε βήμα σε μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, απορρίπτοντας τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό που τόσο γερά είναι ριζωμένα στην πατρίδα μας. Μετράμε τα καλλιτεχνικά μας βήματα για να μην ξανακάνουμε τα ίδια παραπατήματα. Και επιμένουμε να διαβαίνουμε τις προκαθορισμένες γραμμές των πολιτικών συζητήσεων κοιτάζοντας την ευρύτερη μας οικογένεια, την ευρωπαϊκή.

Και μια σημείωση «επί προσωπικού»: όταν ξεκινούσαμε την προσπάθεια μας για την έκδοση του περιοδικού, είχαμε απευθυνθεί σε άτομα που είχαν ήδη κάνει ανάλογες προσπάθειες στο παρελθόν. Τα μηνύματα δεν ήταν ενθαρρυντικά: μικρή αγορά, περιορισμένος κύκλος δεκτών, γραφειοκρατικά εμπόδια, οικονομικά προβλήματα και σταδιακό σβήσιμο του ενθουσιασμού ύστερα από τα πρώτα τεύχη. Κόντρα στο ...ΡΕΥΜΑ, εμείς φτάσαμε αισίως στο 5ο τεύχος και μάθαμε από πρώτο χέρι τη σημασία των προειδοποιήσεων. Όμως, βρήκαμε και άλλους ανθρώπους με την ίδια ανάγκη επικοινωνίας και την ανάγκη του να «κάνουν κάτι». Φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι το υλικό που θα σχηματίσει μετά αυτό το «κάτι». Κι είναι αλήθεια ότι αυτή η αίσθηση δημιουργίας κρατάει μέσα της μια μαγεία. Την ώρα που το αντίτυπο περνάει φρεσκοτυπωμένο στα χέρια μας, τη στιγμή που το γύρισμα της σελίδας κάνει το χαρακτηριστικό του ήχο, κανείς από εμάς δεν θυμάται πια το άγχος της συγκέντρωσης των άρθρων, την κούραση της μετάφρασης και της διόρθωσης των κειμένων, την μικρή κόλαση του συντονισμού, τους περιστασιακούς εκνευρισμούς. Είναι η ώρα που τα λόγια των αρθρογράφων συναντούν τις σκέψεις των αναγνωστών και τις δικές μας. Είναι η δικιά μας ώρα...


Το 5ο τεύχος του περιοδικού ΡΕΥΜΑ θα είναι στα περίπτερα από αύριο Πέμπτη 17/12.

παρα -

• Αύξηση της ανεργίας, ιδιαίτερα στους τομείς της οικοδομικής βιομηχανίας, σημειώθηκε το Νοέμβριο και η Υπουργός Εργασίας προβλέπει ότι η κατάσταση στον τομέα της απασχόλησης θα είναι πιο δύσκολη το 2010.

• κα. Σωτηρούλα μου, με όλο το θάρρος, αλλά νομίζω πριν λιγους μηνες αφορίζατε ως κινδυνολόγους όσους μιλούσαν για απολυσεις. Τώρα, ξεστράβωσε ο γιαλός;

• Και πέραν τούτου, τον Καζαμία για το 2010 μπορώ να τον κάνω κι εγώ. Η κυβέρνηση της (πιο) δίκαιης κοινωνίας τι σκοπεύει να κάνει;

• Το να κάτσει «κλούβα» δεν λέει τίποτα: ρωτήστε και το Μιχάλη Κωνσταντίνου…

• «Η Κύπρος είναι διχοτομημένη ένεκα των επεκτατικών βλέψεων διεθνών κύκλων που δεν ενδιαφέρονται για αρχές και αξίες, που οδηγούν και στη βαθιά οικονομική κρίση την ανθρωπότητα και που εμπορεύονται τα όπλα της καταστροφής, στέλλοντας τα παιδιά και τους νέους ανθρώπους να γίνονται θύματα των άδικων πολέμων.»

• Σύντροφε, συμφωνούμε. Εκείνα τα τα 100 εκατομμυριάκια που έσταξες για τανκς στη Ρωσία τα κάνεις γαργάρα όμως...Όσο για τα άδικα θύματα, μην πας μακριά: με την Εθνική Φρουρά τι θα γίνει;

• “Συναντίληψη στο Εθνικό Συμβούλιο ενόψει της αξιολόγησης της Τουρκίας”. Αυτά τα οργουελιανά ποτέ δεν τα καταλαβα...

• Στα χέρια του Προέδρου Χριστόφια οι ετήσιες εκθέσεις της Επιτρόπου Διοικήσεως. Να μπουν δίπλα στις άλλες παρακαλώ...

• Η Γενική Ελέγκτρια δήλωσε ότι το δημόσιο είναι ένας τομέας που στελεχώνεται από άξιους, κατάλληλα εκπαιδευμένους υπαλλήλους, αλλά ότι λείπουν τα κίνητρα για να βγάλουν αυτοί οι άνθρωποι τον καλύτερό τους εαυτό.

• Κυρία Χρυστάλλα, μισό λεπτό για να καταλαβω: Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι πρέπει να τους πιάσουμε στο φιλότιμο για να στρώσουν τον κώλο τους;

• Και εν παση περιπτώσει, χεσμένο μπορείτε να έχετε ό,τι λέω εγω. Δείτε όμως κι αυτό: «Σε αυθόρμητη στάση εργασίας κατήλθαν την Πέμπτη οι εργαζόμενοι στο Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τη σχεδιαζόμενη μετακίνησή τους στα κτήρια του παλαιού νοσοκομείου».

• Τι κίνητρο να τους δώσουμε αυτούς που επειδή βαριόντουσαν αφέθηκαν στον αυθορμητισμό τους;

Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει

Το καλοκαίρι του 2008 βρέθηκαμε μια παρέα φίλων στην Καρπασία. Εκεί, στο ανάμεσο του σκληρού κυπριακού φωτός και μιας θαλασσινής απεραντοσύνης αποφασίσαμε να βάλουμε κάτω τα λόγια που σημάδευαν τις έγνοιες και τις χαρές μας, τις προσδοκίες και τις επιφυλάξεις μας για τη ζωή και τον τόπο μας στο περιοδικό ΡΕΥΜΑ: τυπωθήτω! Και όλα αυτά δεν μπορούν παρά να συναρτώνται ευθέως με την πορεία που θα πάρει η επίλυση του κυπριακού προβλήματος στο άμεσο μέλλον.

Όσο ο καιρός προχωρά και η διαδικασία διαπραγμάτευσης βρίσκεται σε εξέλιξη, βλέπουμε με αγωνία την αντίδραση ενός παλαιόθεν κατεστημένου έναντι της προοπτικής επιτυχούς κατάληξής της. Μέσα από μια συντονισμένη και συγχρονισμένη επίθεση έναντι των κύριων δυνάμεων της λύσης καταβάλλεται προσπάθεια να κρατηθούν τα πράγματα στάσιμα και να προετοιμαστεί το κοινό για άλλη μια ηχηρή και τελεσίδικη άρνηση. Η διχοτόμηση στην Κύπρο φέρει και ελληνοκυπριακό ονοματεπώνυμο...

Σήμερα, οφείλουμε να σκεφτούμε με τους όρους του αύριο. Να αναλογιστούμε το 2015, να ονειρευτούμε το 2020, να σχεδιάσουμε το 2025. Μα πιο πολύ να δώσουμε αφηγήσεις και εικόνες του κόσμου στα δικά μας παιδιά που να διαφέρουν από τον ξεριζωμό, τον πόνο, το θάνατο και την απελπισία. Την κληρονομιά αυτή την κουβαλήσαμε ακούσια η γενιά των τριάντα. Δεν σκοπεύουμε να την κληροδοτήσουμε πιο πέρα. Το αύριο δεν μπορεί πια να περιμένει.

Στρέφοντας το βλέμμα πίσω, δεσπόζουν στο ιστορικό-πολιτικό τοπίο τα λάθη, η καχυποψία και οι αρνήσεις μας. Βλέπουμε μια πολιτεία στην οποία δεν πιστέψαμε ποτέ με ειλικρίνεια, παρά μόνο ανεμίσαμε την ξεφτισμένη παντιέρα της περιστασιακά και ευκαιριακά για επιδίωξη άλλων σκοπών. Αν το παρελθόν διδάσκει, τότε ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια και τα αυτιά στο συντριπτικό μύνημα που φωνάζει μέσα από τα χρόνια - το ’60, το ’63, το ’67, το ’74, το ’83, το 2004. Όταν φέρουμε τη λύση, θα πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που θα την κάνουμε να δουλέψει.

Αν και στην χρονοκλίμακα του πολιτικού χειμώνα που διανύουμε για δεκαετίες τώρα το καλοκαίρι του 2010 φαντάζει μακριά, δεν μπορώ παρά να αφεθώ έστω και για λίγο στην ιδέα ότι το επόμενο καλοκαίρι θα επιστρέψουμε στην Καρπασία μιας ενωμένης Κύπρου για να αναλογιστούμε ξανά, κάτω από το ίδιο κυπριακό φως, πάνω στο ίδιο κυμάτισμα του αλμυρού νερού, ότι οι αγωνίες μας μπορούν να βρίσκουν το τέλος που τους αξίζει: αρκεί να γίνουμε πρώτοι εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.

παραδεισος...

• Παρέμβαση Αρχιεπισκόπου: Απηύθυνε έκκληση να μην γίνουν διαγραφές στελεχών στο ΔΗΚΟ. Και στο νερό να περπατήσεις εν πολλά μιτσιά η τσιουππέ σου για να τους σιεπάσεις ούλους.

• Οι αστυνομικοί μάζεψαν και κράτησαν ως τεκμήρια 546 φίσιες, 530 τραπουλόχαρτα και εκατό περίπου ευρώ.
Μέτρησαν δε 42 συνολικά κυρίες ηλικίας 75 μέχρι 85 χρόνων, με τη μεγαλύτερη γυναίκα στην ηλικία, όπως διαπιστώθηκε, να έχει αγγίξει τα 95 χρόνια! Τι να πρωτοσχολιάσω; Τα 2 ευρώ ανά κυρία; Την 4η ηλικία;Θα ήταν ειδησάρα αν μας έλεγαν και πόσοι
αστυνομικοί τραυματίστηκαν κατά την έφοδο!

• Συνελήφθησαν δύο άτομα για διευκόλυνση των ανακρίσεων σχετικά με διερευνώμενη υπόθεση ναρκωτικών. Μην το ζορίζετε πολύ: εκεί στην Απέλλη 1 θα την βρουν την άκρη....

• Η Αστυνομία αυτο-ερευνήθηκε και αποφάσισε ότι είχε λάβει τα κατάλληλα μέτρα με βάση τις πληροφορίες που είχε, σε σχέση με τα επεισόδια μεταξύ οπαδών του ΑΠΟΕΛ και της Ομόνοιας. Ο τίτλος της ανακοίνωσης τύπου ήταν: «Είστε όλοι μαλάκες».


• Κλίμα εναντίον της επιβολής κυρώσεων κατά της Τουρκίας διαμορφώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάρκο, Μάρκο είσαι εδώ; Πάρε ένα τηλέφωνο το Γιώργο να σου πει πως παίζεται το έργο.

• «Θεωρούμε δεδομένο ότι η Κοινοπολιτεία θα συνεχίσει να εκφράζει την αλληλεγγύη της προς την Κύπρο», δήλωσε ο Συντροφος. Ουφ! Πάει και αυτή η υπαρξιακή αγωνία...!

• Δεσμοφύλακες-βαποράκια βρίσκει έκθεση της Επιτρόπου Διοικήσεως. Ξερετε, το κακό είναι ότι τίποτα δεν μας εκπλήσσει πια...

• Το χαρτοφυλάκιο της Παιδείας, Πολιτισμού, Πολυγλωσσίας και Νεολαίας, ανατέθηκε στην Ανδρούλλα Βασιλείου. Είναι προφανές ότι η ΕΕ υπολογίζει στην πρωτοπορία μας σε αυτούς τους τομείς! Διαφορετικά, κάποιος στις Βρυξέλλες έχει μια πολύ διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ...

• Ξεκίνησε η δίκη για την υπόθεση της συντριβής του αεροσκάφους της «Helios». Πήρε τέσσερα χρόνια για να ξεκινήσει, πόσα θα πάρει για να τελειώσει;

• Εξωτικά πλάσματα ανακάλυψαν επιστήμονες στην άβυσσο του Ατλαντικού. Τσάμπα τα έξοδα και οι ταλαιπωρία τους: γιατί δεν ξεκίνησαν απο την επιφάνεια της κυπριακής γης;

• Γενικό εισαγγελέα ενταύθα: το 2007 παραιτήθηκα από τη διπλωματική υπηρεσία,
διαμαρτυρόμενος για την πορεία διχοτόμησης στην οποία μας είχε βάλει η αυτοκρατορία των μετρίων. Αν και δεν έγραψα καμιά ψευδοποιητική μπαρούφα και τα γραπτά μου συνήθως βγάζουν νόημα, θα ήμουν πρόθυμος να συμβιβαστώ και με 27 500 ευρω...

Θρησκευτική ελευθερία: μια απάντηση

Η εφημερίδα φιλοξένησε πρόσφατα ένα άρθρο του βουλευτή Τάσου Μητσόπουλου, το οποίο αναφερόταν στην απόφαση του ΕΔΑΔ σχετικά με την ανάρτηση του συμβόλου του εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες στην Ιταλία. Ο κ. Μητσόπουλος αρθρώνει κριτική και μια σειρά σκέψεων που αξίζουν σχολιασμού. Πολλά από τα όσα αναφέρει ο βουλευτής βρίσκουν την απάντησή τους στο κείμενο της ίδιας της απόφασης. Λόγω περιορισμένου χώρου, παραθέτω τηλεγραφικά τις σκέψεις μου:

Ο κ. Μητσόπουλος αναρωτιέται για την προστασία των δικαιωμάτων των «σιωπηρών πλειοψηφιών». Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι δεν αναφέρονται πουθενά ποια είναι επιτέλους τα δικαιώματα των (εύπλαστων) πλειοψηφιών που δεν τυγχάνουν προστασίας.

Διερωτάται (ή και κινδυνολογεί) αν το επόμενο βήμα είναι η αφαίρεση του σταυρού από τις σημαίες των ευρωπαϊκών κρατών. Το επιχείρημα ακούστηκε πρώτα από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος είναι μια φαιδρή πολιτική μορφή. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να χωράει στο ίδιο κείμενο η παρουσία του με αυτές επιφανών ανδρών, όπως ο Σούμαν. Αποσιωπάται, επίσης, το γεγονός ότι η υπόθεση άχθηκε ενώπιον του ΕΔΑΔ σε σχέση με την ανάρτηση του συμβόλου στις σχολικές αίθουσες και μόνον.

«Ο σταυρός δεν είναι μόνο χριστιανικό σύμβολο». Αν και οι άλλοι πιθανοί συμβολισμοί του δεν αναφέρονται από το βουλευτή, η απόφαση του ΕΔΑΔ είναι αρκετή ως απάντηση: «το σύμβολο του εσταυρωμένου έχει μια πλειάδα σημασιών που ανάμεσά τους, η θρησκευτική είναι η επικρατούσα» (παρ. 51). Εδώ είναι το επίκεντρο της συζήτησης και πιστεύω ότι δύσκολα πείθει η άποψη ότι ο σταυρός μπορεί να έχει κάποια διαφορετική σημασία για τον πιστό άλλης θρησκείας.

«Η θρησκεία είναι αυθύπαρκτη και δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε ιδεολογικά στερεότυπα και στεγανά». Φοβάμαι ότι η φράση αυτή προδίδει κρίση θολωμένη από προσωπικές πεποιθήσεις. Η θρησκεία δεν έχει κάποιο στοιχείο αυθυπαρξίας, αντιθέτως είναι μια ανθρώπινη κατασκευή και τα ΅ιδεολογικά στεγανά΄ δεν προσδιορίζονται πουθενά στο κείμενο του βουλευτή.

Η δεύτερη περίπτωση, όπου ο βουλευτής ξιφουλκεί εναντίον ενός δονκιχωτικού επιχειρήματος, είναι η αναφορά στον πάσης φύσεως φονταμενταλισμό, που «δεν θα πρέπει να μας οδηγεί σε έναν εξίσου επικίνδυνο κοσμικό, αθεϊστικό και ισοπεδωτικό φονταμενταλισμό». Ο πραγματικός κίνδυνος, ωστόσο, έγκειται στην υφέρπουσα υιοθέτηση της λογικής της σύγκρουσης των πολιτισμών. Ο σταυρός στις σχολικές αίθουσες δεν συνδέεται κατ΄ ουδένα τρόπο με τον φονταμενταλισμό! Κι εξάλλου η ίδια η αναφορά στο φονταμενταλισμό, παραπέμπει ευθέως στο Ισλάμ, γεγονός που προδίδει στερεοτυπική αντίληψη για το ζήτημα.


Η ίδια η απόφαση του ΕΔΑΔ αναφέρει ότι η ελευθερία του πιστεύειν και του μη πιστεύειν προστατεύονται εξίσου (παρ. 47). Προς τι λοιπόν η αθεϊστική κινδυνολογία;

Και τέλος, στο ευρύτερο ζήτημα: οι αναφορές του βουλευτή στον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης και του πολιτισμού της είναι παραπειστικές. Το θέμα εδώ δεν είναι οι καταβολές της Ευρώπης, (αλήθεια, πού είναι η -ειδωλολατρική- ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα;) αλλά η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτή διασφαλίζεται μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι αντικειμενικό, κριτικό και πλουραλιστικό (παρ. 47). Η ύπαρξη ενός θρησκευτικού συμβόλου σε ένα δημόσιο χώρο, ιδιαίτερα εκεί όπου ασκείται εξουσία, όπου οι πολίτες είναι εξαρτημένοι από το κράτος ή είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι, δεν συμβαδίζει με την υποχρέωσή του να απέχει από την επιβολή πεποιθήσεων ή την άσκηση έμμεσης πίεσης ή δημουργίας συνθηκών αποκλεισμού.
Εν πάση περιπτώσει, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός είναι ένα προσωπικό ζήτημα και η συναλληλία με τους άλλους εκφράζεται στους χώρους λατρείας, όπου ο καθένας προσέρχεται αυτοβούλως. Στον δημόσιο πολιτικό και κοινωνικό χώρο η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους είναι κατάκτηση αυτού του ίδιου του ευρωπαϊκού πολιτισμού τον οποίο ευαγγελίζεται ο βουλευτής.

Κι ένα πολιτικό σχόλιο: ο κ. Μητσόπουλος μάς μιλά με τους όρους της παλιάς καλής χριστιανοδημοκρατίας του 1960 και 1970, που όμως δεν υπήρξε ποτέ ως πολιτικό ρεύμα στην Κύπρο και που μερικά προτάγματά του βρίσκονται σε δυσαρμονία με μια κοινωνία πλουραλισμού και ελεύθερης αυτοπραγμάτωσης. Η εισαγωγή του στην Κύπρο, ειδικά υπό το μανδύα της ΅πολιορκίας΄ του χριστιανισμού, είναι ένας αναχρονισμός και σπόρος αντιπαράθεσης με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Οι καιροί αλλάζουν, ίσως μαζί τους θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο κι εμείς...