30 Ιουνίου 2010

Κτηνάκια

Υποθέτω ότι ο κουρνιαχτός από την υπόθεση του email θα πάρει καιρό για να κατακαθίσει. Κι είμαι βεβαιος ότι αυτή τη δυσώδη ιστορία θα την ανασύρουν με την πρώτη ευκαιρία οι εκάστοτε αντίπαλοι. Μπορώ ακόμα να φανταστώ και την αντίδραση που θα αναφέρεται στη «μαύρη δεκαετία», στα τόσα «αντί-». Οι δείκτες είναι ήδη υψωμένοι και δείχνουν πάντα τους απέναντι. 

Σιωπηλοί θεατές σε αυτή τη φαρσοκωμωδία, εγώ, εσύ, εμείς. Θεατές, ή ακόμα χειρότερα τηλεθεατές, λόγω απόστασης και μέσου, χαζοπαζαρεύουμε το θέαμα. Απ’ τα διαζώματα ακούγονται βρισιές, διαολοστέλματα, χειροκροτήματα, ιαχές κι επευφημίες. Πράσινοι, Λευκοί, Ρούσοι και Βένετοι στο παλιό Ιπποδρόμιο είναι έτοιμοι για μεγάλες συγκρούσεις, αλλά και για ιερές συμμαχίες. Αρκεί να το διατάξει ο αρχηγός, να το επιβάλει η ιστορική ανάγκη, ή έστω το ιδιοτελές μέτρημα των μονέδων μιας κάστας κλειστής κι αποκομμένης από το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Άφωνοι και θυμωμένοι. Σε λίγες μέρες, σε λίγες εβδομάδες ο θυμός θα ξεφουσκώσει, θα μπει στην αποθήκη της μνήμης, πίσω-πίσω, μαζί με όλα όσα μας πλήγωσαν, μας ταπείνωσαν, μας ευτέλισαν. Το μυαλό κι η ψυχή θα βρουν τους κρυφούς μηχανισμούς για να θάψουν και να μαλακώσουν το βαθύ αίσθημα προδοσίας και ανημποριάς απέναντι στην Εξουσία και τη χιλιόμορφη βία της. Όλοι εμείς, λοιπόν, στεκόμαστε τώρα οργισμένοι μπροστά στην πρόκληση και τις δικαιολογίες που ακούστηκαν για να ξεπλύνουν το λάθος.

Διαβάστε ξανά το κείμενο του email για να δούμε πως διαγράφεται το ραγισμένο μας πρόσωπο στις λειψές του αράδες. Οι σημειώσεις, αθύρματα ελληνικών και απλοϊκών συλλογισμών, είναι η τηλεγραφική αποτύπωση της σήμερον ημέρας: όνομα, τηλέφωνο, αίτημα και κόστος. Μάθαμε να συνεννούμαστε με 10 λέξεις και 3 αριθμούς. Απομειώσαμε  την "πολιτική" στη συναναστροφή με τους μεσάζοντες των μηνυμάτων και τα βαποράκια των αιτημάτων μας. Το δημοκρατικό μας σύστημα ζει και βασιλεύει μέσα από χιλιάδες τέτοιες ανήθικες δικαιοπραξίες: μια προαγωγή, μια θέση, μια διευκόλυνση, μια τακτοποίηση της περίπτωσης μας με αντίτιμο την ψήφο μας. Ας το παραδεχθούμε: Δεν εξαπαταθήκαμε, δεν τελούσαμε σε πλάνη: εκχωρήσαμε το δικαίωμα μας με ασύγγνωστη ευήθεια.

Η διαφθορά δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς μας, δεν αφορά μόνο το σύστημα. Αφορά πρωτίστως όλους εμάς που αποδεχθήκαμε ευθύς εξαρχής να συναλλαχθούμε, να αποδεχθούμε ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι. Τώρα, αναζητούμε το μαγικό μονοπάτι για την επανάσταση ή την προσωπική εξέγερση ενάντια στο σύστημα. Κι όμως, η ελάχιστη αίσθηση προσωπικής υπευθυνότητας από τον καθένα μας θα ήταν αρκετή για μην τραφεί το Κτήνος. Θωπεύοντας το, ψηφίζοντας το, μεταμορφωθήκαμε κι εμείς, οι κλακαδόροι κάθε πενταετίας, σε μικρά κτηνάκια, γνήσιοι κλώνοι του πρωτότυπου. Εύκολα να τα λέει κανείς κάθε Κυριακή, έξω από την αγωνία του βίου, θα αντιτάξει ο καθείς. Ορθό, δεν αντιλέγω, αλλά η απορία μου είναι άλλη: Είναι ακατόρθωτο να αρνείται κανείς αυτό τον καθημερινό ευτελισμό;



4 σχόλια:

Unknown είπε...

Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω το κείμενό σου.

Αφού το διάβασα 3-4 φορές, τείνω πια να πω πως είναι ακριβές ως Ποίηση.

Δεν θα προσθέσω κάτι για το "θέμα".

Ακριβολόγησες ως ποιητής άρα τι να πω;

Νάσαι καλά.

Disdaimona είπε...

Όχι δεν είναι ακατόρθωτο. Το ακατόρθωτο ίσως είναι να ανεχθείς, αυτούς όλους, από μας,εννοώ,που ενώ κατακρίνουν αυτό το σύστημα, αρνούνται να σου κάνουν μια δουλειά των πενήντα ευρώ αν δεν πάρουν μίζα τα δέκα.Και είναι πολλοί δυστυχώς.

Το ερώτημα περί του αναμάρτητου,θα ήταν μια καλή αρχή για να ξεκαθαρίζαμε.πριν τα ρουσφέτια έχουμε να πούμε δυό κουβέντες και με την υποκρισία μας.Η οποία εκτός από ζημιογόνα είναι και κουραστική και ακρως απογοητευτική.Άσε που σε κάνει να συχαθείς και τα ωραία περί ακεραιότητος λόγια.

Δυστυχώς, είναι λίγοι Νικόλα αυτοί.

Νικόλας Κυριάκου είπε...

Σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ

Aceras Anthropophorum είπε...

Νικόλα, από την στιγμήν που είναι τζιειαμαί που είναι γιατί τους εψηφίσαν αυτοί που τους εψηφίσαν, τζιαι απο την στιγμήν που αυτοί που τους εψηφίσαν είναι αυτοί που είναι, μην περιμένεις σωτηρία. Για να αλλάξει το πράμα δεν χρειάζεται να αλλάξεις πολιτικούς. Χρειάζεται να αλλάξεις κυπριακό λαό. Ο πολιτικός που δεν θα κάμει έστω "ότι μπόρει" στο "αίτημαν" του ψηφοφόρου του, είναι ποσπασμένος. Είναι σαν να αυτοκτονεί. Η τραγωδία της τύχης είναι ότι ο συγκεκριμένος, για την κόρην του δεν εκαταδέχτηκε να κάμει ρουσφέτι όταν έδωσεν προφορικές εξετάσεις για μιά θέση τζιαι έπρεπε να διαγωνιστεί με πολλούς από τους οποίους τρεις τουλάχιστον ήταν "συστημένοι" από άλλους βουλευτές (έτυχεν γνωστή μου η εξετάστρια). Οι οποίοι άλλοι βουλευτές μπορεί τζιαι να μεν εκαταδέχουνταν να το εκάμναν ούτε τζιείνοι για τα ίδια τα παιθκιά τους. Όλοι οι πολιτικοί είναι σκλάβοι αυτού του πολιτικά ανάγωγου λαού, ο οποίος από πολιτικήν αγωγή πάει από το κακό στο χειρότερο (με τον θάνατον της γενιάς του 40 εχάσαμε τζιαι την πολιτικά μορφωμένην αριστερά). Αυτός ο λαός θκιαλέει αυτούς τους αθρώπους για να τον υπηρετήσουν, τζιαι άμαν δεν τον υπηρετήσουν αλλάσσει τους.

Νικόλα, ένας από τους τρεις λόγους που με έκαμεν να φύω που την Κύπρο τζιαι να ρίξω πέτραν πίσω μου ήταν ότι δεν ήθελα ούτε να με υπηρετήσει κανένας, ούτε να ηπηρετήσω κανέναν για να γινώ κάτι. Έχεις δύο επιλογές μπροστά σου: είτε θα ζήσεις στο πολύ μικρόν περιθώριο που χωρεί τους λίγους ρομαντικούς, είτε θα φύεις τζιαι να ρίξεις πέτραν πίσω σου τζιαι σύ. Η αγωγή ενός ανθρώπου θέλει μια ζωήν ασταμάτητην προσπάθειαν για να χτιστεί. Η αγωγή ενός λαού κτίζεται σιγά σιγά τζιαι χρειάζεται πολλές γενιές, επωμένως ξήχασε το. Με το να σκάς δεν είναι πολιτικόν κόστος για κανένα διότι είμαστε quantité négigeable μπροστά στον αδούλωτο κυπριακό λαό.