Ματαιωμένες προσδοκίες

Η γενιά μου ξέρει καλά τη γεύση της ματαιωμένης προσδοκίας. Μεγαλώσαμε μ’ αυτήν. Στην αρχή, ήταν το «Μέχρι να μεγαλώσεις θα λυθεί το Κυπριακό και δεν θα πας στρατό». Μεγάλωσα και υπηρέτησα με τους φίλους μου για 26 μήνες. Μετά, ήταν η υπόσχεση των S-300 και του ενιαίου αμυντικού δόγματος, που θα άλλαζαν το ισοζύγιο δυνάμεων. Οι πύραυλοι σκουριάζουν σήμερα κάπου στην Κρήτη. Ύστερα, ήταν οι προεδρικές εκλογές του 2003, όταν τα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ευκαιριακή συμμαχία που αναζητούσε το μερτικό της στην εξουσία. Αργότερα, ήρθε το 2004. Πίστεψα ότι θα τελειώναμε για πάντα με τον παλιό κόσμο της σύγκρουσης και του πόνου. Πως όσα ακούγαμε από τους γονείς μας θα γίνονταν ένας μικρός πρόλογος στο μεγάλο βιβλίο μιας νέας φωτεινής εποχής. Δεν το θέλησαν οι περισσότεροι από εμάς. Ακολούθησαν κι άλλες εκλογές: το 2008. Αν και ο αέρας γλύκανε εκείνη την άνοιξη, δεν ήταν παρά μια προσωρινή αλλαγή. Που εξαντλήθηκε στα μισά του δρόμου, μέσα σε ατέρμονες αναβολές και συνομιλίες, την ώρα που οι κομματικοί στρατοί και οι πιστοί γραφειοκράτες αποτελείωναν το πλιάτσικο των προηγούμενων.  

Το σημερινό πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει – οι εκλογές αναδεικνύουν απλώς τους διαχειριστές της παρατεταμένης κρίσης του, γεγονός που εξηγεί το γιατί πιανόμαστε από 2-3 ανθρώπους, που παραμένουν έξω από το βούρκο. Οι όποιες εναλλαγές στην εξουσία και στις πρωτιές μπορεί να ικανοποιούν το οπαδικό ένστικτο των μαζών, αλλά δεν συνεπάγονται καμιά κίνηση προς τα εμπρός. Κι ας το πάρω κι ένα (μετέωρο) βήμα παραπέρα: το χειρότερο status quo, που διατηρείται στην Κύπρο, δεν είναι αυτό της εισβολής και κατοχής. Αυτό το γνωρίζουμε, το έχουμε απέναντι μας, το απορρίπτουμε και είμαστε ομόφωνοι στο ότι θέλουμε να δούμε την κατάργησή του. Αλλά το status quo της κυπριακής πολιτικής είναι αυτό του οποίου τις πραγματικές διαστάσεις και διαπλοκές αγνοούμε, που το έχουμε μέσα μας να μας τρώει σαν σαράκι, το αποδεχόμαστε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και ζούμε μαζί του, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε. Είμαστε βαλτωμένοι για τα καλά μέσα στο θαύμα που βουλιάζει και δεν κάνουμε τίποτα για αυτό.

Περιμέναμε, αναμέναμε, προσμέναμε. Υποσχέσεις, λόγια, μανιερισμοί και καρτερία. Μ’ αυτά και μ’ αυτά τριανταρίσαμε και ο χρόνος προχωρά αμείλικτος, δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία. Να είναι, άραγε, η γενιά μας, η γενιά μιας ιδιότυπης ήττας, μιας ήττας χωρίς να έχει δοθεί μια μάχη, μια κενή παρένθεση σε αυτήν την καταραμένη πέτρα της Μεσογείου; Σήμερα νιώθω ότι η δική μου διάθεση να περιμένω, έχει εξαντληθεί. Θέλω το «αύριο» να γίνει «σήμερα» και να πεθάνει για πάντα η συνάρτησή του από τις βουλές και τις προαιρέσεις κάποιων άλλων. Μπορούν οι ανάσες μου, που προφέρουν αυτά τα λόγια, να γίνουν άνεμοι, λίβες που θα κάψουν τα ξεραμένα σπαρτά μιας άνυδρης πεδιάδας; Ρητορικά σχήματα και υποθετικοί λόγοι, που φοβάμαι να αντικρίσω...