Σιχάθηκα όχι τον τρόπο, αλλά το λόγο της ζωής μου. Και θέλω κάπως, κάποτε, να ξεφύγω από τις άγονες αγωνίες της και να αισθανθώ λίγη αληθινή ευτυχία, λίγο καθαρό φως. Θέλω να ξεφύγω απ' το δρόμο που συνωστίζονται οι πετυχημένοι και οι losers (και οι δυο την ίδια κατηφόρα έχουν πάρει) και να  τον ακολουθήσω όπως ο Παβέζε, το μικρό μονοπάτι που οδηγεί στις λεμονιές. Δεν θέλω τους Ελύτηδες, τους ποιητές με τα ασυνήθιστα φυτά και τους λεξιλάγνους ανέμους –θέλω χώμα. Και ούτε θέλω τα ναυάγια της ζωής με το ναρκισσισμό του πόνου, αν και γνωρίζω ότι ο πόνος ακονίζει το μυαλό και το Mont Blanc κάθε «νέο –άγριου» αρτίστα. Εδώ, απόψε που το φεγγάρι είναι φιλικό ξανά (όπως σε εκείνο το τραγουδάκι της Billie Holiday «Oh ,oh, look , what a moonlight can do...») καταλαβαίνω πως έχω χάσει χρόνο σε χιλιάδες σπουδαιοφανείς βλακείες και ότι δεν έχω άλλο χρόνο πια. Θέλω καθαρά μάτια, κατασταλαγμένα πράγματα, χωρίς υστερίες και τρέλες, χέρια που ξέρουν να χαιδεύουν, χείλη που ξέρουν να φιλάνε – κύριος, εμφανίσιμος, υγιής, 38 ετών, σοβαρός, απόλυτα εχέμυθος, επιθυμώ γνωριμία, ευχάριστης ζεστής παρέας, με ζευγάρια ή μεμονωμένα άτομα – ηλικία, εμφάνιση, αδιάφορα. Είμαι γενναιόδωρος.

(απόσπασμα από το τελευταίο editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στο 01)