Τελευταία ζαριά

Αν κάποιος κρατούσε μια κυπριακή σημαία στην πλατεία Ελευθερίας στις 2 Μαρτίου, θα τον βλέπαμε αδιάφορα ή με το μισό μας: ποιος παλαβός τραβά μια σημαία στο άσχετο και κυκλοφορεί στο δρόμο; Οι κυπριακές σημαίες όμως στην πλατεία Ινονού, μου φαίνονται μια εξίσου παλαβή ιδέα. Ωστόσο, ρομαντική, ηρωϊκή, σθεναρή. Άνθρωποι με τους οποίους η συλλογική παράνοια του Κυπριακού μας ετοίμασε ζωές παράλληλες, αλλά ποτέ συγκλίνουσες, κρατούν το κρατικό μας σύμβολο. Μαζί μ’ αυτό, εκφράζουν την αγωνία τους για την ύπαρξη τους ως κοινότητα. 

Οι Τουρκοκύπριοι, όσοι συντάσσονται με αυτόν τον ανοιξιάτικο χείμαρρο, μοιάζουν απελευθερωμένοι μπροστά στο φόβο του αφανισμού: από τη μια βγάζουν τη γλώσσα στην Τουρκία, αψηφώντας τη στιβαρή παρουσία και τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της. Από την άλλη, δεν τρέφουν αυταπάτες για εμάς: το αίμα που έχει τρέξει ανάμεσα μας, φαίνεται να τους κάνει τουλάχιστον επιφυλακτικούς. Τους αδικεί κανείς;

Όμως πέρα από όσα μας μεταδίδει η εικόνα της τηλορασης και οι διηθησμένες από υποκειμενισμό αναλύσεις και εντυπώσεις των ε/κ δημοσιογράφων, οι περισσότεροι ελληνοκύπριοι συμπολίτες μας παραμένουν σε μια βαθιά άγνοια για τα όσα συμβαίνουν στο βορρά. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, και ο γράφων. Αυτή την άγνοια είναι που πρέπει να πολεμήσουμε και να της ρίξουμε φως. να μάθουμε από τους ίδιους τι ζητούν, τι σκεφτονται, τι προσδοκούν. Να βρούμε που χωράμε κι εμείς.

Για την ώρα, ο ενθουσιασμός κάποιων bloggers και ίσως ένας ευσεβοποθισμός για το που οδηγείται η κατάσταση περισσεύουν. Δεν μετατρέπονται όμως σε δίαυλο επικοινωνίας, σε χώρο συνάντησης, σε πολιτική συνειδητοποίηση και προετοιμασία για πράξη. Τα κόμματα μας προτιμούν για την ώρα την πεπατημένη: έκφραση αλληλεγγύης. Όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον, μπούρδες καμαρωτές και επανάπαυση στη σιγουράντζα ενός δελτίου τύπου.

Οι διαδηλωτές της Άνοιξης του 2003, του 2011 μας 
τρίβουν στη μούρη όλα τα στερεότυπα: ότι δεν υπάρχει πια πολιτική, ότι ο κόσμος δεν σηκώνεται από τον καναπέ, ότι όλα γίνονται ερήμην του πλήθους, ό,τι δεν υπάρχει τίποτα να κερδηθεί. Για όλους εμάς τους ελληνοκύπριους, τους «και σαν πρώτα αντρειωμένους, τώρα σκυμμένους, καλοδιατήρητους και γυμνασμένους»,  οι άγνωστοι συνάνθρωποι του βορρά, μας δείχνουν αν και είμαστε κοντά στο τέλος, ίσως να έχουμε ακόμα μια κοινή ζαριά.

Μπορούμε να σκεφτούμε χωρίς ιδιοτέλεια, απαλλαγμένοι από το «οικονομικο κόστος της λύσης», από τον εθισμό στην εξουσία του Δημήτρη, του Νίκου, του Μάριου και του Γιαννάκη και να ανταμώσουμε αυτούς τους ανθρώπους για να ονειρευτούμε μια Κύπρο απαλλαγμένη από τα υλικά του παρελθόντος; Παρακολουθώντας από την οθόνη του υπολογιστή μου τα ερασιτεχνικά βίντεο, αφέθηκα για λίγο στην φαντασίωση ότι έβλεπα την πρώτη κοινή συγκέντρωση μετά τη λύση. Ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Μάριος και ο Γιαννάκης ήταν, για τις ανάγκες του έργου, περιττοί...