30 Οκτωβρίου 2011

Τριάντα +2



Κιλα τοτα εναι παλιςστορίες ποδν νδιαφέρουν πι κανέναν
δέσαμε τ
ν καρδιά μας κα μεγαλώσαμε.
Γ. Σεφέρης, Piazza San Nicolo


1979. Οκτωβρίου 28η. Γιορτές, σημαίες, παρελάσεις. Καβάλα: το πρώτο φως. Αχός θαλασσινός, ίσκιος απ’ το Παγγαίο. Χέρια τραχιά, αληθινά κι αγαπημένα. Εκείνη, μάλλον άμαθη. Λέει πως μεγαλώσαμε μαζί. Ένας λώρος που μας ενώνει μέσα στα χρόνια. Μετά, ταξίδι εδώ. Ανελέητο φως, νέες λαλιές. Οι πρώτες λέξεις. Χώμα και ιδρώτας. Αγάπη παντού. Το μάθημα του κόσμου. Καινούργια όλα, σώματα, μυρωδιές, εικόνες. Οι πρώτες αναμνήσεις, οι πρώτες συνειδήσεις. Αλμυρές γεύσεις, μια ζέστη που καθηλώνει. Ονόματα. Τα πρώτα αστεία, παλιές κασέτες. Ύστερα, σχολείο. Αντώνης, Χρήστος, Μάρκος, Πασχάλης, Νικόλας. Περίεργο, ακόμα θυμάμαι. Ώρες στην αυλή. Το βλέμμα μιας δασκάλας. Αναγνωστικά και τετράδια, τμήμα Στ’ 2. Ενδιάμεσα, ένα βρέφος – αίμα κοινό. Αλλαγή, γυμνάσιο. Μια πόρτα πίσω κλείνει. Ο θόρυβος, χρόνια μετά. Κάποιος ρωτά στα σοβαρά: «Τι θες να γίνεις;». Τα χρόνια σαν σφαίρα, μόνο μια μέρα. Παγκύπριο. Σκιές βαριές, ψίθυροι σε άδειους διαδρόμους, διαδηλώσεις. Το πρώτο φιλί. Μια φωτιά που με κόβει στη μέση. Προσωπική επανάσταση, μόνο θύμα της εγώ. Σεφέρης, ιστορία και - ποιος να το ’λεγε - μαθηματικά: ο κόσμος αρχίζει να αποκτά νόημα. Ο χρόνος κυλά, εξετάσεις, το άχθος της επιλογής. Trainspotting: διάλεξε αυτό, διάλεξε εκείνο. Ένας στίχος από τα Υπόγεια Ρεύματα, μια άνοιξη στο «Εναλλάξ». Καλοκαίρι, ανεμελιά και ελαφρότητα. Με την ψιλή, πύλη στρατοπέδου, μια φωτογραφία από τότε. Ο καιρός μπουσουλάει, παραγγέλματα, αγγαρείες, ασκήσεις, ποδαρίλα, ανοησίες, G-3. Μια μαύρη τρύπα μάς ρουφάει μανιασμένα, μα εμείς ζούμε. Fast-forward δυο χρόνια, Σεπτέμβρης, εγώ είμαι πια ένας άλλος. Παπάφη 23, 3ος όροφος, ο ήλιος στον Θερμαϊκό. Τρύπες, Μάλαμας και Red hot chilly peppers. Αλκοόλ, σεξ, πάρτι, ουρές στη γραμματεία, φίλοι για πάντα, Ιανός. Μια άλλη Εκείνη. Δέσμιος της ιστορίας μας, ακόμα. Διά την αγάπην σαλός. Πού έχω κάνει λάθος; Ρακόμελα στο Μπιτ Παζάρ κι αλμύρα στο Αιγαίο. Γέλια, φιλιά, ούζα. Δεκέμβρης, χειμωνιάτικη λιακάδα. Πτυχίο κι επιστροφή. Οι νέοι φίλοι. Δημοψήφισμα, μειοψηφία. Λες να το κουβαλήσουμε για χρόνια σαν ήττα; Δικαστήρια, χαρτούρα, πρώτες εμφανίσεις. Κανένα νόημα. Leiden - το πρώτο ταξίδι γι’ αλλού. Πού να ’ξερα! Διάβασμα, τσιγάρα που αλλάζουν χέρι, χιόνι και συννεφιασμένες Κυριακές. Ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών, ένα τατουάζ και τέλος. Δουλειά, σοβαρές μάσκες κρύβουν ρηχά κωλόπαιδα. Το ελάττωμά μου; Τα παίρνω όλα πολύ στα σοβαρά. Έξοδος κινδύνου, επιτέλους κάτι ενδιαφέρον. Διάλειμμα απ’ όλα, δυσεξήγητη επιμονή σε σχέσεις που δεν δουλεύουν. Καινούργιοι δαίμονες μου κυριεύουν το κεφάλι. Γράψιμο, σβήσιμο, βιβλία, αίτηση. Καινούργια αρχή, μα τα χρόνια βαραίνουν. Φλωρεντία, ζυμαρικά και κιάντι. Κεφάλι βαρύ, ποιος είμαι; Ο καιρός: «σαν τον αφρό στα δάκτυλα του ναύτη». Τηλεφωνήματα, μια γνώριμη φωνή. Αυτοϋπονόμευση, ανασυγκρότηση κι έξω λιακάδα. Μια βόλτα στον Άρνο, μέχρι τον πύργο του San Nicollο - η προμετωπίδα. Ο αφηγητής επιστρέφει.

4 σχόλια:

rose είπε...

χρονια σου πολλά Νικόλα

Raindrops είπε...

Χρόνια πολλά και καλά συμμαθητή :)

the Idiot Mouflon είπε...

Πάλι άργησα, πάλι δεν θα φάω τούρτα...

Philippe είπε...

Happy birthday you insular friend !! (thanks to your sister for reminding us)