Σαράκι

Είχαμε φαγωθεί μέσα μας χωρίς να το πάρουμε είδηση.

 Εκείνη η λουξ τουαλέτα με τον ιππόκαμπο στα πλακάκια οικόσημο,

μια πάπια και γύρω παπάκια, κύκνους και παραδείσια ψάρια, νιπτήρα, λεκάνη, μπανιέρα, μπιντές, παραμπιντές, όλα απαστράπτοντα,

 είχανε παίξει το ρόλο τους ύπουλα, σκάψανε μέσα βαθιά μας τερμίτες,

όπως το σαράκι το ξύλο, και τώρα νιώθαμε κούφιοι.

Μάριος Χάκκας, Ο μπιντές

 Όχι αγαπητέ αναγνώστη, δεν έχω τίποτα να πω πια. Ας τα πει ο Μάριος Χάκκας – το ’χω πάρει απόφαση άλλωστε ότι και τρεις ζωές να μου χαρίσουν, πάλι δεν θα καταφέρω να τα πω καλύτερα. Κι εξάλλου, είναι πάντα εκείνο το ιδιώνυμο βάρος των προηγουμένων: τα έχουν πει πριν από μένα άλλοι, μιας και στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Κύριε διευθυντά, θα ήθελα για μία φορά, αυτή η στήλη να εμφανιστεί κενή: θα ήταν η πιο σημαντική μου δήλωση.

Μέχρι τότε απομένει, μόνο να γινόμαστε βελτιωμένοι μπάσταρδοι, κι αν η φράση πέφτει βαριά, επειδή πολύ απλά «you are not a bastard!», εντάξει, ας γίνουμε καλύτερες προσμίξεις γενετικών ποικιλιών. Είχαν στείλει, λοιπόν, ένα email σε λάθος αποδέκτη κι έτσι μάθαμε την τηλεγραφική γλώσσα της εξουσίας: αυτός κι εκείνος για την τάδε θέση, ώστε να νιώθει ο Άλλος ότι μας χρωστάει χάρη. Ύστερα, μίλησε κάποιος με έναν άλλον για μια θέση στον Εκείνονα and his people κι επειδή είναι του χώρου, συμπαθών και συνοδοιπόρος (ο πατέρας του είχε κολλήσει ένσημα στον παραταξιακό αγώνα) θα τον βάλουμε τοποτηρητή. Γυρνάω δεξιά, γυρνάω αριστερά. Ο κόσμος συνεχίζει να δουλεύει όπως και πριν, φωνάζει στα παιδιά του στους παιδότοπους, πληρώνει φροντιστήρια, τσακώνεται με το έτερο του ήμισυ, χαζεύει στην τηλεόραση, βγαίνει ένα Σάββατο βράδυ, ονειρεύεται ένα απαγορευμένο γαμήσι, πράγματα μικρά και καθημερινά, σχεδόν ανθρώπινα.

Μας δουλεύουν μέσα στα μούτρα μας, αλλά δε βαριέσαι – είναι Τετάρτη βράδυ, οι δημόσιοι υπάλληλοι διήλθαν ακόμη ένα απόγευμα ωσάν να υπέστησαν απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, οι υπόλοιποι έσβησαν σε έναν καναπέ γύρω στις 9 και έξω φυσάει ένας μανιασμένος αέρας που σου αρπάζει κάθε λέξη που τολμάς να εκφέρεις. Μοιάζουν οι σκέψεις μας ανήμπορες και τα παλιά τραγούδια μας παίζουν ανώφελα στα ηχεία. Δεν θα σαλπίσω εγώ την επανάσταση. Αρκεί μονάχα εκείνος ο μίζερος ελιτισμός που αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλο εμείς οι προοδευτικοί, τηλεφώνησε μου να τα πούμε, χαθήκαμε ρε μαλάκα.

Είχα αγαπήσει κάποτε, μα τώρα πια έχω ξεχάσει, και είναι αυτό μάλλον που δεν μπορώ να διαχειριστώ, ξυπνάω απότομα τα βράδια από το αργό γύρισμα της κλειδαριάς που κάνουν οι ερασιτέχνες διαρρήκτες της αξιοπρέπειάς μας και μου διακόπτουν το όνειρο. Σαν σαράκια που τρώνε αργά, μα σταθερά το μέσα μας. Να, διαβάστε τον Χάκκα στην αρχή πόσο ωραία τα λέει. Ούτε τα απωθημένα μας δεν ξεμυτίζουν πια μετά τα μεσάνυχτα. Μένουν στα χέρια μας ανεξαργύρωτες επιταγές, κι αν θες αγαπητέ αναγνώστη ακόμα ένα χυδαίο κλισέ, ιδού πάρ’ το: οι λέξεις χάνουν το νόημά τους στα στόματά τους. Θα βγουν μετά οι διαψεύσεις, οι παρερμηνείες, οι μεταλλάξεις. Περιχαρακωμένοι στα φέουδα της ολιγοσύνης, άχρηστοι στρατηγοί των κομματικών μουτζαχεντίν σχεδιάζουν την επόμενη πανωλεθρία. Τους κάνω χάζι, γούστο, πώς το λένε ρε αδερφέ; Μα κι αυτή η στάση ξοδεύεται γρήγορα. Όχι, στ’ αλήθεια, αυτό που αρμόζει στην περίσταση είναι να τους πάρει κανείς στα σοβαρά – γιατί στο ατάραχο φως της σοβαρότητας, φαίνονται τόσο καθαρά οι πραγματικές τους διαστάσεις...

Η νύχτα του φωτός

Θα μπορούσε να ήταν μια τραγουδίστρια σε ένα υπόγειο τζαζ μπαρ της Νέας Υόρκης, σε ένα κλαμπ του Βερολίνου ανάμεσα σε καπνούς και κόκκινα φώτα, μια εμβληματική φιγούρα της μπελ επόκ, ίσως πάλι να κάθεται δίπλα σε όλους τους ρεμπέτες του ντουνιά. Δεν της λείπει τίποτα. Κουβαλάει ένα κυτταρικό χαρακτηριστικό από τη Μέρλιν Μονρόε με τα ξανθά της μαλλιά, μια θεατρικότητα και μια αλάνθαστη εσωτερική αίσθηση του τραγουδιού - λυπάμαι που δεν αντάμωσαν οι στράτες της με τον Χατζηδάκι. Η φωνή της αντηχούσε στο χώρο, το μικρόφωνο ήταν, μεταξύ μας, περιττό. Άλλοτε με ένα βλέμμα αθωότητας, άλλοτε με μια πλημμυρίδα ερωτισμού, εκείνο το σπάσιμο της μέσης, χυμώδης και επιβλητική, με τους φθόγγους της να εκφέρονται υποβλητικά, σχεδόν υπνωτιστικά. Είναι όλα αυτά μαζί αλλά και τίποτα. Όσοι νομίζουν ότι πάλλεται στη συγγχορδία του πόνου, δεν κατάλαβαν τίποτα. Μην προσθέσετε τίποτα: αυθεντική.

            Μοιάζει με την κοπέλα που συναντάς τυχαία σε μια κοινή παρέα και επιστρέφεις στο σπίτι ζαλισμένος, με το κεφάλι σου να μην έχει τίποτα άλλο μέσα, έξω από το λευκό του ματιού της, το φως που εκπέμπει, το μέταλλο της φωνής της, το σχήμα του κορμιού της. Ωρες-ώρες νόμιζα την οσμή της την ήξερα από πάντα, κι ας ήμουν λίγο πιο πέρα από τη σκηνή. Τραγούδησε ερωτικά, ανεβαστικά, σε 9/8, δικά της και ξένα, έπαιξε με τον κόσμο, δέχθηκε κάθε εκδήλωση, καθήλωσε όσους ήξεραν τα λόγια του Ευαγγελάτου, τρύπησε τις καρδιές όσων έχουν σιγοτραγουδήσει ένα σκοπό του Καραμουρατίδη.

Η Νατάσσα Μποφίλιου εμφανίστηκε στην Αυλαία στις 15 Μαϊου – και φώναξε χαρούμενα και δυνατά στα κρυμμένα μυστικά, στους φόβους, τους ματαιωμένους έρωτες, στην ελπίδα και την ανά(σ)ταση, Αναστασία γαρ, ότι αυτή, ναι, μπορεί να είναι μια συναρπάστική άνοιξη-αρκεί να το θελήσουμε. Νατάσσα, σ’ αγαπώ. Για πάντα.

ΥΓ Για το αθάνατο κυπριακό κοινό, τι να πω πια; Εύχομαι ο Θεός να σας κόβει μέρες και να μας δίνει παραστάσεις.

@NICOS2013 Quo vadis Πρόεδρε?

Στις 10 του τρέχοντος μηνός, το timeline μου γέμισε από μηνύματα του χρήστη NICOS2013, ο οποίος εγκαινίασε την προεκλογική του εκστρατεία και την παρουσία του στα κοινωνικά δίκτυα. Πέρασαν τέσσερις μέρες χωρίς άλλα μηνύματα. Ο χρόνος αυτός στάθηκε αρκετός για να αποδειχθεί ότι η αντίληψη της Πινδάρου για τα social media μπορεί να παρομοιαστεί με ένα εξωτικό gadget στα χέρια ενός τεχνολογικά αναλφάβητου. Για να μην έχουμε αυταπάτες, αμφιβάλλω αν ο κ. Αναστασιάδης γνωρίζει το password του λογαριασμού του (αν και μια καλή ιδέα θα ήταν το tasaki4U).

Το ηλεκτρονικό επιτελείο του υποψήφιου Προέδρου έχασε το νόημα του ίδιου του μέσου: αμεσότητα, διάλογος, διαρκής παρουσία, προσωπικό χρώμα στα σχόλια. Κι αλήθεια, ποιο το νόημα της προσπάθειας και του «διαλόγου», όταν δεν υπάρχει απάντηση στις ερωτήσεις και στις ιδέες όσων προσπάθησαν να συνομιλήσουν; Τα αποστειρωμένα μηνύματα του @NICOS2013 ετοιμάζονται για το ταξίδι τους. Στο τέλος της προεκλογικής εκστρατείας θα καταλήξουν σε μια ηλεκτρονική χωματερή και στη συντροφική θαλπωρή των servers της επαγρύπνησης, το δίχως άλλο. Κι επίσης, τι νόημα έχει το να πεις «I posted 9 photos on Facebook in the album ‘Αποκαθιστώντας την Εμπιστοσύνη των Πολιτών’»; Oh, really NICOS2013; Τι θέλω να πω με αυτά; Ότι μια προεκλογική καμπάνια είναι πιο σύνθετη από το να ανεβάζεις βιντεάκια, να φτιάχνεις ιστοσελίδες και λογαριασμούς στο διαδίκτυο. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, δεν είναι ανάγκη να το ζορίζεις...

Σε κάτι εξίσου ουσιαστικό, δηλαδή στις προτάσεις που «τιτίβισε» ο υποψήφιος Πρόεδρος, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι κι αυτές έμειναν στα ρηχά νερά της πολιτικής: θεσμοθέτηση ευθυνών του εκάστοτε Προέδρου, αυτοτέλεια των αρχών τοπικής αυτοδιοίκησης, περιορισμός θητειών, αξιοκρατία, εκσυγχρονισμός και διαφάνεια στις προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων και τους διορισμούς μελών των πάσης φύσεως οργανισμών. Όλα ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτί μας. Από τη μια, το επιτελείο φαίνεται να ποντάρει στη δυσαρέσκεια των αγανακτισμένων, αδιόριστων και λοιπών «α-» δυνάμεων. Από την άλλη, η αξιοκρατία, ο εκσυγχρονισμός και η διαφάνεια έχουν γραφτεί τόσες πολλές φορές σε εκλογικά φυλλάδια... Πιο μπανάλ πεθαίνεις...

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μου δίνεται η εντύπωση ότι η γραμμή που έχει επιλεγεί είναι αυτή του «ώριμου φρούτου». Ο ΔΗΣΥ έμεινε 10 χρόνια εκτός εξουσίας, ο νυν Πρόεδρος αποχωρεί οικειοθελώς, ο άνεμος είναι ούριος, τα άστρα είναι ευνοϊκά, η εξουσία θα πέσει στα χέρια μας χωρίς σοβαρή προσπάθεια. Η προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει εν τέλει στο Προεδρικό, αλλά η μέθοδος θα παραμείνει λάθος. Θα τα καταφέρουν οι εκλογικοί αναλυτές, οι επικοινωνιολόγοι και οι δημοσκόποι να πιάσουν τον παλμό της κοινωνίας και να θέσουν διλήμματα ή θα παίξουν στα σίγουρα, με την ανασφάλεια, το θυμό και το φόβο του κόσμου; Αν αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα μετρήσει για κάτι, ας είναι γιατί θα μιλήσουμε –επιτέλους– για όλα.

Το κάθισμα του αετού

«Θα σου μιλήσω ειλικρινά: είσαι πολύ άγουρος, είσαι και πολύ αφελής. Κουτορνίθι, όπως λένε στο χωριό μου. Ρίξε μόνο μια ματιά στον εαυτό σου. Ξέρεις απέξω όλες τις μαγικές λεξούλες, Δημοκρατία, Πατριωτισμός, Κράτος Δικαίου, Διαχωρισμός των Εξουσιών, Κοινωνία των Πολιτών, Ηθική Ανανέωση. Το επικίνδυνο είναι ότι τις πιστεύεις. Το κακό είναι ότι τις επαναλαμβάνεις με πεποίθηση. Μπήκες στη ζούγκλα και θέλεις να σκοτώσεις λιοντάρια προτού καν γεμίσεις το ντουφέκι σου».

Φλας στην παρακμή

Παρακμή είναι ο κόσμος που πλημμυρίζει τα μπούκικα κάθε μέρα, τα σάλια που μας τρέχουν λόγω υδρογονανθράκων, τα τηλεοπτικά ελίτια, η νέα εκκλησία δίπλα στην Αγία Παρασκευή, η υπερμεγέθης εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Στρόβολο, η εκτρωματική που σχεδιάζεται στην παλιά Λευκωσία, οι δηλώσεις του αρχιεπισκόπου ως πρώτη είδηση, η ακατάσχετη ποδοσφαιρολογία όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, οι προσφορές 2+1, οι ανηλεείς διαφημίσεις των τραπεζών, οι φωτογραφικές πόζες των ενδιάμεσων, οι υποψήφιοι υποψήφιοι πρόεδροι, το αναμάσημα των ονομάτων τους, η σοβαρότητα με την οποία τα συζητάμε, οι προσυγκεντρώσεις της πρωτομαγιάς τη μέρα, το ψώνισμα εκδιδόμενων γύρω από το οίκημα της ΠΕΟ τη νύχτα, οι αχυράνθρωποι με εξουσία, οι τροποποιημένες εξατμίσεις που λέγονται και μοτιφαρισμένα εξώστ τα βράδια του Σαββάτου, το κόλλημα στην τροχαία κίνηση, τα επαρχιακά συνέδρια, τα κυριακάτικα περιοδικά των εφημερίδων, οι λαιφσταϊλ ανοησίες που διακινούν, η αγένεια ως ρεμπελιό, η ψευδοδιανοουμενίστικη κριτική στα blogs, όσοι ευαγγελίζονται ότι μπορούν να μας σώσουν, όσοι μας έφεραν σε κατάσταση που πρέπει να σωθούμε, η προγλωσσική μας επικοινωνία, τα κομματόσκυλα που επιμένουν, ο εμετός του λαϊκισμού, οι δικολάβοι που έχουν βήμα, οι νεόπλουτοι που τους δίνουν βήμα, η ατιμωρησία και ο σταρχιδισμός της εξουσίας, οι προσωπικές αυλές και οι κλακαδόροι, ο συντεχνιασμός της ΠΑΣΥΔΥ, οι κρυφές ατζέντες, οι γκόμενες που θέλουν αλλά δεν μπορούν, αυτές που μπορούν αλλά εσύ δεν θέλεις, όσοι υποστηρίζουν τη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, κι όσοι την απορρίπτουν, να επαγγέλεσαι developer, οι τόνοι διαφημιστικών που ξεχειλίζουν από τα γραμματοκιβώτια, η εκκωφαντική σιωπή των λογικών, η διαρκής επανάληψη της μέρας, οι αναλύσεις των αποφάσεων του ΕΔΑΔ (που χάθηκαν τελευταία;), τα αρτοποιεία επί 24ώρου βάσεως, το σκάμμα στην καρδιά της Λευκωσίας, η τσίκνα από γύρο ξανά στην καρδιά της Λευκωσίας, οι ηχηρές εξατμίσεις, οι γενικές συνελεύσεις των σωματείων, οι περισπούδαστες βλακείες που περνιούνται για άποψη, οι κενές κουβέντες που γίνονται για να γίνονται, «εντάξει, ολάν, εγιώ εννά σάσω τη Δημοκρατίαν;», όσοι έστω και για μια φορά απαρνηθήκαμε τον εαυτό μας, τα ένθετα στις εφημερίδες, οι ποδοσφαιρικοί παροξυσμοί του σαββατοκύριακου, οι νεκροί σε τροχαία, όσοι μιλούν με αυτό το περίεργο μίγμα κυπροαγγλικής, τα ινστιτούτα αισθητικής, τα ντεκολτέ και τα υπονούμενα χωρίς συνέχεια, οι λογής-λογής συνωμοσιολογίες, το φραπέ σε πλαστικό ποτήρι, όσοι άκουσαν μια λέξη αλήθειας και πίστεψαν ότι έμαθαν τα πάντα, τα φακελάκια στους γάμους, οι διάδρομοι των σούπερμαρκετ, τα νεομεζεδοπωλεία, κάτι χιπστεράκια που την είδαν πρωτοπορία, τα σχόλια κάτω από τις διαδικτυακές ειδήσεις, το ΔΗΚΟ σούμπιτο χωρίς εξαιρέσεις, κάτι τύποι που λυσσάνε στην τηλεόραση, οι ταμπέλες «ενοικιάζεται», τα διαρκή «πωλείται», οι αγγελίες των ενεχειροδανειστών, η αργή μας σήψη.

Πρώτη Μαΐου: ένα μνημόσυνο

Ήταν μια σκονισμένη, ενδεχομένως και συννεφιασμένη Τρίτη που μια από τις πολλές εκφάνσεις του κυπριακού σουρεαλισμού εμφανίστηκε μπροστά μου. Η πορεία ενός αλλόκοτου και πολύχρωμου σιναφιού μου έκοψε το δρόμο μπροστά σε ένα από τα πιο δημοφιλή κλαμπ της Λευκωσίας. Θα πρέπει ευθύς να διευκρινίσω ότι η λέξη «πορεία» μάλλον είναι παραπλανητική και ότι η λέξη «παρέλαση» αρμόζει περισσότερο. Κι αυτό γιατί τα μπλοκ της παρέλασης συνόδευαν μπάντες διάφορων οργανώσεων και σωματείων, ζυγισμένες-στοιχισμένες στο περίπου. Το θέαμα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν οικτρό, κι ίσως κι αυτή η λέξη να είναι παραπλανητική αφού δεν αποδίδει το συνδυασμό γελοιότητας και απογοήτευσης. Οι μπάντες αποτελούνταν κυρίως από παιδιά και έφηβους, ντυμένους με κιτς στολές. Εύκολα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον τεράστιο σωρό ρούχων από τα οποία κλήθηκαν οι έφηβοι να διαλέξουν κάτι που να ανταποκρίνεται, έστω περίπου, στο μέγεθός τους. Τύμπανα, τρομπέτες, ρυθμικό βήμα, όλα εκείνα που απαιτούνταν για να υπάρξει νόμος-τάξις-πειθαρχία από τον καιρό των πανάρχαιων παιάνων. Λίγα πράγματα είναι εξίσου ενοχλητικά όσο το θέαμα ενός νέου και αδιαμόρφωτου ακόμα ανθρώπου να συμμετέχει χωρίς γνώση, χωρίς άποψη σε μια τόσο εξόφθαλμη και δημόσια απόπειρα κατήχησης. Στην πορεία τα μέλη της ας-την-πούμε-Αριστεράς είχαν καταπιεί τις απόψεις τους για το εκφασιστικό πρότυπο των εθνικών παρελάσεων και όσοι από αυτούς διέθεταν ακόμα πνευματική ικμάδα (στοιχείο ζωτικότητας πάει να πει, για όσους δυσκολεύονται) και μια σταλιά κριτική ικανότητα θα πρέπει να αναρωτιούνταν γιατί οι άλλοτε σφριγηλές πορείες και συγκεντρώσεις είχαν μεταλλαχθεί σε αραιοπαραταγμένες ομάδες. Μέσα στο πλήθος ξεχώριζαν για τη μνημειώδη βλακεία τους και την ιστορική τους αμάθεια διάφοροι τύποι που είτε φορούσαν φανελάκια με τα αρχικά CCCP είτε κουβαλούσαν περήφανα τη σημαία της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ. Για να μην τραβήξει σε μάκρος η περιγραφή, όλα τα παλιά καλά σύμβολα και οι κομματικά ορθές σημειολογικές αναφορές ήταν εκεί, σε μια κομματική λιτανεία που είχε αντικαταστήσει τους ιεράρχες με τους κομματικούς παράγοντες που προπορεύονταν, τα εξαπτέρυγα και τις εικόνες με τις σημαίες και τα σφυροδρέπανα, το πιστό ποίμνιο με τους μπετόν αρμέ ψηφοφόρους. Σπάνια έχει την ευκαιρία να δει κανείς την εκδήλωση μιας τέτοιας συλλογικής υστερίας. Όλα αυτά συνοδεύθηκαν με την απαραίτητη δόση αριστερής μπουρδολογίας στην εικονική και κανονική πραγματικότητα, η οποία συνοψίζεται σε μία φράση: «Λιγότερη δουλειά, περισσότερα δικαιώματα». Αυτό μπορεί να αναγνωστεί και ως η εισαγωγή στο βιβλίο «Communism for dummies», αρκεί να μην έχει κανένας ερωτήσεις. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μια ολόκληρη παράταξη οδηγεί στη διαβάθμιση την πολιτική μέσα από μια διαρκή και άκριτη πλειοδοσία. Αν αυτό θα ήταν από μόνο του αρκετό, τότε νομιμοποιούμαστε να ζητήσουμε τετραήμερη εβδομάδα εργασίας, διπλάσιο μισθό, τριπλάσια άδεια, τετραπλάσια κοινωνικά ωφελήματα. Δεν ακούγεται άσχημο, μα ούτε και ρεαλιστικό. Γιατί πια χρειάζεται η επιστράτευση του κομματικού στρατού για να κρατηθούν τα προσχήματα; Μια τέτοια υποκριτική στάση απέναντι στις δυσλειτουργίες, τις ανεπάρκειες και τις ισοπεδωτικές αδικίες δεν οδήγησε στη ιστορική ήττα των κομουνιστικών καθεστώτων; Τι έγινε και η παλιά γιορτή κατάντησε έρμαιο μιας ακατάσχετης φανφαρόνικης ρητορικής που δεν έχει τίποτα να πει παρά μόνο σε εκείνους που ακκίζονται με τα τσιτάτα και τους ιδεολογικούς αταβισμούς;

Δήλωση

Η είδηση είναι από την "Καθημερινή" εδώ.

Τα τονισμένα με κόκκινο χρώμα δικά μου... 

Χριστόφιας: «Στενεύουν τα πράγματα»

Απευθυνόμενος στο προσωπικό της Γραμματείας, ο Πρόεδρος Χριστόφιας είπε ότι η άμεση επαφή είναι απαραίτητη, εκφράζοντας πλήρη στήριξη, συγχαρητήρια και ευχαριστίες για την όλη δουλειά που γίνεται. «Διότι όντως εργάζεστε σκληρά, σαν να και δεν είσαστε δημόσιοι υπάλληλοι», για να φέρετε - όπως πρόσθεσε - σε πέρας το μεγάλο και δύσκολο έργο της προετοιμασίας της Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ από την Κυπριακή Δημοκρατία.

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία, τα πράγματα ολοένα και στενεύουν, η δουλειά είναι τεράστια και θα πρέπει από δω και πέρα να ελέγξουμε τη λεπτομέρεια που αφορά και εμάς αλλά και τα διάφορα Υπουργεία και Τμήματα, σημείωσε λέγοντας ότι θα διοργανωθούν δεκάδες εκδηλώσεις όλων των επιπέδων από ομάδες εργασίας μέχρι Υπουργικές Σύνοδοι και Σύνοδοι που θα φιλοξενήσουν τα ανώτατα Όργανα ή στελέχη-καθοδηγητές της ΕΕ. «Κατά συνέπεια κρίνεται η κάθε δουλειά από τη λεπτομέρεια», είπε.

Μπορεί το πολιτικό αποτέλεσμα καμιά φορά να είναι σωστό και καλό, αλλά η οργάνωση της δουλειάς να δημιουργεί κακές εντυπώσεις και αντί να κριθεί μια δουλειά από το αποτέλεσμα κρίνεται, δυστυχώς, πάρα πολλές φορές από τον τρόπο με τον οποίο οργανώνεται και από τις λεπτομέρειες, σημείωσε ο Πρόεδρος Χριστόφιας.

«Μπαίνουμε τώρα στον τομέα της λεπτομέρειας. Η δουλειά αφορά όλους μας. Ξεκινώντας από τον Πρόεδρο και καταλήγοντας εδώ στη Γραμματεία». Και στο Υπουργικό Συμβούλιο, είπε, κάνουν έλεγχο για το πού βρισκόμαστε. Δίνονται, ανέφερε, διαβεβαιώσεις. Ομως, επειδή ο ίδιος έχει εργαστεί παλαιότερα για τη διοργάνωση παγκόσμιων και παγκύπριων φεστιβάλ νεολαίας και άλλων μεγάλων εκδηλώσεων, έχει μάθει να απαιτεί τη λεπτομέρεια και μαζί με τον καθημερινό έλεγχο, μπορεί να έρθει η επιτυχία.

«Νοερά θα πρέπει να εξετάσουμε την αρχή και το τέλος της εκδήλωσης, από την παραλαβή μέχρι και την κατευόδωση των ξένων - αυτό σημαίνει οδηγούμαστε στην επιτυχία». Διαφορετικά, είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν τα «φορτώσουμε του πετεινού», όπως κάνουν άλλες Προεδρίες, αυτή δεν είναι η σωστή διαχείριση, όπως ανέφερε.

«Έχουν το θράσος να μας αποκαλούν μισό κράτος»

Σημειώνοντας ότι είμαστε μια μικρή χώρα και η κατοχική δύναμη προσπαθεί με κάθε τρόπο να ενσπείρει καχυποψίες στους διάφορους, εντός και εκτός της ΕΕ, ότι δεν είμαστε ικανοί, ο Πρόεδρος Χριστόφιας υπενθύμισε τις δηλώσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού και του Υπουργού για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις ότι η Κύπρος είναι μισό κράτος. «Έχουν το θράσος αυτοί που αφαίρεσαν από την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας μέρος του εδάφους της να μας αποκαλούν και μισό κράτος». Αυτή είναι η διεθνής κατάσταση σήμερα, σημείωσε, να γίνονται ανεκτές τέτοιες κουβέντες και μάλιστα ατιμωρητί.

Εμείς είμαστε το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας που περιλαμβάνει την κατεχόμενη περιοχή και την ελεύθερη περιοχή, αλλά και τις Βρετανικές Βάσεις, τόνισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Μας ρωτούν γιατί στο Κούριο η εναρκτήρια εκδήλωση της Προεδρίας, είπε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, τονίζοντας ότι το Κούριο είναι έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ναι στο Κούριο, συνέχισε, διότι και με βάση τις Συμφωνίες, οι πολιτιστικοί χώροι είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας και αυτός είναι ένας από τους πολιτιστικούς χώρους που μας κάνει περήφανους. «Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να εκχωρήσουμε αυτούς τους χώρους στους ξένους», διερωτήθηκε.

Μιλώντας με τον πρώην Βρετανό Πρωθυπουργό, Γκόρντον Μπράουν, συνέχισε, του είχε κάνει ξεκάθαρο ότι ναι μεν αυτή τη στιγμή δεν είναι στις προτεραιότητες μας η διάλυση των Βάσεων, διότι αντικειμενικά είτε το θέλουμε είτε όχι η προτεραιότητα μας είναι η απελευθέρωση των κατεχομένων και η αποκατάσταση της πλήρους κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας επί όλου αυτού του εδάφους, αλλά σε ένα επόμενο στάδιο φυσιολογικά θα κοιτάξουμε και θα πούμε «τι γυρεύουν οι Αγγλοι εδώ και να κρατούν έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας», όπως ανέφερε

Ο πατέρας του και ένας θείος του, τον οποίο - είπε - θεωρεί μέντορά του, τού έλεγε ότι οι περιοχές των Βάσεων, όταν θα γίνει ο σοσιαλισμός, θα τα έκαναν αναπαυτήρια για τους εργαζόμενους. «Αυτά είναι οικογενειακά δικά μου, έχουμε οπισθοδρόμηση στην ιστορία, να το αφήσουμε αυτό τώρα», ανέφερε.

Αυτό που έχει προτεραιότητα τώρα, είπε, είναι η Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία θέλει να δώσει και αυτά τα πολιτισμικά, πολιτικά μηνύματα με την επιλογή του Κουρίου «και διερωτώμαι γιατί υπάρχει αμφισβήτηση από μέσα. Θα δωρίσουμε μέρος της χώρας μας στους Βρετανούς ή στους οποιουσδήποτε άλλους; Αντι όλοι μαζί, συνολικά και ενωμένοι να δώσουμε το μήνυμα ότι 'ναι, εκεί θα γίνει η εκδήλωση', διότι αυτή η εκδήλωση απευθύνει και πολιτικά και πολιτισμικά μηνύματα».

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας εξέφρασε βεβαιότητα ότι «στο τέλος Δεκεμβρίου θα κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια με περηφάνια». Είναι ένα μεγάλο έργο, θα είναι ένα κατόρθωμα για την Κυπριακή Δημοκρατία, σημείωσε, λέγοντας ότι άλλες μικρές χώρες επιτυγχάνουν. «Εμείς γιατί όχι; Θα δώσουμε τη χαρά και την ικανοποίηση στην κατοχική δύναμη ότι δεν έχουμε επιτύχει μια καλή Προεδρία; Θα επιτύχουμε μια καλή και, γιατί όχι, πολύ καλή Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ. Αυτή είναι η απάντηση μας σε όσους αμφισβητούν τις δυνατότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας», τόνισε.

Το θέμα αυτό, συνέχισε, δεν προσφέρεται για αντιπολίτευση, είναι μια εθνική υπόθεση και πρέπει όλοι μαζί να εργαστούμε σκληρά, «διότι αύριο, μεθαύριο, δεν ξέρω πότε, κάποιος άλλος θα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα άτομα έρχονται και παρέρχονται. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει χαλικούδι χαλικούδι να στερεώνεται παραπάνω από όλους», είπε και πρόσθεσε: «Οχι ένας να βάζει χαλίκια και ο άλλος να τα αφαιρεί και μάλιστα να τα αφαιρούμε από το υπόβαθρο».

Εκ μέρους του προσωπικού ο Πέτρος Αττάς είπε ότι είναι σημαντικό για τους υπαλλήλους να νιώθουν ότι έχουν και την προσωπική στήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας, σημειώνοντας ότι οι ρυθμοί όσο πλησιάζουμε προς την Προεδρία γίνονται ακόμη πιο έντονοι, γι' αυτό θα χρειαστούν ακόμη περισσότερη στήριξη από την Κυβέρνηση και τον ίδιο προσωπικά.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας απάντησε ότι θα πρέπει η στήριξή του να θεωρείται δεδομένη, όπως και της Κυβέρνησης και δήλωσε διαθέσιμος για μια νέα συνάντηση. «Είμαστε μια οικογένεια και προσπαθούμε για το σπίτι μας και το σπίτι μας είναι η Κύπρος μας, την οποία ως τώρα δεν μεριμνήσαμε να την προφυλάξουμε όσο έπρεπε. Από δω και πέρα δεν έχουμε και την πολυτέλεια να υποστεί περαιτέρω βλάβη. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να διορθώσουμε τα κακώς έχοντα που είμαστε και εμείς συμμέτοχοι, δυστυχώς, στη δημιουργία τους και το λέω δυστυχώς με πόνο ψυχής», κατέληξε.