Choose for Cyprus

Το Choose4Cyprus αποτελεί μια κοινή ακαδημαϊκή πρωτοβουλία που πραγματοποιείται από ερευνητές από τα παρακάτω πανεπιστημιακά ιδρύματα: α) Τμήμα Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου, β) e-Democracy Centre, Center for Democracy Aarau, University of Zurich και γ) Department of Public Administration, University of Twente.

Ο τεχνικός σχεδιασμός και η ανάπτυξη της εφαρμογής πραγματοποιήθηκε από τον Δρ. Κώστα Τζιούβα και τον προπτυχιακό φοιτητή Γιάννη Δεσπότη από το Τμήμα Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου. Ο γραφικός σχεδιασμός έγινε από τον Claudio Mendoça. Η παρούσα πρωτοβουλία είναι μη κερδοσκοπική.

Κύριοι Ερευνητές

Δρ. Βασιλική Τρίγκα, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Δρ. Νικόλας Τσαπατσούλης, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Δρ. Κώστας Τζιούβας, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Δρ. Λία Σπυρίδου, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Δρ. Κώστας Γεμενής, University of Twente

Dr. Fernando Mendez, University of Zurich

Άλλοι Ερευνητές/Διαχειριστές

Δρ. Ιωάννης Κατάκης, Τμήμα Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου
Νίκος Μαλέκος – Blog, Τμήμα Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου
Η εφαρμογή βασίστηκε σε αποτελέσματα Παγκύπριας αντιπροσωπευτικής ποσοτικής έρευνας (07/01-17/01/2013) (χρηματοδότηση από το Τμήμα Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου, ΤΕΠΑΚ) στην οποία συμμετείχαν οι παρακάτω προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές:
Προπτυχιακοί Φοιτητές: Χρήστος Αντρέεβ, Μαρία Γεωργίου, Παναγιώτης Θεμιστοκλέους, Μαρία Κωνσταντίνου, Αρίστη Μακρή, Δόμνα Μιχαήλ, Παναγιώτης Παρπούνας, Βελισσάριος Φελλά, Εύρη Φωτιάδου, Αντωνία Χαγιάννη (Τμήμα Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου)
Μεταπτυχιακοί Φοιτητές: Γιάγκη Γιάγκη, Μαρία Ματσαγγίδου  (Πανεπιστήμιο Κύπρου)



http://www.choose4cyprus.com/#p4

Απολιτίκ

-->

Η προεκλογική περίοδος για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου έχει διάφορα χαρακτηριστικά που αξίζουν σχολιασμού. Το πρώτο είναι ότι οι τρεις κύριοι υποψήφιοι αποτυπώνουν την τριχοτόμηση του εκλογικού σώματος της Κύπρου, επιβεβαιώνοντας όχι τόσο τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων, όσο τις πολιτικές σταθερές των κύπριων ψηφοφόρων. Πέρα από την επιβεβαίωση του ασφυκτικού εναγκαλισμού της κομματοκρατίας στην κοινωνία μας, υπάρχουν και οι διαπιστώσεις ότι:

1) παρά τις προβλέψεις για την αναδιάταξη του κομματικού χάρτη στο εγγύς μέλλον, τα δύο μεγάλα κόμματα διατηρούν τον σκληρό πυρήνα τους.
2) ένα σημαντικό ποσοστό των κύπριων πολιτών είναι σαφώς αντίθετοι με τη λύση του κυπριακού στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Το ποσοστό αυτό κατανέμεται οριζόντια (αλλά ανομοιόμορφα) στα κόμματα, παρά τις κατά καιρούς συσπειρώσεις γύρω από υποψηφίους που εκφράζουν τη θέση αυτή. Δηλωτικό και αυτό της έλλειψης γνήσιου και ειλικρινούς διαλόγου για το θέμα αυτό.
3) για πρώτη φορά, το κυπριακό φαίνεται να υποχωρεί από την πρώτη θέση της πολιτικής ατζέντας, με την οικονομία να καταλαμβάνει τη θέση της και το ζήτημα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων να αποτελεί σημαντική παράμετρο της.
4) οι υποψήφιοι δεν έχουν παρουσιάσει ένα πλήρως ενημερωμένο προεκλογικό πρόγραμμα για τα σημαντικότερα πολιτικά θέματα.

Αποτελεί κοινό τόπο ότι το ζήτημα της οικονομίας και των υδρογονανθράκων θα καθορίσουν την πορεία της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Η διαχείριση των θεμάτων αυτών απαιτεί σχέδιο, αυτοπεποίθηση, εμπειρογνωμοσύνη και ψυχραιμία, που ωστόσο δεν ανιχνεύονται στις πολιτικές τοποθετήσεις των υποψηφίων. Αντ’ αυτού κυριαρχεί η ρητορική του φόβου: θυμηθείτε πόσο συχνά ακούγονται οι λέξεις «σωτηρία», «κρισιμότητα» και άλλες παρόμοιες, που δημιουργούν μια αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση πολιορκίας. Περαιτέρω, οι προτάσεις για τους υδρογονάνθρακες μοιάζουν, ακόμα και στα μάτια ημών των αδαών, ως πρόχειρες και αποσπασματικές.

Η έλλειψη στην οποία θέλω να εστιάσω είναι στην απουσία πολιτικού μηνύματος στην παρουσία των υποψηφίων και στην αδυναμία να παρουσιαστεί μια πλατφόρμα δράσης για την επόμενη πενταετία. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός λόγος είναι εκκωφαντικά απών και αντίθετα, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης μονοπωλούν τα επουσιώδη, όπως ο γελοίος ανταγωνισμός της πολιτικής αφίσας (βλ. «Η κρίση θέλει ηγέτη», «Ναι, η κρίση θέλει αξιόπιστο ηγέτη», «Όχι, ο ηγέτης θέλει κρίση»), τα σαρκαστικά σχόλια για την τιμή πώλησης της βενζίνης στα €1,17, η σημειολογία του χρώματος της γραβάτας και οι προτείνοντες τους υποψηφίους.

Το τελευταίο παράδοξο είναι ότι το ενδιαφέρον των πολιτών για τις προεδρικές ανεβαίνει, όπως δείχνουν οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, και οι προβλέψεις για την αποχή ενδεχομένως να διαψευστούν. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί τους πολίτες να ψηφίσουν; Ποιά διακύβευση τους παρακινεί να ενδιαφερθούν; Τι περιμένουν, πέρα από την αλλαγή μιας κυβέρνησης που έχει απαξιωθεί, δικαίως ή αδίκως, όσο καμιά άλλη στη συνείδηση της κοινωνίας; Νά τα ερωτήματα που θα είχε ενδιαφέρον να ερευνήσουν οι δημοσκοπήσεις για να αντιληφθούμε σε βάθος τη φύση και το είδος της απολιτίκ περιόδου που διανύουμε.

Μας debatιασαν

-->

Το περίφημο debate ήρθε να επιβεβαιώσει την απολιτίκ χροιά των εκλογών μας. Λίγο περισσότερο από έναν μήνα πριν τον πρώτο γύρο των εκλογών, τα αίματα πήγαν να ανάψουν λίγο στο δίωρο, αλλά χωρίς θεαματικά αποτελέσματα. Παράδοξο πρώτο, λοιπόν: η αναμονή του debate για να υπάρξει κινητικότητα στην προεκλογική περίοδο, αλλά με τελική αφλογιστία στο αποτέλεσμα. Οι υποψήφιοι έπαιξαν κυρίως άμυνα, θυμίζοντας τον τρόπο που παίζει  ποδόσφαιρο η Εθνική Ελλάδας: ταμπούρωμα στην άμυνα και τρεις αντεπιθέσεις σε όλο το ματς, με την ελπίδα ότι κάτι θα βγει. Την ίδια ώρα στο διαδίκτυο γράφονταν ενδιαφέροντα σχόλια, δείχνοντας ότι παρά το κακό θέαμα, οι τηλεθεατές θέλησαν να εμπλακούν. Αν στα επιτελεία των υποψηφίων έπιαναν τον παλμό του κόσμου, θα φρόντιζαν να στείλουν στο στούντιο τους υποψηφίους τους με ένα ipad για να διαβάζουν τι γίνεται στο twitter αντί με σκονάκια με τις απόψεις των άλλων υποψηφίων. 

Το επίπεδο της συζήτησης κινήθηκε σε αυτό της προεκλογικής αφίσας, όπου ο κάθε ομιλητής αρπαζόταν από μια λέξη, μια φράση του ανθυποψηφίου του για να πει το κάτι καλύτερο ή εξυπνότερο ή να αποδομήσει τη θέση του προηγούμενου. Έτσι φτάσαμε να έχουμε μπροστά μας μια παρέα από τρία οκτάχρονα αγόρια που έριζαν στην αυλή του δημοτικού για το ποιου η σχολική τσάντα είναι η καλύτερη. Η ευκαιρία για να αρθρωθεί πολιτικός λόγος, να ανιχνευτούν τα αίτια της παρακμής μας και να αναζητηθούν τεκμηριωμένες λύσεις και να εμπνεύσουν αισιοδοξία στον κόσμο ότι υπάρχει σχέδιο για έξοδο από την κρίση πνίγηκε στα απόνερα της, κυπριακού τύπου, μικροπολιτικής κουβέντας του καφενείου. Πιστεύω ότι ακόμα και μόνο ως θέαμα, ως τηλεοπτική συνάντηση, ένα debate πρέπει να δίνει περισσότερα.

Παράδοξο δεύτερο: οι εκλογές αυτές θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας μέσα από τη διασύνδεση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και του Κυπριακού, χωρίς ωστόσο να υπάρχει αίσθηση της διακύβευσης. Τα δύο πιο σημαντικά ζητήματα από καταβολής Κυπριακής Δημοκρατίας οδεύουν προς τον καθορισμό του πλαισίου διαχείρισής τους με ορίζοντα μίας τουλάχιστον γενιάς, αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αφτί πολλών. Αντίθετα, και εδώ έρχεται το τρίτο παράδοξο, η πρόταση ενός εκ των υποψηφίων είναι να δώσουμε κοψοχρονιά ένα «οικόπεδο», όπως θα έκανε κάθε οικογενειάρχης που θα βρισκόταν σε ανάγκη. Επικίνδυνος επαρχιωτισμός, αν με ρωτάτε…

Μέσα σε αυτό το ουδέτερο σκηνικό, οι αψιμαχίες των επιτελείων που προσπαθούν να απευθυνθούν στον οπαδισμό του ψηφοφόρου και η γενική επικοινωνιακή προσέγγιση, που πολλές φορές προκαλεί την κοινή νοημοσύνη, στρώνουν τον δρόμο στην αποχή, στην ενίσχυση ακραίων φωνών και στην εξώθηση των πολιτών στην ιδιωτεία τους. Αν αυτό που μετράει είναι η συντήρηση των προσωπικών στρατών και οι αλαλαγμοί των κομματικών μουτζαχεντίν, τότε το εγχείρημα ήταν επιτυχές. Εμάς, όμως, γιατί μας debatιασαν;

Ο Νικόλας Κυριάκου έχει σκηνοθετήσει όλες τις κακές επιλογές του.

Συνέχεια στα όρια

Νυχτερινές περιπολίες

-->

Θα πρέπει να πω από την αρχή ότι δεν έχω καμιά σοφή απάντηση, ούτε «το έχω ψάξει λίγο», όπως λέει μια κουβέντα που είναι πολύ της μοδός τελευταία. Διατελώ παρατηρητής, ωτακουστής και ενίοτε συμμέτοχος στις ζωές των άλλων – μετά επιστρέφω στη δική μου. Συχνά-πυκνά πέφτω πάνω σε συζητήσεις που αφορούν τις σχέσεις ανδρών και γυναικών της γενιάς μου. Άλλοτε μέσα σε αυτοκίνητα, καθώς επιστρέφω με κάποιες φίλες ξημερώματα από ακόμα μία νυχτερινή έξοδο, κι άλλοτε πάνω από σφηνοπότηρα και ζιβανίες, έχοντας απέναντί μου τους παλιούς μου φίλους, με κατεβασμένες τις άμυνές μας, οι βασικές αγωνίες και διερωτήσεις ξεπηδούν από παντού.

Οι γυναίκες συχνά απορούν γιατί δεν τις προσεγγίζουν οι άντρες και διαγιγνώσκουν μια αβυσσαλέα έλλειψη αυτοπεποίθησης στο αντίπαλο στρατόπεδο. Την ίδια ώρα, οι άντρες παραπονιούνται επειδή τρακάρουν συχνά στον μέσο όρο: σιδερωμένο μαλλί, μικροξεσπάσματα υστερίας, διαρκείς απαιτήσεις που τους κρατούν στην τσίτα και οδηγούν ταχέως στο ξενέρωμα. Σε αυτές τις αδρές γραμμές περιγράφεται ένας διαφυλικός κοινωνικός εμφύλιος πόλεμος, όπου οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε πιο άνετα στην παρέα των ομόφυλών μας, παρά στη δοκιμασία του εαυτού και την αποκάλυψη στον άλλο. Θα ήθελα να είχα το ταλέντο του σκηνοθέτη για να κάνω μια ταινία με τις ατάκες που καταγράφω να παίζουν παράλληλα και θα διάλεγα έναν πομπώδη, βγαλμένο από τα 70s τίτλο, για παράδειγμα: «Ξεστρατισμένα νιάτα».

Η ειρωνεία κτυπάει κόκκινο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι ομνύουν στη διαφάνεια και την ειλικρίνεια και σε καιρούς που το διαδίκτυο έρχεται να μας θυμίσει ότι, με τη συναίνεσή μας ή χωρίς αυτή, είμαστε όλοι γνωστοί, διαπερατοί, χωρίς μυστικά και ιδιωτικό χώρο. Δεν γνωρίζω καν το όνομα του αριθμού που μπορεί να περιγράψει τον όγκο των δεδομένων που κυκλοφορούν εκεί έξω για τον καθένα μας: φωτογραφίες, σκέψεις, λόγια, έργα και ημέρες μιας ψηφιακής ζωής διακινούνται από server σε server έτοιμα να τα ανασύρει το σαρκοβόρο μάτι του κάθε ηδονοβλεψία από τον πολτό της techno σαβούρας, που κυκλοφορεί στον πλανήτη μας.

Η αντίστροφη όψη του θαυμαστού καινούργιου κόσμου είναι η εκμαυλιστική γοητεία του ναρκισσισμού που σου υπόσχεται. Μπορείς να φτιάξεις τη διαδικτυακή σου εικόνα, να επιλέξεις τις φωτογραφίες, να είσαι ένας ακτιβιστής φλώρος των like και των retweet, να διαλέξεις την ψηφιακή σου περσόνα και να ζήσεις ως avatar στο διηνεκές. Όμως στη σούμα των πραγμάτων, εγώ δεν βλέπω άθροισμα, τουναντίον περισσεύει η πόζα και το ύφος, το στημένο και το δήθεν, που ροκανίζονται σαν παλιό χαρτί από τα τρωκτικά της ανωνυμίας. Κι ακόμη: ένα sms σου επιτρέπει την ψευδαίσθηση ότι τα λόγια στο μήνυμα που εστάλη ειπώθηκαν πίσω από μια κουρτίνα, από κάποιον άλλον. Νιώθεις ότι, εντάξει ρε παιδί μου, δεν ειπώθηκε στο κατά πρόσωπο κι έτσι δεν μετράει.

Αυτό νιώθω αυτές τις μέρες – ότι όλα είναι στο περίπου, πως αιωρούνται αμφίθυμα, ότι είμαστε όλοι για μισοτελειωμένες δουλειές και αφόρητους δισταγμούς. Ίσως, πάλι, να περνώ πολύ καιρό στον εικονικό κόσμο που περιέγραψα μόλις πιο πάνω και θα πρέπει να πυκνώσω ξανά τις νυχτερινές περιπολίες μου στον πραγματικό κόσμο.

Ο Νικόλας Κυριάκου νιώθει πως μιαρές ασήμαντες λεπτομέρειες καθορίζουν σιγά σιγά τη ζωή του.

Ο Τσαγκαρουσιάνος τα λέει καλύτερα: http://www.lifo.gr/mag/columns/1897

Ήταν απόγευμα Σαββάτου. Ένιωθα βαρύς και μελαγχολικός. Η Λευκωσία ήταν άδεια.

Οδός Ληδήνης με προοπτική το ξενοδοχείο ύπνου "Απόστολος Αντρέας" (το παλιό χάνι Λυμπουρίδη;). Τα βράδια δύο απ' τα δωμάτια έχουν ένα θαμπό, κόκκινο φως. Αναρωτιέμαι ποιοί να είναι οι άνθρωποι που αναζητούν τη γαλήνη του ύπνου εδώ.

Είχα προλάβει να κάνω μια βόλτα πιο ψηλά, κατευθυνόμενος προς το αυτοκίνητο. Ένα κομμάτι των εμπορικών καταστημάτων εφάπτεται της πράσινης γραμμής. Κάποια χάσκουν ανοικτά. Λειτουργώντας ή αφημένα στην παρακμή;

Αδιέξοδο κι ερημιά. Ζήτω το κυπριακό πρόβλημα που εξέθρεψε γενιές και γενιές υστερικών. Η εκκωφαντική ησυχία θα είναι η εκδίκησή μας.

Στο παράλληλο στενό, ο γάτος αναπαύεται μέσα σε ό,τι απέμεινε. Δεν καταδέχθηκε να ποζάρει καν (και καλά έκανε). Ακόμα, και όταν του είπα ότι είναι ασορτί με το κάθισμα - μάλλον δεν το βρήκε αστείο.

Ένα κομμάτι της παλιάς Λευκωσίας παραδίδεται στους Κύπριους χίπστερ (ναι, και τους τρεις που υπάρχουν). Η άλλη σαπίζει αργά. Το αστικό τοπίο μετατρέπεται σε ένα αχταρμά αντιφάσεων.  

 ΠΡΟΣΟΧΗ! Στα παλιά πελεκανιά αναμένεται το οριστικό τέλος από την αργή σήψη.

 Μπορεί στα βαρέλια να λέει "No borders", αλλά αυτό που δεν αφήνει κανέναν μας ασυγκίνητο είναι το δωρεάν παρκινγκ.

 Ένας, δύο, τρεις, πολλοί Μακάριοι!



Γύρισα σπίτι, την ώρα που ήλιος έπεφτε.








 

 Η λήψη ήταν ιδανική. Κι ο μόνος λόγος ήταν ότι έπεφτε η σκιά στην εκτός των τειχών Λευκωσία, που οι πολυκατοικίες της την κάνουν να μοιάζει με μεσανατολική πόλη. (Α, ναι, εμείς τι είμαστε;)



We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars (ή κάπως έτσι, τελοσπάντων).


Κι ύστερα, έβαλα να ακούσω το πιάνο αυτό.

Η στάχτη

Μιαρές ασήμαντες λεπτομέρειες που καθορίζουν σιγά σιγά τη ζωή σου.

Ποια ζωή σου;

Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές,
πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου.

Τι έμεινε;

Η στάχτη των περασμένων κάθεται στα έπιπλα,
θολώνει τα τσάμια, τους καθρέπτες
και πάνω τους γράφω καμιά φορά τα ονόματα εκείνων που έφυγαν.
Και άλλοτε στέκομαι στο παράθυρο και κοιτάζω τους περαστικούς, να πηγαίνουν στην λήθη.

Οι γυναίκες κλαίνε θυμούμενες τα ψιθυρισμένα λόγια από παλιά ειδύλλια
Όλο ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε έναν δρόμο.

Για να πάμε που;

Λοιπόν, πού ζήσαμε;

Ούτε εδώ, ούτε εκεί.

Φτηνά ξενοδοχεία σε μακρινές συνοικίες
Με τα τραχωματικά λαμπιόνια, τους βρώμικους νιπτήρες
Όπου πάνω τους ακούμπησαν και έκλαψαν ανύποπτοι ακόμα
μελλοντικοί δολοφόνοι, οι αυτόχειρες.

Μια νύχτα του καλοκαιριού, παιδί ακόμα, βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο.
Και όπως κοίταξα τον ουρανό, Θεέ μου! Τι απεραντοσύνη; Πόσα άστρα! Με έπιασε πανικός.

Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω

Στο τέλος μιας Προεδρίας

-->

Λοιπόν, τα καταφέραμε. Ακόμα και αυτοί που είχαν τις μεγαλύτερες και περισσότερες αμφιβολίες για τη δυνατότητα να φέρουμε εις πέρας το εγχείρημα, οφείλουν να το παραδεχθούν. Το τέλος της πρώτης Κυπριακής Προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ μας δίνει τη δυνατότητα να πούμε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία άσκησε κατά αξιοπρεπή και αποτελεσματικό τρόπο τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητές της. Ενδεχομένως ο τόνος των δημόσιων δηλώσεων για το θέμα να εγείρει την υποψία ότι δίνουμε συγχαρητήρια στους εαυτούς μας, ωστόσο θα πρέπει να δούμε και όσα μας αναγνωρίζονται από τρίτους. Κι αυτά δεν είναι λίγα.

Η, πολλές φορές δικαίως λοιδορημένη, δημόσια υπηρεσία έφερε σε πέρας ένα έργο που είχε διοικητικές, συντονιστικές και ουσιαστικές πτυχές, τέτοιας φύσης που όμοιες τους δεν υπήρξαν στο παρελθόν. Έδειξε ότι έχει το ανθρώπινο δυναμικό να χειριστεί τα μεγάλα και τα σημαντικά και ότι μπορεί, ενώπιον ενός σημαντικού σκοπού, να κινητοποιήσει δυνάμεις και ενέργεια, που σε άλλες περιστάσεις και για διάφορους λόγους παραμένουν ανενεργές. Το φιλότιμο, ο πατριωτισμός των Κυπρίων, η γνήσια αφοσίωση στον συλλογικό στόχο, η κοινή ευθύνη απέναντι στις απαιτήσεις μέτρησαν και απέδωσαν. Πέρσι τέτοιο καιρό τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αυτονόητο ή φανερό σε όλους. Μάλλον επικρατούσε αγωνία και αναμονή απέναντι σε έναν άγνωστο στόχο.

Μετά τη θετική αποτίμηση, προκύπτει φυσιολογικά το ερώτημα της “κεφαλαιοποίησης” της εμπειρίας και της γνώσης που σωρεύτηκε. Αυτό μου φαίνεται προσωπικά ως ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν τώρα, για να μην αφεθεί η εκπληκτική προσπάθεια να σβήσει άδοξα.

Αν κάτι τέτοιο γίνει, τότε θα αθροιστεί και αυτή στις προηγούμενες χαμένες ευκαιρίες. Η ιστορία της οργάνωσης της Προεδρίας κουβάλησε για μήνες το στίγμα της ατυχούς εξέλιξης με την υπόθεση Μολέσκη, με την έλλειψη καθοδήγησης για καιρό μετά. Πολύτιμος χρόνος χάθηκε, αχρείαστα και αδικαιολόγητα. Χάθηκε μαζί και η ευκαιρία να αναστοχαστούμε για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, για την κατανομή καθηκόντων, για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας της, τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητάς της και τη βελτίωση της χρήσης του ανθρώπινου δυναμικού της. Μπροστά στις πιεστικές αναγκαιότητες του χρόνου, αυτό έμοιαζε, όπως θα ήταν αναμενόμενο, περιττή σκέψη και εμπόδιο στις προτεραιότητες. Ωστόσο τώρα έχουμε τη δυνατότητα να δράσουμε, έστω και υπό τη βαριά σκιά του μνημονίου. Η έγκαιρη ανάληψη πρωτοβουλίας εκ μέρους μας ενδεχομένως να αποσοβήσει επαχθέστερες αποφάσεις.