Όχι άλλο κάρβουνο, Γιώργο....

“Να μην ανεχθεί κανείς να πληρώσει το νέο χαράτσι στους σουλτάνους της αποτυχίας και της ανικανότητας. Και να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν με ψέματα. Hasta la Victoria siempre.” Για όσους δεν άκουσαν το εγερτήριον σάλπισμα της επαναστάσεως, αυτό ακούστηκε αρχές Δεκεμβρίου από το βουλευτή Γιώργο Περδίκη. Το κίνημα των Οικολόγων έβαλε στη φαρέτρα του την «πολιτική ανυπακοή», υιοθετώντας την ξύλινη γλώσσα και την άκαμπτη λογική του, επίσης καθηλωμένου εκλογικά, ΚΚΕ.

Πολιτική ανυπακοή, λοιπόν, στις φορολογικές πολιτικές του «ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέα Μέτρα», με διάνθιση της ρητορικής με «σουλτάνους» και «χαράτσια». Η προσφυγή σε ένα πολιτικό λόγο αυτού του είδους είναι εύκολη κι ανέξοδη, βεβαια. Μόνο που ο κ. Περδίκης δεν εξηγεί πως θα λειτουργήσει η άρνηση των πολιτών να πληρώσει το επιπλέον 5% του ΦΠΑ. Θα καταβάλλουν μειωμένο αντίτιμο στις συναλλαγές τους και θα αποχωρούν ανενόχλητοι από τα σουπερμάρκετ και τα φαρμακεία; Ίσως να είναι κι αυτή μια κάποια λύσις.

Όμως, οι πολίτες δεν έχουν το προνόμιο της βουλευτικής ασυλίας για να λένε και να πράττουν ό,τι θέλουν άνευ συνεπειών. Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι κάθε βουλευτής δίνει, συμφώνως προς το Άρθρο 69 του Συντάγματός μας, διαβεβαίωση πίστης και σεβασμού στο Σύνταγμα και τους συνάδοντες προς αυτό νόμους. Τελικά, τι ασπάζεται ο κ. Περδίκης; Πίστη και σεβασμό στους νόμους της κυπριακής πολιτείας, όπως μας διαβεβαίωσε άμα τη αναλήψη των καθηκόντων του ή την πολιτική ανυπακοή, όπως μας διαβεβαίωσε με την αρθρογραφία του;

Και για να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε: πολιτική ανυπακοή ήταν η άρνηση της Ρόζα Πάρκς το 1955 να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό στην Αλαμπάμα της ρατσιστικής καταπίεσης. Πολιτική ανυπακοή ήταν η πολιτική πορεία του Μαχάτμα Γκάντι. Πολιτική ανυπακοή είναι τα γραφτά του Νόαμ Τσόμσκι και του Thoreau.

Να είναι όλα αυτά αποτέλεσμα του βομβαρδισμού των  νεφών με βάριο και άλλα χημικά από τους Βρετανούς, ο οποίος καταδικάζει σε συνεχή ανομβρία το αλύγιστο κυπριακό νησί; Στην ακατάσχετη παραφιλολογία για το ζήτημα συνέτεινε ο Γ. Περδίκης με δημόσιες παρεμβάσεις του και τουλάχιστον μια ερώτηση στη Βουλή. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους δεν κατέγραψαν πτήσεις, δεν βρήκαν χημικές ουσίες, δεν απέδωσαν την ανομβρία στις δραστηριότητες αυτού του είδους. Καμία απόδειξη, καμιά ένδειξη. Όπως, επίσης, και κανένα mea culpa.

Ηθικόν δίδαγμα: η πολιτική ανυπακοή και η οικολογία είναι πολύ σοβαρή δουλειά για να την αφήσουμε στο Κίνημα...

Nicosistas

Οι Αθηναίοι το άρχισαν http://www.atenistas.gr/


Οι Θεσσαλονικείς το συνέχισαν http://thessalonistas.wordpress.com/


Εμείς; Χρειάζονται μόνο κουβάδες, γάντια, ξύστρες, καθαριστικά, σκούπες και καλή διάθεση.

Σχέδιο Γ

Εντάξει, το εμπεδώσαμε: δεν υπάρχει σχέδιο Β. Το κυβερνητικό στρατόπεδο επαναλαμβάνει το mantra σταθερά, χωρίς να χάνει τόνο, με τη βεβαιότητα ότι κάπου πάμε με την παρούσα διαδικασία. Μακάρι - και χάριν συζητήσεως, δεκτό. Αλλά σήμερα θέλω να σας πασπατέψω λίγο τον εγκέφαλο με κάτι άλλο. Κι αυτό είναι η επόμενη μέρα της αποτυχίας.

Βήμα πρώτο και απαραίτητο: ένα ολοκαίνουργιο σύνταγμα. Και μ΄αυτό ανοίγουμε όλα τα θέματα. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξανασκεφτούμε αν θα διατηρήσουμε το πολίτευμα της προεδρικής μισοδικτατορίας που έχουμε, ή θα επιλέξουμε ένα νέο, με εσωτερικές δικλείδες αλληλοελέγχου και σοβαρές θεσμικές ισορροπίες, μια σοβαρή κοινοβουλευτική δημοκρατία. Επίσης, είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τη χάρτα δικαιωμάτων που έχει μείνει ξεχασμένη στο 1960: δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, αναγνώριση των μειονοτήτων και των συνακόλουθων δικαιωμάτων τους, προστασία του περιβάλλοντος, συνταγματική προστασία των ανεξάρτητων αρχών. Κι ακόμη, σαρωτικές απαλλοτριώσεις γης και απόδοσής τους στους πρόσφυγες, με σκοπό να τελειώσει για πάντα το πάρτι με τις τ/κ περιουσίες, τους εκ μητρογονίας και τα άλλα συμπαρομαρτούντα του Κυπριακού. Με αναλογικότητα και με μέτρο την κατά το δυνατό δικαιότερη κατανομή των οικονομικών βαρών.  ό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ δέσμια του συντάγματο ρσυντακτικ

Είμαι βέβαιος ότι η εγχώρια ορθόδοξη διανόηση της νομικής έχει έτοιμη την απάντηση: συνθήκες του ‘60, διεθνής υπόσταση της Κύπρου, αυστηρό σύνταγμα ίσον δεν γίνεται. Στα νομικά είμαστε ξεφτέρια, δεν αντιλέγω. Ωστόσο, η πρώτη παραδοξότητα έγκειται  στο εξής: είμαστε ίσως το μοναδικό κράτος του οποίου οι νομικοί δεν σταματούν να υπενθυμίζουν ότι έχει ένα «δοτό» σύνταγμα, αλλά μόλις η συζήτηση πάει στο πως θα εκφραστεί η λαϊκή βούληση χωρίς διαμεσολαβήσεις, με μια συντακτική συνέλευση, όλοι ταμπουρώνονται πίσω από το απαραβίαστο του σημερινού συντάγματος. Κι έτσι φτάνουμε στο δεύτερο παράδοξο: η Κύπρος να είναι σήμερα δέσμια του συντάγματός της. Υπάρχει και λειτουργεί για να μπορεί να υπηρετεί ένα απαρχαιωμένο κανονιστικό κείμενο. Αλήθεια, πόσο μέλλον έχει κάτι τέτοιο; Πόσο βαθιά στον 21^ο αιώνα μπορούμε να βαδίσουμε, με ένα συνταγματικό κείμενο του 1960; Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε για πάντα όμηροι του συντάγματος, επειδή το Κυπριακό παραμένει άλυτο;

Το επιχείρημα μου είναι πολιτικό, δεν είναι νομικό. Αν με κάποιο τρόπο θα σπάσουμε όσα μας κρατάνε δέσμιους στο παρελθόν, τότε δεν μπορούμε παρά να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει μ’ αυτό, αλλά έχει τυλιχθεί θανάσιμα γύρω από το λαιμό μας.

Ο Νικόλας Κυριάκου είναι το enfant terrible του εγχώριου αποτυχημένου προοδευτισμού.

Στο φως

                                           "Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα,

παράγκα, παράγκα, πάραγκα του χειμώνα κι εσύ μιλάς σαν πτώμα"

Δ. Σαββόπουλος, Παράγκα

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να ζητήσω από τον υπεύθυνο ύλης να δημοσιεύσει μόνο τους στίχους του τραγουδιού. Αλλά μόνο μ΄αυτό, δεν θα μπορούσα να εξηγήσω τους λόγους που μου θύμισαν το τραγούδι του Νιόνιου. Προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ένα βροχερό μεσημέρι. Στον περιφερειακό προς την πόλη, οι διαφημιστικές πινακίδες είναι γεμάτες από λαϊκόποπ τραγουδιάρες, που εμφανίζονται στα μπουζοκομάγαζα της φιάλης των 120 ευρώ και του λουλουδοπόλεμου. Τα ίδια, δηλαδή, που γνώρισα δέκα χρόνια πριν και συνεχίζουν να αλώνουν την αισθητική της πόλης. 

Μπαίνοντας στην πόλη, παρατηρώ τα «Ενοικιάζεται» και τα «Πωλείται» να χάσκουν πάνω σε τζαμαρίες καταστημάτων που στέγαζαν μικροεπιχειρήσεις. Όσο πρόλαβα να οσμιστώ τον κόσμο αυτές τις πρώτες μέρες έπιασα μια κατήφεια, ένα μούδιασμα. Για πρώτη φορά, ο συμπαθής επαρχιωτισμός, μου αποκαλύπτεται αφόρητος, παρακμιακός. Οι άνθρωποι που γνώρισα εδώ στα χρόνια των σπουδών μου, μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε μια τεράστια φούσκα του χρόνου. Τίποτα δεν αλλάζει, οι προοπτικές μιας γενιάς έχουν ριχθεί στον γκρεμό που άφησαν οι προηγούμενες δεκαετίες. Δικηγόροι, γιατροί, αρχιτέκτονες μου λένε για μισθούς 600 και 700 ευρώ, για εξοντωτικά ωράρια, για κλειστούς ορίζοντες. Υπάρχει, άραγε, τέλος σ’ αυτό;

Η τηλεόραση αποχαυνώνει τον κόσμο, ειδικά τη νέα γενιά. Η χώρα βουλιάζει σε μια εικονική πραγματικότητα ανάλογη με αυτήν της Ιταλίας: αποθέωση της εικόνας, ασταμάτητα σόου και εκπομπές κουτσομπολιού, ανάδειξη της γυναίκας ως αντικειμένου, οι μεγάλες στιγμές του τηλεtrash είναι εδώ για να μείνουν για πάντα. Η Ελλάδα έχει ξεχάσει να μιλά, έχει ξεχάσει να παράγει, να στοχάζεται. Το πιο λαμπρό κομμάτι των ανθρώπων της παίρνει το δρόμο για το εξωτερικό. Οι γκασταρμπάιτερ του νέου αιώνα είναι τα καλά μυαλά και οι νέοι επιστήμονες, τα πρώτα υλικά του νέου κόσμου από τα οποία θα φτιαχνόταν η άλλη Ελλάδα. Τώρα, όλα μπαίνουν σε μια αναβολή διαρκείας, ένα τέλος αορίστου χρόνου. Δεν έχω λόγια να προσφέρω στους συνομιλητές μου, η ιδέα και μόνο να μπω στη θέση τους μου δημιουργεί ασφυξία.  Είναι ενα πράγμα να το διαβάζεις στην εφημερίδα, είναι διαφορετικό να το βλέπεις χύδην μπροστά σου.

Απο δω και πέρα; Η Ελλάδα πέρασε από χίλια κύματα τον 20^ο αιώνα: βαλκανικοί, μικρασιατική, παγκόσμιοι, κραχ, εμφύλιος, δικτατορία, Κυπριακό. Πέρασε όμως και στιγμές μεγαλοσύνης: διπλασιασμός της έκτασης της, δύο Νόμπελ, η γενιά του 1-1-4, Πολυτεχνείο, Αντίσταση, η γενιά του ’30. Άντεξε, επιβίωσε, τύλιξε ρίζα πάνω στην ξερολιθιά. Να είναι άραγε γραμμένα όλα αυτά σε ένα ιδιότυπο DNA των ανθρώπων της; Με κάτι τέτοιες σκέψεις ξεγελιέμαι προσώρας. Ελπίζω στο τέλος αυτής της σκοτεινής διαδρομής να πεθάνει η ελληνική λαμογιά, ο κουτσαβακισμός και ο νεποτισμός που έθαψε ζωντανή μια ολόκληρη χώρα και από εκεί να ξαναβγει στο φως αυτός ο όμορφος τόπος...

 bτο φως﷽﷽﷽ει στο φως αυτλοκαι απο εκε

Ο Νικόλας Κυριάκου χαμογελά με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.

περιοδικό ΡΕΥΜΑ - τεύχος 8 και τελευταίο

Το περιοδικό ΡΕΥΜΑ ετοίμασε το 8ο τεύχος του. Αυτό είναι το τελευταίο τεύχος μας. Τους λόγους μπορείτε να τους διαβάσετε στο περιοδικό που θα κυκλοφορήσει εντός της εβδομάδας σε κεντρικά περίπτερα. Σκέφτομαι μόνο αυτό: "All of old. Nothing else ever. Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better." Samuel Beckett

Από περιεχόμενα, πιστεύω ότι έχουμε πολλά και ενδιαφέροντα: κυπριακή προεδρία στην Ε.Ε. το 2012, η γνωμοδότηση του δικαστηρίου της Χάγης για το Κόσοβο, τα αστικά κέντρα των πόλεων και οι όψεις τους, εσπερινό σχολείο και άλλα.

Το κείμενο του τελευταίου "Λόγου Χάριν"  ακολουθεί. Θέλω μόνο να πω "ευχαριστώ" σε όσους  μας αγάπησαν, "συγγνώμη" σε όσους πίκρανα - και σε όσους νομίζουν ότι τελείωσαμε: "εις το επανιδείν". 

Πάντα κάτι μένει για να πεις...

Να χαιρετήσω; Να αποχαιρετήσω; Δεν ξέρω αν πρέπει, δεν ξέρω αν μπορώ. Το σίγουρο είναι ότι δεν νιώθω να βρίσκομαι σε τέτοια διάθεση. Κι αυτό γιατί τα τεύχη και οι εκδηλώσεις του περιοδικού στάθηκαν αφορμή για τόσα συναπαντήματα, για έναν έρωτα, για συζητήσεις και αναζητήσεις με παλιούς φίλους και νέους γνωστούς για την Κύπρο, για το αύριο, για τους ορίζοντες, την ομορφιά και το θυμό. “Δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι” – το συναίσθημα με πετύχαινε πάντα σαν σφαίρα που ταξίδευε χρόνια μέσα στον καιρό, προορισμένη για την έσω πλευρά της ευαισθησίας. Κοιτάξτε πίσω: πόσα μάθαμε. Κοιτάξτε μπροστά: σε όσα μπορούμε να φτιάξουμε. Μακριά από μας οι ηρωϊκές έξοδοι, οι ελιτίστικες φανφαρολογίες. Εδώ είμαστε, έντυποι, γραμμένοι στην πεπερασμένη αιωνιότητα των εκατό μας σελίδων. Ακίνητοι και έτοιμοι. Τα "πως" και τα "γιατί" τα ψάξαμε μεταξύ μας, με συγκλίσεις και διαφωνίες, ίσως και με μια πικρή επιγεύση να μένει στο τέλος – όπως για κάθετι ανολοκλήρωτο, για κάτι που μοιάζει να μένει στη μέση. Θελήσαμε πολλά; Ονειρευτήκαμε ουρανούς που έκαψαν τα ερασιτεχνικά φτερά μας; Αυτά και άλλα μαζί.  Ο σπόρος έπεσε. Ίσως να μην βρήκαμε το γόνιμο έδαφος που περιμέναμε. Μπορεί κι εμείς να πορευτήκαμε με ασύγγνωστη αφέλεια σε ένα κόσμο που ψάχνει αντίτιμα, υστεροβουλίες και ιδιοτέλειες πίσω από κάθε κίνηση. Δηλώνουμε αθώοι! Αν θα τα βάζαμε σε μια πρόταση, τότε απλά θα λέγαμε: "Δεν είμαστε όλοι ίδιοι". Δικά μας τα σημάδια κι οι ουλές, τα τραγούδια κι οι χαρές και δεν τα πουλάμε σε κανένα. Μόνο τα χαρίζουμε στους ανθρώπους που περπάτησαν χαρούμενα μαζί μας. Το προσπαθήσαμε – δώστε μας αγάπη, συγχώρεση, έπαινο και κριτική. Σε όποια δόση θέλετε. Να συντροφεύουν τα βράδια τις δικές μας σκέψεις. Για όσα έγιναν, για τον τρόπο που παρουσιάστηκαν, για τις υπερημερίες και το λειψό μας, για την πολιτική ορθότητα και την ατολμία μας, για όσα δεν προλάβαμε. Αναλογιστείτε το, πόσες φορές δεν σκεφτήκατε κι εσείς: Πάντα κάτι μένει για να πεις…   

Πίσω ολοταχώς!

“Θα πρέπει τα μέλη να επανέλθουν στις

μεθόδους που χρησιμοποιούσαν

οι βετεράνοι και οι προηγούμενες γενιές.”

Δ. Χριστόφιας

Όσο περνάει ο καιρός το ΑΚΕΛ μοιάζει περισσότερο με παραθρησκευτική σέκτα παρά με πολιτικό κόμμα. Κλειστές πόρτες, απόλυτος έλεγχος στα μέλη, πατερναλισμοί από το ιερατείο, περιχαράκωση σε μια ιδεολογική ορθοδοξία, απαίτηση να συμπορεύονται όλοι μαζί του, εχθροί παντού εκεί έξω. Αυτά σκεφτόμουν, καθώς διάβαζα στον Τύπο για τα όσα συνέβαιναν στο  συνέδριο του ΑΚΕΛ. Το φλάσμπακ απ’ τις παλιές καλές μέρες ήταν μια αποστροφή από την ομιλία του Γιαννάκη Κολοκασίδη: “Το ΑΚΕΛ γεννήθηκε μέσα από το στεναγμό και την οργή του μεροκαματιάρη και έκαμε τα πρώτα αγωνιστικά του βήματα σε καιρούς χαλεπούς που όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά της αποικιοκρατίας”.  Ιδέα: κάθε συνέδριο να είναι ανοικτό σε φοιτητές πολιτικών επιστημών για να μπορούν να ακούν live την μπετόν ρητορική σοβιετικού τύπου. Σαν επίσκεψη σε μουσείο πολιτικής παλαιοντολογίας.

Αλλά εχτός από το σοσιαλισμό, υπάρχει και η στυγνή πραγματικότητα, η ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων που σκοπό έχει το ξεπάστρεμα των κοινωνικών καταχτήσεων μας. Αν και δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας λακές της αστικής τάξης και γνωστός πράχτορας καπιταλιστικών συμφερόντων, γραφιάς στη φυλλάδα-φερέφωνο του ιμπεριαλισμού που δεν πρέπει να αγοράζουν τα μέλη σας, καταδεχτείτε τη γνώμη μου. Έστω κι αν θα είμαι από τους πρώτους στις μαύρες λίστες της Επαγρύπνησης για να σταλώ στο αρχιπέλαγος των γκούλαγκ, αν ποτέ εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου.

Είναι πραγματικά κρίμα που ένα κόμμα που (θέλει να) ενστερνίζεται υψηλά ιδανικά και ωραίες ιδέες, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό, τη δικαιοσύνη και την ισότητα, να εξαντλείται στην επαναστατική γυμναστική των συνεδρίων, βάζοντας στα δύσκολα άλλους, π.χ. την ΚΙΣΑ, να κάνει το λαγό. Έτι χειρότερον, αποτελεί σήμερα το πιο αντιδραστικό, συντηρητικό και οπισθοδρομικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Σε αυτή την κατηγορία το ΑΚΕΛ δεν είναι μόνο. Μαζί είναι και οι ακραίες πολιτικές εταίρες του, όπως και οι μουτζαχετίν τραγοπαπάδες. Το πρόστυχο αυτό τρίο συνθέτει σήμερα το βούρκο της οικονομικής και κοινωνικής ελίτ μέσα στον οποίο τσαλαβουτάμε, θέλοντας και μη, όλοι μας. Το μήνυμα από το ΑΚΕΛ είναι σαφές: όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Η συστηματική γκρίνια για την έλλειψη ενότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συγκεκαλυμμένη απαίτηση για πειθαρχία και παύση κάθε κριτικής. Η συζήτηση αποπροσανατολίζεται έτσι δις: από τη μια, οι απορριπτικοί πυροβολούν κατά βούληση ενάντια σε κάθε προοπτική λύσης και από την άλλη το Κόμμα φροντίζει να  περιχαρακώνεται στους τακτικισμούς του - κι όποιος δεν ακολουθεί, ας ετοιμάζεται για την πολιτική απομόνωση της Τασκέντης. Ενσυνείδητα  ή μη, αναλαμβάνει το ρόλο του νεκροθάφτη της λύσης, αφού πρώτα της είχε δώσει τη χαριστική βολή το 2004. Αναρωτιέμαι, με ποιους θα πορευτούν στο νέο δημοψήφισμα…

Σοβαρός λόγος ανησυχίας δεν υπάρχει, σύντροφοι: η στάνη της οικογενειοκρατικής διαμόρφωσης εκλογικών προτιμήσεων εγγυάται ψηλό αριθμό παραγωγής ψηφοφόρων για τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό με φέρνει στην κατακλείδα. Δυόμιση χρόνια πριν, είχαμε την αγωνία αν ο τόπος μας θα ξέφευγε από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του απορριπτισμού. Ο Τάσσος έφυγε, αλλά εσείς αποδεικνύεστε ικανότεροι κληρονόμοι τοις κείνου ρήμασι. Τουλάχιστον, τότε ξέραμε με ποιον είχαμε να κάνουμε. Φοβάμαι ότι σε δυόμιση χρόνια από σήμερα θα πρέπει να κάνω πάλι μια επιλογή ανάγκης και όχι θετικής προτίμησης. Πάντως, οι μέρες του ανεφάρμοστου σοσιαλισμού είναι μετρημένες…

Ο Νικόλας Κυριάκου είναι πιο γρήγορος και από τη σκιά του, πιο ταχύς και από τη σκέψη του.

Μικροί ήρωες της τηλεοπτικής δημοκρατίας μας

“Η TV έχει κάτι μαγικό.

 Από μηδενικό σε κάνει νούμερο.”

Σύνθημα σε τοίχο

Τα καινούργια φυντάνια της τηλεοπτικής δημοκρατίας μας ετοιμάζονται για τη μεγαλειώδη έφοδο τους στη δημόσια ζωή. Νέοι, άφθαρτοι και ατσαλάκωτοι, καλούνται συχνά-πυκνά σε εκπομπές για να καταθέσουν τις απόψεις τους πάνω σε κοινωνικoπολιτικά ζητήματα. Ο παμμέγιστος Κλιντ Ιστγουντ είχε πιάσει το νόημα του εκφυλισμού της ελευθερίας του λόγου, όταν κάποτε είχε πει: “Η άποψη είναι σαν την κωλοτρυπίδα. Ο καθένας έχει από μια”. Καλούνται, λοιπόν, για να φωτίσουν με τις πολιτικά ορθές γνώμες και την αφόρητη γενικολογία τους τα απογεύματά μας. 

“Διαφωνείς μαζί τους;”, θα αναρωτηθεί ο καχύποπτος αναγνώστης. Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν μπορώ. Όσα ακούω είναι τόσο στρογγυλεμένα, που δεν μπορώ να βρω ειδοποιό διαφορά για να σταθω πάνω σε αυτή. Με τη μαγική ικανότητα να μιλούν για ώρες χωρίς να λένε τίποτα, τα κολλεγιόπαιδα μας δίνουν τόνο για το τι σκέφτεται ο μέσος ηλίθιος συμπολίτης μας, κρατώντας το ίσο στην κοινωνική κενότητα. Σύντομα θα τους βλέπουμε (ξανά) σε πινακίδες ανακοινώσεων, σε στάσεις λεωφορείων, στους υπεραστικούς δρόμους και τις μέσα σελίδες των lifestyle περιοδικών να μας κοιτάνε αγερωχα, περήφανα και (άρα) ελληνικά εν είδει μικρών “μεγάλων αδελφών”.

Γνήσια τέκνα της Εκκλησίας, τα παιδιά της επελαύνουσας χριστιανοδημοκρατίας, προετοιμάζουν τη νέα άνευρη πλευρά μας, όπου όλοι χαρούμενοι και αγνοί θα σφυρηλατούμε ενότητες και σύμπνοιες, θα θέτουμε το Κυπριακό στη σωστή του βάση στους ξένους και θα φροντίζουμε τους καταφρονεμένους και πένητες της χώρας μας, ζητώντας με περισσή σοβαροφάνεια και σεμνότυφη λύπη την παρέμβαση της Πολιτείας. Μετά θα γυρνάμε στα τέλεια σπίτια μας, στις ήσυχες οικεγένειες μας, στα αυστηρά τηρούμενα ωράρια εργασίας μας και θα πεθαίνουμε ομαδικά από βαρεμάρα. 

Ελέω θεού, ή εν τη απουσία αυτού, αρχιεπισκοπής, μπαϊρακτάρηδες του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ θα λάβουν σύντομα το μερτικό της εξουσίας που τους τάχθηκε. Βλέπετε, το σύστημα αναπαράγεται και αναδιπλασιάζεται προετοιμάζοντας μας μέσω των πρόθυμων ΜΜΕ για το τι θα αποφασίσουμε μπροστά στις κάλπες. Σημάδι κι αυτό των παρακμιακών μας καιρών και του τηλεοπτικου εκφυλισμού της κριτικής μας ικανότητας; Αναντίλεκτα, ναι. Οι συστηματικοί γκρινιάρηδες, όπως ο υπογράφων, αντιμετωπίζουν συχνά το ερώτημα: Προτάσεις και ιδέες για παραπέρα, για κάτι διαφορετικό; Δεν έχω νέα ευχάριστα να πω, πέρα από αυτές που ήταν πάντα: κλείνουμε την TV, διαβαζουμε πολύ, μιλάμε με σοβαρότητα και χιούμορ όσο πιο συχνά μπορούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ξεμπροστιάζουμε τον κάθε θεομπαίχτη. Για αρχή, μια χαρά το βρίσκω. Μέχρι το Μαϊο, οψόμεθα…

Ο Νικόλας Κυριάκου καταφέρνει να ξυπνάει θυμωμένος κάθε μέρα.

Καλό απόγευμα...

Μικρή προσωπική μυθολογία

Ήταν Παρασκευή βράδυ. Ήταν Νοέμβριος και γύριζα σπίτι με το ποδήλατό μου. Έπαιζα με τα συννεφάκια που έβγαζαν οι ανάσες μου. Οι ποδηλατόδρομοι της Φλωρεντίας ήταν στρωμένοι με ένα παχύ στρώμα από πεσμένα φύλλα που φωτίζονταν από το υποκίτρινο φως του δρόμου. Πάνω τους άφηνα το βάρος της κούρασης που είχα μαζέψει όλη τη βδομάδα. Ήταν ησυχία και το πέρασμά μου άφηνε ένα ανεπαίσθητο ήχο από το απαλό σύρσιμο. Οι σκέψεις μου μ’ ακολουθούσαν αγκομαχώντας κι η νύχτα ήταν γλυκιά, έκανα πετάλι σε ένα αργό ρυθμικό τέμπο. Ήταν η βεβαιότητα ότι θα μπορούσα να γυρίσω τον κόσμο με αυτό τον τρόπο. Ανάλαφρος και ήρεμος, ένιωθα ότι η ύπαρξή μου είχε το προνόμιο να αψηφά το νόμο της βαρύτητας, τις αρχές της μηχανικής, τα αξιώματα των ανθρώπων. Στον ουρανό είχε κρεμαστεί ένα μισό φεγγάρι, μακρινό, χωρίς υποσχέσεις. Ήταν η προοπτική του χρόνου του σαββατοκύριακου που μου έταζε βάθος, ανάπαυση, γαλήνη. Διασταυρώθηκα με έναν πιτσιρικά. Ανέμελος, χαρούμενος, ανυποψίαστος για τα χρόνια που θα ‘ρθουν. Σκέφτηκα πως η αφέλεια και η έλλειψη εμπειρίας είναι μια ευλογία, μα εγώ είχα ήδη φάει λαίμαργα τον καρπό της γνώσης. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να γνωρίζεις τελικά. Οι εμμονές μου με είχαν απελευθερώσει προσωρινά. Σαν έγκλειστος που δικαιούται προαυλισμό μιας ώρας την εβδομάδα, έπαιρνα στους πνεύμονες μου όλο τον αέρα που μπορούσα. Θέλησα εκείνη την ώρα λίγο κρασί, ένα κορμί κι ένα ζεστό κρεβάτι. Γίνονται θαύματα τη σήμερον ημέρα, Κύριε; Απόψε είναι μια καλή ευκαιρία να απαντήσεις στην αγωνία μου, αλλιώς πάψε, αρκετά με τυράνισε η απουσία Σου. Στην τυφλότητα όλων μας, δεν βρίσκω καμιά απάντηση, μόνο συνεχίζω τα ριπλέϋ της καθημερινότητας, με διαλείμματα για φαγητό, για μια μπύρα, για μια εσωτερική ενατένιση. Αναζητώντας δεν βρίσκω τίποτα μελλοντικό, μόνο σημειώσεις παλιές στις τσέπες μου, με σκόρπιες σκέψεις που είχα ξεχάσει, παλιές αναρτήσεις στο διαδίκτυο και κάτι κοπέλες που κράτησαν για πάντα τα γράμματα μου. Σε μικρά πράσινα βιβλιαράκια, σε φύλλα Α4 και άδειες πίσω πλευρές από φοιτητικές μπροσούρες ζουν οι έρωτες μου, παλιοί θεοί μιας μικρής προσωπικής μυθολογίας που συνεχίζουν να αφηγούνται το θαύμα. Μα δεν ξέρω πως να το εξηγήσω διαφορετικά, γιατί το «με άλλα λόγια» δεν υπήρξε ποτέ, μόνο αυτά είχα τα ρητορικά χαλίκια, γραμμένα με ένα δυσνόητο γραφικό χαρακτήρα, αλλά ευτυχώς εσύ μαντευες ή έβρισκες πάντα αυτό που ήθελα να πω. Ξέρω. Θα σκέφτεστε: τι έχει πάθει ο νεαρός, εκτός θέματος το κείμενο του, σελίδα 14 των πολιτικών. Ωστόσο, συγχωρέστε με, μόνο για τούτη τη φορά – έχω καλούς λόγους, κατ’ ακρίβειαν τρεις. Πέρα από τη σοβαρή ανάλυση που διαβάσατε πριν, που θα διαβάσετε μετά, υπάρχουν κι άλλα σημαντικά ζητήματα στον κόσμο αυτό, όπως το πρωϊνό θρόϊσμα στις λεύκες, το μελαγχολικό βλέμμα μιας κοπέλας στο λεωφορείο ή το αδιέξοδο ενός φίλου. Κι επίσης, φύλλα χιλιάδες στον ποδηλατόδρομο, φως λοξό πάνω στα σχήματά μας, ήταν Παρασκευή βράδυ κι ήταν Νοέμβριος και γύριζα σπίτι με το ποδήλατο μου...

Ο Νικόλας Κυριάκου έχει μια καρδιά, κόκκινο χαρταετό.

Για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας

“You can’t be neutral on a moving train”

Howard Zinn

Η ατμόσφαιρα έχει αρχίσει να βαραίνει στην Ευρώπη ξανά. Η ακροδεξιά έχει εγκατασταθεί για τα καλά σε ορισμένες χώρες. Στην Ολλανδία, την Αυστρία και τη Σουηδία έχει πετύχει εκλογικά ποσοστά που της επιτρέπουν να είναι ρυθμιστής του συστήματος, να επιβάλλει προτάσεις πολιτικής και όρους για να στηρίξει συντηρητικές κυβερνήσεις. Στην καθημερινότητα, ο ρατσισμός καλά κρατεί. Το βλέπεις στα γκέτο που δημιουργούνται στους αστικούς ιστούς, στην αγορά που διασπάται στα καταστηματα των ντόπιων και των ξένων, στα καχύποπτα βλέμματα των ανθρώπων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα στην Αθήνα, μια δράκα νταήδες και φωνακλάδες κατατρομοκρατεί τους μετανάστες.

Η ακροδεξιά έχει καταφέρει να εντοπίσει το κοινό της και να παίξει με τα αντανακλαστικά του: ανασφάλεια, ανεργία, εθνική καθαρότητα, οι παλιές καλές μέρες. Η εγκληματικότητα αποδίδεται στη δράση των ξένων. Οι ξένοι ευθύνονται για τις δουλειές που χάνονται. Αυτοί χαλούν τις γειτονιές μας με τις φωνές, την παρουσία τους, τη διαφορετική τους αντίληψη και ύπαρξη. Νιώθω ότι η Κύπρος μπαίνει για τα καλά σε μια σκοτεινή εποχή – και θα πάρει καιρό για να βγει από αυτήν. Να καμωθούμε πως δεν συμβαίνει τίποτα; Να παίξουμε ξανά το χαρτοπόλεμο δηλώσεων; Ο κόσμος σιγοβράζει: στις δουλειές, στις καφετέρειες, στα σπίτια ακούς συχνά, σχεδόν αποκλειστικά ξενοφοβικά σχόλια, για μαύρους, για βρωμιάρηδες, για τα χίλια κακά που έφεραν. Η ντόπια ακροδεξιά βρίσκει πρόθυμο ακροατήριο. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, κατάφερε να βγει από το περιθώριο της γραφικότητας και να εισχωρήσει παντού: στους οπαδούς των ομάδων, στα πολιτικά κόμματα, στα σχολεία. Διεκδικεί παρουσία και δημοσιότητα κάτω από το πέπλο της δημοκρατίας και του πλουραλισμού.

Αν δεν κτυπηθεί τώρα, θα συνεχίσει να δρατζιάζει, απλώνοντας τη δυσώδη παρουσία της στη δημόσια σφαίρα, νομιμοποιώντας τις αξιώσεις της. Είναι η αξίωση της να ακούγεται είναι θεμιτή και άξιας προστασίας; Επί της αρχής, ναι.  Αλλά με ένα όριο που είναι σαφές και καθορισμένο. Ας μην χαθούμε σε μαιάνδρους σχετικότητας: η προτροπή προς άσκηση και η πραγματική άσκηση βίας με φυλετικά, εθνοτικά ή παρεμφερή ελατήρια ή η έκφραση μίσους μέσα από οποιαδήποτε μορφή λόγου απαγορεύονται μέσα από μια σειρά ευρωπαϊκών νομοθεσιών, διεθνών συμβάσεων και τον ποινικό μας κώδικα. Το νομικό πλαίσιο είναι εκεί και ο γενικός εισαγγελέας έχει ευθύνη να ενεργήσει χωρίς χρονοτριβή.

Για την παιδεία και τη δημόσια συζήτηση μπορούν να ειπωθούν πολλά και σίγουρα καλύτερα από άλλους. Είναι προφανές ότι η αδιαφορία μας και το υφιστάμενο εκπαιδευτικό σύστημα έχει παράξει τους σημερινούς ρατσιστές, ομοφοβικούς, ξενοφοβικούς μισάνθρωπους. Ωστόσο, τα όποια μέτρα και πολιτικές για να αλλάξουν αυτά, εγγράφονται στον ορίζοντα των μακροπρόθεσμων αλλαγών. Για την ώρα επείγει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ακροδεξιά πρέπει να ξεριζωθεί από τον τόπο μας: διαλύοντας τις οργανώσεις της, καταστέλλοντας ποινικά όσους προωθούν το μήνυμά της, ακυρώνοντας την «ενδοξοποίηση» της βίας και της φυλετικής ανωτερότητας που προωθεί στα ΜΜΕ και κυρίως στο διαδίκτυο.

Κάποιοι ενδεχομένως να συνοφρυώνονται από την πρόταση για δημιουργία συνθηκών ασφυξίας και διώξεων. Έχω απάντηση: η Ευρώπη έμεινε απαθής και προσπάθησε μέσω του κατευνασμού να καλοπιάσει το θηρίο πριν 70 χρόνια. Απέτυχε και γι’ αυτό αιματοκυλίστηκε. Σήμερα, η κάθε δημοκρατία έχει δικαίωμα και ιστορική υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της με κάθε νόμιμο μέσο. Όπως λέει και ο αμερικανός στοχαστής στην προμετωπίδα: «Δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος σε ένα τρένο που κινείται»...

Ο Νικόλας Κυριάκου δεν χωράει πουθενά.

Ημέρα (υποκρισίας) για τους αγνοουμένους

“τοις κεκοιμημένοις”

Η 29η Οκτωβρίου ανακηρύχθηκε ως ημέρα τιμής των αγνοουμένων. Αποτελεί αυτή η “τιμή” το υπ. αριθμ. 27495 μνημείο υποκρισίας της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι των αγνοουμένων και των συγγενών τους για μια σειρά λόγων.

Η αναγνώριση αυτή έρχεται με καθυστέρηση 36 ετών. Επιτέλους, η αναμονή παίρνει ένα τέλος. Να μην ξεχνάμε όμως ότι για χρόνια το ζήτημα έγινε παιχνίδι στα χέρια των πολιτικάντηδων: ο επακριβής αριθμός των αγνοουμένων, οι περίφημοι 1619, έγιναν ξαφνικά 1493, όταν η ε/κ πλευρά υπέβαλε τα δικά της στοιχεία στη ΔΕΑ. Η μικροπολιτική εκμετάλλευση δεν έλειψε. Καριέρες χτίστηκαν και χρήμα έρευσε κάτω από τη μαρκίζα των  αγνοουμένων.

Το 2007 ο ΟΗΕ υιοθέτησε τη διεθνή σύμβαση για την προστασία όλων των ατόμων από την εξαναγκαστική εξαφάνιση. Αν και η συμβαση δεν εχει αναδρομική ισχύ, η κύρωση της θα ήταν μια έργω αναγνώριση προς τους αγνοούμενους. Έκτοτε, η σύμβαση πελαγοδρομεί στους μαιάνδρους της γραφειοκρατίας του αρμόδιου για την προετοιμασία της κύρωσης της, Υπουργείου Δικαιοσύνης. Και για να μην μένουμε στις απρόσωπες αναφορές στο Υπουργείο, αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν οι από το 2007 και εντεύθεν πολιτικοί προϊστάμενοι του, κκ. Σοφοκλέους, Χρυσοστομίδης και Λουκά. “Χρυσοφορος σκασμός”, όπως θα έλεγε και το μεγάλο μπουμπούκι της Νομικής Υπηρεσίας…

Οι σατραπίσκοι των κομμάτων και της Βουλής καθεύδουν εδώ και χρόνια. Αυτό δεν εμπόδισε τις προάλλες τον Πρόεδρο, τα κόμματα και τον αρχιεπίσκοπο να πετάξουν τους τετριμμένους “δεκάρικους” τους για το “ανθρωπιστικό δράμα των ανγοουμένων”. Και για να μην μένουμε στις απρόσωπες αναφορές στους θεσμούς, αναρωτιέμαι αν νιώθουν καλά με τον εαυτό τους μετά από τέτοιες δηλώσεις διεκπεραιωτικού χαρακτήρα ο Δ. Χριστόφιας, ο Χ. Γεωργιάδης, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος.

Για όσους (θέλουν να) ξεχνούν, από την άλλη πλευρά της διχοτόμησης υπάρχουν περίπου 500 αγνοούμενοι. Τα άτομα αυτά και οι οικείοι τους αξίζουν ανάλογης αναγνώρισης. Την οποία η μεν Βουλή αγνόησε, το δε Ανώτατο Δικαστήριο έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του με την απόρριψη των προσφυγών 589-593/06, που αφορούσαν στις εξαφανίσεις Τουρκοκυπρίων στην Τόχνη το 1974. Η απόρριψη τους αποτελεί σήμερα το ισχυρότερο νομικό επιχείρημα μιας άλλης ομάδας τουρκοκυπρίων, που προσέφυγαν ενώπιον του ΕΔΑΔ, επικαλούμενοι την έλλειψη οποιασδήποτε ρεαλιστικής και πρακτικής θεραπείας στο δικαιοδοτικό μας σύστημα. Και για να μην μένουμε στις απρόσωπες αναφορές στο Δικαστήριο, αναρωτιέμαι πως θα υπερασπίζετο ο δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης τη νομική αιτιολόγηση της απόφασής του στις προαναφερθείσες προσφυγές.

Με αυτούς τους τρόπους, λοιπόν, η εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία έδειξαν…. εμπράκτως την αναγνώρισή τους στους αγνοούμενους και τους συγγενείς τους. Σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία, δια της “Ημέρας Αγνοουμένων” και με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, τα τσιέκκια, ξεμπερδεύει σεμνότυφα και υποκριτικά με την αξιοπρέπεια και τη συλλογική μας μνήμη. Αντί αυτών θα ήταν καλύτερα να γινόταν κάτι χειροπιαστό όπως, για παράδειγμα, να λογοδοτήσουν όσοι δεν προωθούν την κύρωση της σύμβασης του ΟΗΕ και να δημιουργηθεί μια επιτροπή αλήθειας για τους αγνοουμένους για να διακριβωθούν οι συνθήκες εξαφάνισής τους, καθώς και οι υπεύθυνοι για αυτές.

Δικαίως, συνεπώς, η παράφραση στον σημερινό τίτλο αφιερούται σε όσους συνέβαλαν στην ατιμωρησία, τις πολιτικές μανούβρες και τη διασφάλιση ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη δεν θα βρουν ποτέ το δρόμο για την πατρίδα μας. Ζήτω η “Ημέρα αγνοουμένων”!

Απόφαση κυπριακού δικαστηρίου εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας σε υπόθεση αγνοουμένου

Ppasias

Γράμμα σε ένα φίλο αριστερό (ΙΙ)

“Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά,
στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν
και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά
και το κόμμα με τραβάει απ' το μανίκι.”

Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη

Δ.Σαββόπουλος

Σύντροφε, σου γράφω αυτές τις γραμμές μιας και απόψε, περισσότερο από ποτέ, νιώθω νικημένος και ταπεινωμένος. Θυμάμαι. Καθόμασταν μαζί στα καφενεία και κουβεντιάζαμε για τα εκλογικά σενάρια των προεδρικών. Τραβήξαμε δρόμους αντίθετους, μα αναγνωρίζαμε ο ένας στον άλλο την αληθινή αγάπη για την πατρίδα, τη γνήσια αγωνία για το μέλλον και την προσδοκία για όσα θα έρθουν. Δεν πείστηκα από τη «Δίκαιη Λύση – Δίκαιη Κοινωνία», και για να σου πω την αλήθεια, με μισή καρδιά τράβηξα δεξιά στο δρόμο.

Σήμερα νιώθω να βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Στ’ αλήθεια θέλησα να δώσω όλα τα ελαφρυντικά, έκανα τα στραβά μάτια στις στραβοτιμονιές και στο όνομα μιας προοπτικής που παρέμενε πάντα ασύγγνωστη, στρογγύλευα τα λόγια μου, περιμένοντας τους ανοικτούς ορίζοντες μετά τις δύσκολες στροφές. Μα όχι, πια. Ύστερα από περισσότερο από δύο χρόνια, ας το πούμε καθαρά, χωρίς φανατισμό και πάθος: αποτύχατε. Δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μικροκομματικούς μανιερισμούς, με το μέλλον του τόπου και της γενιάς μου να παίρνουν ξανά και ξανά αναβολή. Ο κομματικός τομαρισμός είναι ο τίτλος του κεφαλαίου που μας διαβάζετε τα τελευταία χρόνια. Ο συντηρητισμός, η κρυψίνοια και οι συνθήκες ύφεσης – οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής – στις οποίες μας καταδικάσατε, πρώτα με την εκλογή Παπαδόπουλου και μετά με την απογοητευτική προεδρία Χριστόφια δεν έχουν τίποτα από όσα ευαγγελίζεστε. Τίποτα αριστερό, τίποτα προοδευτικό. Ατέρμονες συνομιλίες επίλυσης, επαρχιωτισμός στις εξωτερικές σχέσεις, ανικάνοτητα να πιάσετε παλμό στην ΕΕ – να συνεχίσω; Βαρέθηκα.

Το τελευταίο επεισόδιο με την περίφημη οδοντοστοιχία δείχνει έλλειψη κρίσης στην τοποθέτηση προσώπων σε θεσμούς και προδίδει την ευνοιοκρατία που επικράτησε για την αποκατάσταση όλων των συμπλεγματων «αντι-ακελισμού». Η συνέχιση της σχέσης πολιτικής μαστροπείας με την πόρνη του πολιτικού μας συστήματος δεν αφήνει καμιά ελπίδα για τους σοβαρούς ανθρώπους της γενιάς μου. Η πολιτική καταδικάζεται ισοβίως σε μια πράξη συναλλαγής και τακτικισμού - για να εξευμενιστούν ποιοι; Η πλέον αντιδραστική μερίδα του ΔΗΚΟ. «Μα αυτά τα έκαναν και οι άλλοι», αντιτείνετε συχνά. Αν βγήκατε για να είστε σαν τους άλλους: συγχαρητήρια, τα καταφέρατε.

Σήμερα, δεν ξέρω στ’ αλήθεια αν όλα όσα βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, άξιζαν την ενέργεια και την προσοχή μας. Νιώθω ότι με κάποιο τρόπο μας υποκλάπηκε η σοβαρότητα και η ευθύνη και πως το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι η διάθεση του Προέδρου και τα κέφια του κόμματος, να μην τον κακοκαρδίζουμε, να μην τους χαλάμε τα κέφια, το 2013, οι βουλευτικές. Καταφέρατε να μας κουράσετε και να κλείσετε κάθε δρόμο για τη φυγή προς τα εμπρός. Στα 31 μου, νιώθω εξαντλημένος και ηττημένος από το βαθύ κυπριακό κράτος και στ’ αλήθεια, απελπισμένος -  χωρίς επιλογές. Αν έχετε κάτι καλό, κάντε το σύντομα. Αλλιώς ετοιμαστείτε για την ετυμηγορία.

[Το πρώτο γράμμα εδώ]

Θαύμα, θαύμα!

 Δεν είναι θαύμα που αυτό το δύσμοιρο κράτος  (ο Θεός να το κάνει….) εξακολουθεί να υπάρχει; Όπως κι αν το πιάσει κανείς, μόνο για θαύμα πρόκειται, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο Πισσαρίδης έφαγε πόρτα δις για τη θέση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Ο άνθρωπος πήρε των ομματιών του - και ένα Νόμπελ. Δικαίως και τα δύο. Τώρα όλοι κορδώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια για την επιτυχία του. Κι αν δεν πείθεστε, ρίξτε μια ματιά στη σύνθεση της Βουλής. Σε όποια κοινοβουλευτική περίοδο επιθυμείτε. Η τωρινή πάντως μου φαίνεται η καλύτερη. Απ’ όλα έχει ο μπαξες: ομοφοβικούς, πατριώτες-developers αντιαρματικών τάφρων, δικηγορίσκους της κακιάς ώρας που αλλάζουν τους νόμους για να βολεύουν τις υποθέσεις τους, ψιλοαγράμματους κληρονόμους πολιτικών τζακιών που βρέθηκαν εκεί λόγω επωνύμου, ξενόφοβους, λαϊκιστές.

 Όποιος είπε ότι ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξιζει, να αγιάσει το στόμα του. Εμάς θα παρατηρούσε ο άνθρωπος, όταν τσουπ, το ρητό του έπεσε σαν νευτώνιο μήλο στο κεφάλι. Από Προέδρους, δεν το συζητώ. (Ήδη βλέπω τον αρχισυντάκτη να ετοιμάζεται να επικοινωνήσει με το δικηγόρο της εφημερίδας για να φρεσκάρει τον περί λιβελου νόμο, αλλά ας τον διαβεβαιώσουμε εδώ ότι ονόματα δεν θα πουμε, υπολήψεις δεν θα θίξουμε). Αλλά ρε παιδί μου, αν το καλοσκεφτείς, ο καθένας το ‘χε το κουσουράκι του. Ο ένας είχε τρία εγώ και πέντε υπερεγώ. Μέχρι να τα βολέψει όλα, οι Τούρκοι έκαναν beach party στο Πέντε Μίλι. Ο άλλος ήταν κλινική περίπτωση. Ειρωνικά, όλο για για έναν Εγκέφαλο παραληρούσε. Ο επόμενος πήγε να σώσει λίγο την κατάσταση, αλλά αν έχεις εκλεγεί με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ δεν σου δίνεται κανένα ελαφρυντικό. Μετά, ήρθε ο χαρωπός άνθρωπος από την Πιτσιλιά, που επί προσωπικού δεν έχω να του καταλογίσω τίποτα. Υπερβολικό ζήλο μάλλον για να λύσει το Κυπριακό, αλλά να που άφησε όλα τα wannabe κλεφτόπουλα να πλασάρουν μόνο φουστανέλλες κάθε σεζόν. Πιο πρόσφατα, μας κατσικώθηκε ο άγιος Αρνήσιος, που αναλήφθηκε στους ουρανούς για λίγο καιρό με τη βοήθεια ενός  κακόμοιρου ινδουϊστή γκουρού. Υγεία να έχουμε να απολαμβάνουμε τη διχοτόμηση, αδέρφια, και να τον θυμόμαστε. Και να μην ξεχάσω και τον μεγάλο, τον ανυπερβλητο, τον απειροτεράστιο γίγαντα της πολιτικής μας ζωής που δεν το ‘χει σε τίποτα να ξεκατινιάζεται με τον κάθε μουχτάρη της μαρτυρικής μας νήσου: “Ποια άφησε τα ρούχα στην ταράτσαααα;”. Που πας ρε Καραμήτσο…

Ένα μπουρδελοκοκκινι τόνο προσθέτει σε όλα αυτά και η αστυνομία μας, που καταφέρνει να τα κάνει μούσκεμα ακόμα και στις ασκήσεις επί χάρτου που η ίδια οργανώνει. Για τα τζιμάνια τους υπουργούς μας, που πολλοί από αυτούς θα ένιωθαν δέος μπροστά στη σύνθετη σκέψη του μαχαλεππάρη, μενει κανείς άναυδος. Σπίρτα μοναχά μέσα στο πλήθος, τίποτα λιγότερο. Για όσους άφησα πίσω, απολογούμαι, αλλά έφτασα κιόλας τις 448 λέξεις. Λοιπόν, θαύμα ή όχι;

Ο αρχηγός των ατάκτων

Στο φύλλο του “Φιλελεύθερου” της Κυριακής 3 Οκτωβρίου, ο Βάσος Λυσσαρίδης ερωτήθηκε για τη δική του συμμετοχή στη δημιουργία και τη δράση ομάδων “ατάκτων” την περίοδο 1963-64.  Η απάντησή του θα πρέπει να γραφτεί στην προμετωπίδα κάθε βιβλίου που πραγματεύεται τη σοφιστεία: “Εγώ δεν είχα ομάδα. Εγώ βρέθηκα πολιτικός ηγέτης λαϊκού στρατού μέσω του κράτους”, δήλωσε ο επίτιμος κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Στην κατακλείδα των δηλώσεων του είπε, επίσης, ότι όλα έγιναν υπό την καθοδήγηση του κράτους, ότι όλοι εκθείαζαν τη δράση των ομάδων και γι’ αυτό δεν πρόκειται να απολογηθεί ποτέ για την πατριωτική αυτή δράση. 

Οι δηλώσεις αυτές δεν είναι μεμονωμένες. Σε πρόσφατες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ο Χρ. Χριστοδούλου και ο Ν. Κόσιης δήλωσαν ότι συμμετείχαν σε οργάνωση που λειτούργησε την ίδια περίοδο, με αναφορές στο σχέδιο Ακρίτας. Θα έλεγα ότι η φυσικότητα με την οποία ομολογείται η συμμετοχή και η δράση σε τέτοιες ομάδες με εκπλήσσει. Ο πιο λογικός συλλογισμός χαντακώνεται μέσα στην αιτιολογία της πατριωτικής δράσης: η δημιουργία και δράση ομάδων ήταν καταφανώς παράνομη και κατά παραβίαση του Συντάγματος της Δημοκρατίας. Σε άλλες χώρες χρησιμοποιούνται σαφή ονόματα για αυτά τα φαινόμενα: “παραστρατιωτικές ομάδες”, “κρατική τρομοκρατία”, “παρακράτος”. Στην Κύπρο βαπτίζονται στην εθνική κολυμβήθρα της “πατριωτικής δράσης”. 

Αυτές και άλλες παραδοχές που βγαίνουν στην δημόσια σφαίρα κατά καιρούς είναι κομμάτια ενός επικήδειου που θα έπρεπε να εκφωνείται, αντί των φιλιππικών που ακούμε, για τα πενηντάχρονα του κολοβωμένου μας κράτους. Είναι παραδοχές για την έλλειψη πίστης στο δικοινοτικό κράτος μας και, για όσο καιρό αυτές οι παραδοχές γίνονται με σκοπό την ηρωοποίηση και ανάδειξη των στάσεων αυτών, αποδοχή ότι μέλλον μας είναι δυσοίωνο. 

Τι θα ήθελα; Μακριά από τη δικομανία και την κενή περιεχομένου ρητορική των δικαιωμάτων που αναπτύχθηκε για δεκαετίες στον τόπο μας, θα ήθελα να μάθω την αλήθεια. Θα ήθελα να ξέρω τα ονόματα και τη δράση των ομάδων αυτών. Ποιοι τις απάρτιζαν, ποιοι τους συνέδραμαν, ποιοι τους εξόπλιζαν. Ποιους σκότωσαν, ποιους τραυματισαν, ποιων τις ζωές σημάδεψαν για πάντα. Θα ήθελα να ξέρω ότι τα παιδιά και οι έφηβοι μαθαίνουν και για αυτή τη σκοτεινή πτυχή της ιστορίας μας. Να μάθουν για την ατιμωρησία και την κάστα των προνομιούχων που εξέθρεψε για χρόνια το κυπριακό βαθύ κράτος. Να τους δοθεί η ευκαιρία να σκεφτούν μακριά από δογματισμούς και κομματικές ιδιοτέλειες για τη σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου. 

Δεν ξέρω τι πιστεύει ο σημερινός αναγνώστης για όλα αυτά, αλλά για μενα το πιο άβολο σε όλη αυτή την ιστορία είναι η αίσθηση που μου δίνει αυτή η κοινωνία σιωπής. Η ατιμωρησία, η περίοπτη θέση που έλαβαν όσοι έχουν μερτικό στη σημερινή κατάσταση και η επιβράβευση ενός κακώς νούμενου πατριωτισμού είναι ακόμα και σήμερα η θλιβερή κληρονομιά της δεκαετίας του 60. Κι αυτή η κληρονομιά είναι τα γερά θεμέλια της Ελληνικής Δημοκρατίας της Νοτίου Κύπρου…